|| မႈန္ရီ ဝိုးတဝါး ဟြားလ်န္ , အျပစ္သားက်င္းထဲက ညအခ်ိန္ [ အပိုင္း ၄] ||
" ေခါ့ေမာ္ ! ဘာေတြျဖစ္တာလဲ?"
နတ္ဆရာမခ်ဳပ္က ေအာက္ေရာက္တာနဲ႔ ပန႔္ယြဲ႕ဘာသာစကားနဲ႔ ေမးတယ္ ။
သူမစကားေျပာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ သူမရဲ႕အသံဟာ သူထင္ထားတာနဲ႔ လုံးဝ ကြာျခားတယ္လို႔ ရွဲ႕လ်န္ေတြးမိတယ္ ။ ေအးစက္ေပမဲ့ သူမရဲ႕အသံက ခပ္ေသးေသးနဲ႔ စိတ္ေကာက္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ ညည္းညဴေနသလိုလို ျဖစ္ေနၿပီး ေအးစက္စက္ အရွိန္အဝါရွိရွိမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး ။ သူေသခ်ာနားမေထာင္မိလို႔ ေသခ်ာမၾကားတာေၾကာင့္ပဲလား ။
" ဘာျဖစ္ရမွာလဲ!! အကုန္ေသကုန္ၿပီ!!" ေခါ့ေမာ္က ေအာ္တယ္ ။
" ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး အကုန္ေသကုန္တာလဲ?" နတ္ဆရာမခ်ဳပ္က ေမးတယ္ ။
" နင္ပဲ သူတို႔အကုန္လုံးကို တြန္းခ်ၿပီး ဒီစိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ ငရဲခန္းထဲမွာ ပိတ္မိေနေစခဲ့တာေၾကာင့္ပဲေလ မဟုတ္လို႔လား!!!!"
" ဘယ္သူရွိေနတာလဲ ? ဒီမွာ ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္ရွိေနေသးတယ္!" နတ္ဆရာမခ်ဳပ္က ေျပာတယ္ ။
က်င္းရဲ႕ ေအာက္ေျခမွာ လူ ႏွစ္ေယာက္ ရွိေနတယ္ ျဖစ္သင့္တာ ။ ဒါေပမဲ့ စန္းလန္ဟာ အသက္လည္းမရႈ သူ႔ဆီက ႏွလုံးခုန္သံလည္း မၾကားရတာေၾကာင့္ နတ္ဆရာမဟာ သူရွိေနတာကို သတိမျပဳမိဘူး ။ ေစာေစာပိုင္းက နံရံအေပၚမွာ လုံးဝကို ဖ႐ိုဖရဲေသြးပ်က္စရာေတြ ျဖစ္ေနခဲ့တာေၾကာင့္ ဘယ္သူ ျပဳတ္က်ၿပီး ဘယ္သူ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားလဲ ဘယ္သူမွ သတိမထားမိခဲ့ၾကဘူး ။ဒါေၾကာင့္ သူမဟာ ရွဲ႕လ်န္တစ္ေယာက္သာ ဒီမွာ ရွိေနတယ္လို႔ ထင္ေနတယ္ ။
" ငါ့စစ္သည္ေတြအကုန္လုံးကို သတ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေတြေလ ! နင္အခု သိပ္ေက်နပ္သြားၿပီ မဟုတ္လား ? နင္သတ္ခ်င္တဲ့ သူအားလုံး အခုေတာ့ အကုန္ေသကုန္ၿပီ !!"
နတ္ဆရာမဟာ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္ ။ ႐ုတ္တရက္ ေသးငယ္တဲ့ မီးေတာက္အေရာင္ေလး ျဖတ္ခနဲ ေတာက္လာၿပီး လက္ဖဝါးေပၚမွာ မီးေတာက္ အစီအရင္နဲ႔ ပုေသးေသး အနက္ေရာင္ဝတ္ထားတဲ့ မိန္းကေလးကို ျပျပေလး ျမင္လိုက္ရတယ္ ။
