|| လူသားစားသူရဲ႕ အသိုက္အၿမဳံထဲ တေစၦဘုရင္ႏွင့္ နတ္မင္းမ်ားေတြ႕ဆုံျခင္း [ အပိုင္း ၁ ] ||
ရွဲ႕လ်န္က အလွမ္းသိပ္မေဝးတဲ့ ေနရာမွာရွိေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္က်ေနဟန္အမူအရာနဲ႔ ဒူးေထာက္ေနတဲ့ ေက်ာက္႐ုပ္တုဆီ လွည့္ၾကည့္လိုက္ရင္း ေျပာတယ္ ။
" ခ်ီ႐ုံေျပာတဲ့အထဲ တစ္ခုေတာ့ မွန္သား ! ငါက တကယ္အရႈံးသမားတစ္ေယာက္ပဲ!"
ဟြားခ်န္က ႏူးညံ့စြာေျပာတယ္ ။
" ခ်ီ႐ုံလို အသုံးမက်တဲ့ အမႈိက္သ႐ိုက္ေကာင္ေျပာတာ ယုံမေနနဲ႔ ! အဲဒီေကာင္က ႐ိုက္သတ္လို႔မေသ အေျပးျမန္တာကလြဲရင္ ဘာမွ အျဖစ္ရွိတဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး ! ႏွစ္ရွစ္ရာေက်ာ္လာၿပီးတာေတာင္ လူမ်ိဳးသုဥ္းအဆင့္ကို တက္မလာႏိုင္တာ ! သူ႔ကို ႐ိုက္ရတာ လက္ညစ္ပတ္တာပဲ ရွိတယ္ !"
ရွဲ႕လ်န္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလးဟာ အေပၚကိုေကာ့ၫြတ္သြားၿပီး သူ စိတ္ထဲက ေတြးေတာေနမိတယ္ ။ ႐ိုက္သတ္လို႔မေသ အေျပးျမန္တယ္ ။ သူလည္း အဲဒီလိုပဲ မဟုတ္ဘူးလား ? သူလည္း ႏွစ္ရွစ္ရာလုံးလုံး ျဖစ္ကတတ္ဆန္းေနခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ေပမဲ့ အခုဒီလိုပုံစံ ျဖစ္သြားခဲ့ေသးတာပဲ မဟုတ္လား ?
ပထမေတာ့ လန္ခ်န္းခ်ိဳးတစ္ေယာက္ အေရွ႕ပိုင္းနယ္ေျမကို အပိုင္စားရတဲ့ စစ္နတ္မင္းတစ္ပါးအျဖစ္ ေကာင္းကင္ဘုံကို တက္လွမ္းခဲ့ၿပီး အထက္ေကာင္းကင္ဘုံမွာ နတ္မင္းတစ္ပါးျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ သူ႔ရဲ႕ ဟိုးအရင္ စ႐ိုက္လကၡဏာေတြအတိုင္းပဲ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္ေနဆဲ ၊ ပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့ အစည္းအေဝးခန္းမေတြထဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနတတ္ဆဲပဲ ဆိုတာကို သိျမင္ရတဲ့အခါ သူ႔စိတ္ထဲ အေတာ္ေလး စိတ္ခ်မ္းသာမိတယ္ ။ ဒါေပမဲ့ အခုခ်ိန္ကစၿပီး လန္ခ်န္းခ်ိဳးဟာ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲသြားမလဲဆိုတာ ဘယ္သူသိမွာလဲ ? သူက ခ်ီ႐ုံေနာက္ကို ေရဆုံးေျမဆုံး လိုက္ဖမ္းေတာ့မယ္ ။ ဖမ္းမိၿပီးတဲ့ေနာက္ ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ သူနဲ႔ ဘယ္လို စာရင္းရွင္းဦးမွာလဲ ?
ရွဲ႕လ်န္က မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး ႐ုပ္တုဆီကို ေျဖးညႇင္းစြာ ေလွ်ာက္သြားကာ ႐ုပ္တုရဲ႕ အေရွ႕မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရပ္လိုက္တယ္ ။ ႐ုပ္တုရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ လုံးဝ တစ္ပုံစံတည္းပဲ ။ သို႔ေပမဲ့ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲေနတဲ့ အမူအရာမ်ိဳး ထုလုပ္ထားၿပီး မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးဟာ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္စီးက်ေနကာ ရႈံ႕မဲ့ေနၿပီး အ႐ုပ္ဆိုးလြန္းေနတယ္ ။ ႐ုပ္တုကို တစ္ခဏမွ် စိုက္ၾကည့္ေနၿပီးေနာက္ ရွဲ႕လ်န္က သက္ျပင္းဖြဖြခ်လိုက္ၿပီး ႐ုပ္တုရဲ႕ ေခါင္းေပၚလက္တင္ကာ အားျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ ဖိခ်လိုက္တယ္ ။
