|| ေျခတစ္လွမ္းတည္းနဲ႔ မိုင္တစ္ေထာင္ ၊ သဲမုန္တိုင္းအတြင္း ေပ်ာက္ဆုံးျခင္း [အပိုင္း ၃] ||
ကင္းၿမီးေကာက္ အၿမီး !
ဆူးနဲ႔ အထိုးခံလိုက္ရၿပီးေနာက္ ရွဲ႕လ်န္လည္း ၎ရဲ႕ အၿမီးကို ဆတ္ခနဲ ဖမ္းဆုတ္လိုက္ၿပီး ေႁမြကို ေသခ်ာ ဖမ္းထားလိုက္တယ္ ။ အဲဒီေနာက္ သူဟာ ေႁမြကို သတိလစ္သြားသည္အထိ ခပ္ျပင္းျပင္းဖိညႇစ္လိုက္တယ္ ။ အဆိပ္ဆူးနဲ႔ အထိုးခံလိုက္ရၿပီးတာေတာင္ ရွဲ႕လ်န္ရဲ႕ မ်က္ႏွာအမူအရာဟာ လုံးဝေျပာင္းလဲသြားျခင္း အလ်ဥ္းမရွိဘဲ လက္ထဲက ေႁမြကို ေျမႀကီးေပၚ ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး ပုံမွန္ အမူအရာနဲ႔ပဲ ေျပာတယ္ ။
" အားလုံးပဲ ဂ႐ုစိုက္ၾကပါ ! ဒီနားမွာ ေႁမြေတြ ထပ္ရွိေနႏိုင္ေသး...."
သူ႔စကားမဆုံးလိုက္ေသးခင္မွာဘဲ သူ႔လက္ေကာက္ဝတ္ဆီက တင္းခနဲ ခံစားလိုက္တာေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ စန္းလန္က သူ႔လက္ကို ဖမ္းဆြဲထားခဲ့တယ္ ။ရွဲ႕လ်န္တစ္ေယာက္ အနည္းငယ္ ပေဟဠိျဖစ္သြားေလရဲ႕ ။
" စန္းလန္?"
သူဒီလို ျပန္ေမးလိုက္မိတာက စန္းလန္ရဲ႕ အမူအရာဟာ အေတာ္ေလး ထူးဆန္းေနတာေၾကာင့္ပဲ ။ သူ႔အမူအရာကို ဘယ္လို စကားလုံးမ်ိဳးနဲ႔ ေဖာ္ျပရမွန္းကို မသိျဖစ္ေနခဲ့ၿပီး ျမင္ရသူကို အလိုလို ေက်ာခ်မ္းကာ ၾကက္သီးေမႊးညင္းထလုမတတ္ ျဖစ္သြားေစတယ္ ။
သူ႔ရဲ႕ မ်က္လုံးေတြက ရွဲ႕လ်န္ရဲ႕ လက္ခုံေပၚက ေသးငယ္တဲ့ ဒဏ္ရာေလးကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ေနတယ္ ။ ဒဏ္ရာရဲ႕ မူလအ႐ြယ္အစားဟာ အပ္ေပါက္ရာေလးေလာက္သာရွိေပမဲ့ အဆိပ္က သိပ္ျပင္းထန္ၿပီး ျပန႔္တာျမန္လြန္းတယ္ ။ သူ႔ရဲ႕ လက္ဖမိုးဟာ ခရမ္းနီပုပ္ေရာင္ အကြက္လိုက္ႀကီး ခ်က္ခ်င္း ေဖာင္းကား ေရာင္ကိုင္းလာၿပီး ေသးငယ္တဲ့ အေပါက္ရာ ဒဏ္ရာေလးဟာလည္း ဓားနဲ႔ ထိုးခြဲထားသေလာက္ အေျခအေနအထိကို ျမင္သာထင္လာေလာက္ေအာင္ ႀကီးမားလို႔လာတယ္ ။
စကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုဘဲ မ်က္ေမွာင္ေတြ က်ဳတ္ထားရင္း စန္းလန္ဟာ ရွဲ႕လ်န္ လက္ေမာင္းဆီက ေရာ့ယယ္ကို ဖမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး အဆိပ္ပ်ံ႕တာကို ကာကြယ္ဖို႔ အတြက္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ရွဲ႕လ်န္ရဲ႕ လက္ေကာက္ဝတ္ဆီမွာ ခပ္တင္းတင္း ပတ္ခ်ည္ၿပီး ထုံးထားလိုက္တယ္ ။ ေရာ့ယယ္ဟာ ရွဲ႕လ်န္ဆီမွာ ပြတ္သီးပြတ္သတ္ တိုးေဝွ႔ပူးကပ္ၿပီး ေနရတာကို သေဘာက်ၿပီး ပုံမွန္အားျဖင့္ ဒီလို ဣေျႏၵရရ မရွိတတ္ေပမဲ့ ၎ဟာ စန္းလန္ရဲ႕ လက္ထဲမွာေတာ့ သိပ္အလိုက္အေလ်ာ ေနတတ္လြန္းၿပီး အေသေကာင္လိုပဲ ၿငိမ္သက္စြာ ျပဳမူေနခဲ့တယ္ ။
