|| ဖူက်ိနတ္ကြန္းအတြင္း ၊ ပန႔္ယြဲ႕ ေတာင္ၾကားရဲ႕ ထူးဆန္းတဲ့ ပုံျပင္ [ အပိုင္း ၃] ||
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ ?" ရွဲ႕လ်န္ကေမးတယ္ ။
ထိုင္ေနတဲ့ စန္းလန္ကလည္း သူ႔လက္ေတြကို ေဘးကို ျဖန႔္ကာ ပုခုံးတြန႔္လိုက္ရင္းေမးလိုက္ျပန္တယ္ ။
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ ?"
ဖူေယာင္က မ်က္ေမွာင္ေတြ က်ဳတ္ၿပီး ေမးတယ္ ။
" မင္းဘယ္သူလဲ ?"
ရွဲ႕လ်န္က ျပန္ေျဖတယ္ ။
" ငါ့ရဲ႕ မိတ္ေဆြပါ ... မင္းတို႔ သိၾကလို႔လား "
မ်က္ႏွာမွာ အျပစ္ကင္းစင္မႈအျပည့္နဲ႔ စန္းလန္ကေျပာတယ္ ။
" ေကာေကာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္သူေတြလဲ ?"
သူ႔ရဲ႕ ရွဲ႕လ်န္ကို "ေကာေကာ" လို႔ေခၚလိုက္သံကို ၾကားတဲ့အခါ နန္ဖုန္းႏႈတ္ခမ္းေတြ ဆတ္ခနဲ တြန႔္သြားၿပီး ဖူေယာင္ မ်က္ေမွာင္ေတြ က်ဳံ႕သြားတယ္ ။
ရွဲ႕လ်န္က စန္းလန္ကို လက္ေဝွ႔ယမ္းျပလိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္ ။
" ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး ..စိတ္မပူပါနဲ႔ "
နန္ဖုန္းက ေအာ္ဟစ္ၿပီး ျဖတ္ေျပာတယ္ ။
" သူ႔ကို စကားမေျပာနဲ႔ !!"
" ဟမ္ ? မင္းတို႔ သိၾကလို႔လား ?" ရွဲ႕လ်န္က ထပ္ေမးျပန္တယ္ ။
"......."
ဖူေယာင္က ေအးစက္စက္ ျပန္ေျဖတယ္ ။
" မသိဘူး "
" မင္းတို႔ မသိဘူးဆိုရင္လည္း ... ဘာလို႔ ဒီေလာက္ႀကီး ..."
ရွဲ႕လ်န္စကားမဆုံးခင္ ႐ုတ္တရက္ သူ႔ေဘးႏွစ္ဖက္ဆီက အေရာင္ေတြ ေတာက္ပလာတာကို ခံစားမိလိုက္တယ္ ။ သူလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံးက သူတို႔ရဲ႕ ညာလက္ဖဝါးေတြ ဆီကေန အျဖဴေရာင္စြမ္းအား အလင္းလုံးေတြ တၿပိဳင္နက္ စုထားၾကၿပီ ။ စိတ္ထင့္စရာ နမိတ္တစ္ခုကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံစားလိုက္ရတာေၾကာင့္ ရွဲ႕လ်န္က ကပ်ာကယာ အတင္း ၾကားျဖတ္ဝင္လိုက္ရတယ္ ။
" ရပ္ !!! ရပ္ !!! အရမ္းမလုပ္ၾကနဲ႔ !!!"
အျဖဴေရာင္အလင္းစက္လုံးႏွစ္ခု ဟာ ေလထုထဲမွာ ေျမာက္တက္ေနၿပီး တလက္လက္ေတာက္ေနကာ လြန္တရာ အႏၲရာယ္မ်ားပုံရတယ္ ။ စန္းလန္က လက္ခုတ္တီးရင္း ေလာကဝတ္သေဘာနဲ႔ ခ်ီးက်ဴးလိုက္တယ္ ။
