|| မႈန္ရီ ဝိုးတဝါး ဟြားလ်န္ , အျပစ္သားက်င္းထဲက ညအခ်ိန္ [ အပိုင္း ၅] ||
" ငါတကယ္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူးေလ " ရွဲ႕လ်န္က ေျပာတယ္ ။
သူက မေသမ်ိဳးမို႔ မေသႏိုင္ေပမဲ့ ဒီလို ရက္ရက္စက္စက္ ခုတ္ထစ္ သတ္ျဖတ္တာမ်ိဳးေတာ့ သူမခံစားႏိုင္ဘူး ။ သူ႔ေခါင္းထဲ "ဒီလိုေတာ့မျဖစ္ဘူး" လို႔ ေအာ္ဟစ္ရင္း ေျမျပင္ေပၚ လွဲခ်လိုက္ၿပီး ေသဟန္ေဆာင္ေနလိုက္ေတာ့တယ္ ။ ဒါေပမဲ့ " အေသေကာင္" လုပ္ေနတာေတာင္ ေမ့ေမ်ာသြားသည္အထိ သူ႔ေပၚကို လူေပါင္းမ်ားစြာ တက္နင္းေျခမြ သြားတာ ခံခဲ့ရေသးတယ္ ။ အဲဒီေနာက္ ေရနဲ႔ မြန္းၿပီး သူႏိုးလာခဲ့တယ္ ။ အေၾကာင္းက စစ္ပြဲ ၿပီးဆုံးသြားခ်ိန္ အေလာင္းေတြကို ထုံးစံအရ ျမစ္ထဲ ေမွ်ာၾကတာေၾကာင့္ပဲ ။ ရွဲ႕လ်န္ဟာ ျမစ္ေရစီးေၾကာင္းအတိုင္း ေမ်ာပါသြားၿပီး ယုံအမ္းတိုင္းျပည္မွာ အမႈိက္ပုံလို သြားေသာင္တင္ေနတယ္ ။ အဲဒီေနာက္ သူ႔ဒဏ္ရာေတြကို ျပန္လည္ေပ်ာက္ကင္း သက္သာသြားေအာင္ သုံးေလးႏွစ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူခဲ့ရၿပီး သံလိုက္အိမ္ေျမႇာင္အေကာင္းတစ္ခုကို ေဆာင္ယူကာ အသစ္ျပန္လည္စတင္ခဲ့တယ္ ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ မူလဘူတ ဦးတည္ခ်က္ပန္းတိုင္ျဖစ္တဲ့ ေတာင္ပိုင္းကို ေရာက္ေအာင္သြားႏိုင္ခဲ့ၿပီး ပန႔္ယြဲ႕တိုင္းျပည္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုတာကို ေမ့ထားလိုက္ေတာ့တယ္ ။
"ကြၽန္မေတာင္းပန္ပါတယ္" ပန႔္ယြဲ႕က တိုးတိုးေရ႐ြတ္ေနျပန္တယ္ ။
ဖူေယာင္က မ်က္ေမွာင္ေတြ ကုတ္လိုက္ၿပီး ေျပာတယ္ ။
" သူက ဘာလို႔ သင့္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ေတာင္းပန္ေနရတာလဲ ?"
စန္းလန္က ႐ုတ္တရက္ေျပာလာတယ္ ။ " ႏွစ္ဖက္တိုက္ပြဲအၿပီးမွာ နတ္ဆရာမခ်ဳပ္က အလယ္ပိုင္းလြင္ျပင္ေဒသကို ထြက္သြားတယ္လို႔ ေခါ့ေမာ္က ေျပာတယ္ ... ဒီကိစၥမွာ သင္ပါဝင္ ပတ္သတ္ေနခဲ့တာလား?"
အဲဒီသတိေပးမႈေၾကာင့္ ကမၺည္းေက်ာက္စာခ်ပ္ေပၚမွာ ဘာေတြေရးထားခဲ့လည္းဆိုတာကို ျပန္ေတြးရင္း ရွဲ႕လ်န္တစ္ေယာက္ ကိစၥတခ်ိဳ႕ ခပ္ေရးေရးျပန္မွတ္မိလာတယ္ ။
"အာ... ၾကည့္ရတာ..."
"ကြၽန္မကို ကယ္ဖို႔အတြက္ပါ" ပန႔္ယြဲ႕က ေျပာတယ္ ။
