|| အႏၲရာယ္ကင္းေစဖို႔ ကြၽမ္းက်င္စြာ အံစာေခါက္စို႔ [ အပိုင္း ၃ ] ||
ေယဘုယ်အားျဖင့္ေတာ့ လူေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာက ဘယ္ပုံစံရွိလည္း ဘယ္သိႏိုင္ပါ့မလဲ ။ ဒါေပမဲ့ ရွဲ႕လ်န္ကေတာ့ ကြာျခားတယ္ ။ သူအေနနဲ႔က သူ႔ရဲ႕ေနာက္ေက်ာသြင္ျပင္ကို ပိုၿပီးရင္းရင္းႏွီးႏွီးရွိခဲ့တယ္ ။
ရွန္းလာ့ျပည္ႀကီး က်ဆုံးခန္းတိုင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက လူေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ရင္ထဲက အမ်က္ေဒါသေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔အတြက္ ရွဲ႕လ်န္ရဲ႕ ရွစ္ေထာင္ေသာ အိမ္ေရွ႕စံ နတ္ကြန္းေတြကို မီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ၾကၿပီး သူ႔ရဲ႕ နတ္႐ုပ္တုေတြကို မေတာ္တေရာ္ျပဳလုပ္ ဖ်က္ဆီးကာ ဓားေပၚက ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြကို လုယက္ျဖဳတ္ယူ ၊ ဆင္ျမန္းထားတဲ့ ေ႐ႊေတြကို ေျပာင္သလင္းခါေအာင္ ခြာယူသြားခဲ့ၾကတယ္ ။ အဲဒါေလာက္နဲ႔ မေက်နပ္ႏိုင္ေသးဘဲ အမ်က္ေဒါသေတြဟာ ဆက္လက္ေတာင္ေလာင္ေနၾကေသးတယ္ ။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ဟာတျဖည္းျဖည္း စိတ္ကူးအႀကံဉာဏ္သစ္တစ္ခု ရလာၾကတယ္ ။ အဲဒါကေတာ့ ဒူးေထာက္ေနတဲ့ ႐ုပ္တုေတြ ထုလုပ္ၾကဖို႔ပဲ ။
အဲဒီလိုနဲ႔ အလြန္တရာ အမြန္အျမတ္ထား ၾကည္ညိဳေလးစားၿပီး ယုံၾကည္ကိုးကြယ္ခံရတဲ့ အိမ္ေရွ႕စံဟာ ဒူးေထာက္ၿပီး ခြင့္လြတ္အသနားခံေတာင္းပန္ေနတဲ့ အသြင္မ်ိဳး ေျပာင္းလဲ ထုဆစ္ျခင္းခံရကာ ၿမိဳ႕ရဲ႕ လူစည္ကားရာ အရပ္ေနရာေတြမွာ ထားရွိျခင္းအားျဖင့္ လမ္းသြားလမ္းလာ လူတိုင္းအတြက္ စိတ္ႀကိဳက္ အခမဲ့ ကန္လိုက ကန္ ၊ တံေထြးေထြးလိုက ေထြးနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ကံဆိုးမႈ အေပါင္းကို ပထုတ္ဖယ္ရွားဖို႔အတြက္ ျပဳလုပ္ျခင္းကို ခံရေတာ့တယ္ ။ ပိုဆိုးတာက တခ်ိဳ႕ဆို သူ႔႐ုပ္တုကို ေမွာက္လွ်က္သား ဝပ္စင္းေနတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးထိေတာင္ ထုလုပ္ၾကၿပီး ႐ုပ္တုကို ဖိနပ္ခြၽတ္ ေခြးကတက္မွာထားကာ လူေထာင္ေသာင္းမကကို တက္နင္းျဖတ္ေက်ာ္သြားေစခဲ့တယ္ ။ ရွန္းလာ့ျပည္ႀကီး ၿပိဳလဲၿပီး ပထမ ဆယ္ႏွစ္ ၊ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္မွာ အဲဒီ႐ုပ္တုေတြဟာ ၿမိဳ႕ႀကီး ၿမိဳ႕ငယ္ အသြယ္သြယ္မွာ ေတြ႕ေနျမင္ေနက် ျမင္ကြင္းမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ရွဲ႕လ်န္အေနနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာကိုသူ မမွတ္မိႏိုင္ပဲ ေနပါမလား ?
