|| သုခစံရိပ္ၿမဳံရဲ႕ ညအခ်ိန္ ၊ စူးစမ္းမႈအတြက္ ေျမေအာက္ဥမင္ထဲ တိုးဝင္ျခင္း [ အပိုင္း ၁ ] ||
ရွဲ႕လ်န္က ကိုယ္ကို အနည္းငယ္ကိုင္းလိုက္ၿပီး သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္ ။
" ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္"
ရွဲ႕လ်န္ရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္သမႈကို ၾကားတဲ့အခါ အဲဒီမ်က္လုံးေလးဟာ ပိုၿပီး ေမွးက်ဥ္းသြားၿပီး လုံးဝ လျခမ္းေကြးေလး တစ္ခုသဖြယ္ ျပဳမူကာ အၿပဳံးေလးတစ္ခုလိုပဲ ။ မ်က္လုံးႀကီးႀကီးေလးဟာ ဘယ္ညာ ပတ္ခ်ာလည္ လွည့္ယိမ္းၿပီး အလြန္အမင္း အသက္ဝင္စြာျပဳမူေနတယ္ ။ သူဟာ ဓားေမာက္ရွည္ရဲ႕ ဓား႐ိုးေပၚမွာ ပုံစံတစ္ခုအေနနဲ႔ ထြင္းထားတာမ်ိဳးသာသာ မဟုတ္ခဲ့ဘဲ တကယ့္ လူသားမွာ ျဖစ္တည္ေနတဲ့ သက္ရွိ မ်က္လုံးတစ္လုံးလိုပဲ ။ ဟြားခ်န္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလးဟာ အေပၚကို ေကြးၫႊတ္သြားၿပီး ေျပာလာတယ္ ။
" သူက ေကာေကာကို သေဘာက်တယ္ !"
ရွဲ႕လ်န္က ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေျပာတယ္ ။
" ဟုတ္လား?"
ဟြားခ်န္က မ်က္ခုံးေတြ ပင့္လိုက္ရင္း ေျပာတယ္ ။
" ဟုတ္တယ္ ! မဟုတ္ရင္ ဒီေကာင္က သူ႔မ်က္လုံးဖြင့္ဖို႔ေတာင္ အင္မတန္ပ်င္းတဲ့ေကာင္ ! တကယ္ေတာ့ အဲ့မင့္ အမွန္တကယ္သေဘာက်တဲ့သူဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ နည္းတာ"
ဒီစကားကို ၾကားေတာ့ ရွဲ႕လ်န္စိတ္ေအးသြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္ ။ သူက အဲ့မင့္ကို ေႏြးေထြးစြာပဲ ေျပာလိုက္တယ္ ။
" ေက်းဇူးပါပဲကြာ"
အဲဒီ့ေနာက္ သူက ဟြားခ်န္ဘက္လွည့္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္ ။
" ငါလည္း သူ႔ကို သေဘာက်တယ္"
သူ႔စကားဆုံးေတာ့ အဲဒီမ်က္လုံးဟာ အ႐ူးအမူး မ်က္ေတာင္ေတြ ခတ္ေတာ့တယ္ ။ ၿပီးေတာ့ ဟြားခ်န္ရဲ႕ ခါးမွာ ခ်ိတ္ထားလွ်က္ကကို စတင္ တုန္ခါလႈပ္ယမ္းလာတယ္ ။ ဟြားခ်န္က ဆုံးမသတိေပးဟန္ နဲ႔ ဟန႔္လိုက္တယ္ ။
" မရဘူး !"
"ဟမ္ ? ဘာမရတာလဲ?" ရွဲ႕လ်န္က ေမးလိုက္တယ္ ။
" မရဘူး !" ဟြားခ်န္က ထပ္ၿပီး ဟန႔္ျပန္တယ္ ။
အဲ့မင့္က ပိုၿပီး ခပ္ျပင္းျပင္း လႈပ္ယမ္းလာတယ္ ။ ၾကည့္ရတာ ဓားအိမ္ထဲကေနကို လြတ္ထြက္သြားေတာ့မတတ္ပဲ ။ ရွဲ႕လ်န္က စိတ္ဝင္စားစြာနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္ ။
