|| ေျခတစ္လွမ္းတည္းနဲ႔ မိုင္တစ္ေထာင္ ၊ သဲမုန္တိုင္းအတြင္း ေပ်ာက္ဆုံးျခင္း [အပိုင္း ၄] ||
"အားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး"
ရွဲ႕လ်န္က သူ႔လက္ကို ေနာက္ျပန္႐ုတ္လိုက္ၿပီး ဆြံ႕အသြားတယ္ ။
သူ႔အတြက္က အေမွာင္ထဲမွာ ထိတ္လန႔္စရာေတြကို ျမင္ရတဲ့အခါျဖစ္ေစ ထိကိုင္မိတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာျဖစ္ေစ ဘယ္ေတာ့မဆို အၿမဲလိုလို အျခားသူကခ်ည္း အထိတ္တလန႔္ စူးစူးဝါးဝါး ထေအာ္တာေၾကာင့္ ခမ်ာ အသံတိတ္က်န္ခဲ့ရသည္ခ်ည္းပဲ ။ တကယ္တမ္း အထိတ္တလန႔္ အလန႔္တၾကားက သူကျဖစ္သင့္တာ မဟုတ္ဘူးလား?
ဒီဥယ်ာဥ္ထဲမွာ အပင္ေတြဟာ ရွည္လ်ားၿပီး ထူထပ္စြာ ေပါက္ေရာက္ေနခဲ့တယ္ ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ဟာ ေစာလွ်င္စြာထဲက ပုန္းေအာင္းေနခဲ့ၿပီး ၿခဳံႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြထဲမွာ တြားသြားေနခဲ့တဲ့ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို ရွဲ႕လ်န္က စမ္းမိခဲ့တာပဲ ။ သူစမ္းမိလိုက္ခ်ိန္ ေျခေထာက္က ဆတ္ခနဲ တြန႔္ဆုတ္သြားၿပီး သူ႔ေရွ႕က ၿခဳံဟာ လႈပ္ခါသြားကာ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ထေအာ္လိုက္တယ္ ။
" ကြၽန္ေတာ့္ကို မ႐ိုက္ပါနဲ႔ !!! ကြၽန္ေတာ့္ကို မ႐ိုက္ပါနဲ႔ !!! အစ္ကိုႀကီး ကြၽန္ေတာ္ပါ!!!"
ရွဲ႕လ်န္က ျမက္႐ိုင္းေတြ ၾကားထဲကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ရႈစစ္ေဆးလိုက္တဲ့အခါ "ကြၽန္ေတာ့္ကို မ႐ိုက္ပါနဲ႔" လို႔ေအာ္ေနတဲ့ တစ္ေယာက္ကို ျမင္လိုက္ရတယ္ ။ အဲဒီသူဟာ မ်က္ခုံးထူထူ မ်က္အိမ္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ ထ်န္းရွန္း ျဖစ္ေနတယ္ ။ ေကာင္ေလးက ရွဲ႕လ်န္ဟာ သူ႔ကို မွတ္မိသြားၿပီဆိုတာ သိလိုက္တဲ့အခါ စိတ္သက္သာရာရသြားတယ္ ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ဖက္က ရွဲ႕လ်န္ခမ်ာမွာေတာ့ စိတ္မေအးႏိုင္ဘဲ ပိုၿပီး သတိအေနအထားျဖစ္လာကာ သူ႔ရဲ႕ ေကာင္းတဲ့ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ကာကြယ္ဖို႔ အသင့္အေနအထား ျဖစ္သြားတယ္ ။ ဒီလိုမ်ိဳး အေျခအေနေတြမွာ ဒါဟာ ထုံးစံအတိုင္း မိစာၦအေမွာင့္ပေယာဂေတြ ဖန္တီးထားတဲ့ ထင္ေယာင္ထင္မွားအျမင္ ျဖစ္ရပ္ေတြ နဲ႔ ပိုတူတယ္ ။
"မင္းက သဲကႏၲာရထဲ တျခားသူေတြနဲ႔ က်န္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူးလား? မင္းဘာလို႔ ဒီမွာရွိေနတာလဲ? မင္းတကယ္ပဲ ထ်န္းရွန္းအစစ္လား?"
