|| ေျခတစ္လွမ္းတည္းနဲ႔ မိုင္တစ္ေထာင္ ၊ သဲမုန္တိုင္းအတြင္း ေပ်ာက္ဆုံးျခင္း [အပိုင္း ၁] ||
ဒါေပမဲ့ ရွဲ႕လ်န္က ေျပာလိုက္တယ္ ။
" အဲဒါေတြအားလုံးက ပါးစပ္ရာဇဝင္ေတြနဲ႔ ေကာလဟာလေတြ ျဖစ္ေနေလာက္ေပမဲ့ ပန႔္ယြဲ႕ တိုင္းျပည္ဆိုတာေတာ့ အမွန္တကယ္ ရွိတယ္ "
"ဪ?" စန္းလန္က ေျပာတယ္ ။
အဲဒီအခ်ိန္ နန္ဖုန္းက ေျမႀကီးေပၚမွာ အစီအရင္ကို တစ္ထပ္ၿပီး တစ္ထပ္ ေရးဆြဲလို႔ၿပီးသြားၿပီ ။ သူက မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္ ။
" ၿပီးၿပီ ... ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘယ္အခ်ိန္ ထြက္မလဲ ?"
ရွဲ႕လ်န္က အထုတ္အပိုး ကမန္းကတမ္း ထုတ္ပိုးလိုက္ၿပီး တံခါးေရွ႕ကို သြားလိုက္ကာ ေျပာတယ္ ။
" အခုပဲသြားမယ္ "
သူ႔ရဲ႕လက္ကို တံခါးေပၚတင္လိုက္ၿပီး ေရ႐ြတ္လိုက္တယ္ ။
"ေကာင္းကင္ဘုံရဲ႕ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ.... အတားအဆီးဟူသမွ် ေရွာင္ကြင္းဖယ္ခြာ "
အဲဒီေနာက္ ညင္သာစြာ တြန္းဖြင့္လိုက္တယ္ ။
တံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္စဥ္ ေတာင္ကုန္းငယ္ေလး နဲ႔ ႐ြာေလးဟာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ ။ အဲဒီေနရာမွာ ဗလာက်င္းေနတဲ့ လမ္းမႀကီးတစ္ခုရွိေနတယ္ ။
လမ္းမႀကီးဟာ က်ယ္ျပန႔္သေလာက္ လူသြားလူလာလည္း နည္းပါးတယ္ ။ အေတာ္ၾကာမွ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္လာသူ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စကို ေတြ႕ႏိုင္တယ္ ။ ဒါက ညအခ်ိန္ေရာက္လုၿပီမို႔ ပတ္ဝန္းက်င္တခြင္က ေမွာင္ရိပ္သန္းေနတာေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ အေနာက္ေျမာက္ပိုင္းဟာ ကနဦးကတည္းက လူဦးေရနည္းပါးတာေၾကာင့္ပဲ ။ ေနာက္ၿပီး အနီးအပါးမွာ ေကာပိသဲကႏၲာရ ရွိတာေၾကာင့္ ေန႔အခ်ိန္အခါ ျဖစ္ေနရင္ေတာင္ လမ္းေပၚမွာ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ နည္းပါးတယ္ ။
ရွဲ႕လ်န္က အေဆာက္အဦးရဲ႕ အျပင္ဘက္ကို ထြက္လိုက္ၿပီး သူ႔ေနာက္က တံခါးကို ျပန္ပိတ္လိုက္တယ္ ။ သူက ေနာက္ကို တစ္ခ်က္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ရင္း အံ့ၾသသြားမိတယ္ ။ အခုေလးတင္ သူဟာ ဖူက်ိနတ္ကြန္းထဲက လွမ္းထြက္လာခဲ့တာ ဘယ္ဟုတ္ေတာ့မွာလဲ ? သူ႔ရဲ႕ ေနာက္မွာ ရွိေနခဲ့တဲ့ အေဆာက္အဦးဟာ တည္းခိုခန္းငယ္ေလး ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီပဲ ။
