|| သုခစံရိပ္ၿမဳံရဲ႕ ညအခ်ိန္ ၊ စူးစမ္းမႈအတြက္ ေျမေအာက္ဥမင္ထဲ တိုးဝင္ျခင္း [ အပိုင္း ၂ ] ||
ရွီးခ်င္း႐ႊမ္ရဲ႕ မ်က္ခုံးေတြ က်ဳံ႕သြားတယ္ ။
" လမ္းက ပိတ္သြားၿပီလား !!? ဘယ္လိုတုံး!"
သူရဲ႕ လက္တစ္ဖက္မွာ လက္ဖဝါး မီးေတာက္ အစီအရင္ကို ကိုင္ေျမႇာက္ထားရင္း က်န္လက္တစ္ဖက္က ေက်ာက္သားနံရံကို စမ္းၾကည့္ကာ စက္ခလုတ္ အရိပ္အေရာင္မ်ိဳး ရွာေဖြၾကည့္ေနတယ္ ။ သူက ပုံရိပ္ေယာင္ေတြကို ဖယ္ခြာေစတဲ့ မႏၲာန္တခ်ိဳ႕ ခ်ၾကည့္ေပမဲ့လည္း မထိေရာက္ဘူး ။ ေက်ာက္သားနံရံဟာ ရွိရင္းစြဲအတိုင္း မလႈပ္မယွက္ အေျခအေနသာ ရွိေနတယ္ ။ ရွီးခ်င္း႐ႊမ္ အေနနဲ႔ သူထပ္လုပ္ႏိုင္တာ မရွိေတာ့ဘဲ ေျပာလာတယ္ ။
" နံရံအေပါက္ျဖစ္သြားေအာင္ ကြၽႏ္ုပ္ လက္သီးနဲ႔ ထိုးခြဲလိုက္မွထင္တယ္ ?"
" အဲဒါဆို အကုန္ပြက္ေလာ႐ိုက္သြားမွာေပါ့ ! မသကာ သုခစံရိပ္ၿမဳံတစ္ခုလုံးေတာင္ တုန္သြားႏိုင္တယ္"
ရွီးခ်င္း႐ႊမ္က ေက်ာက္သားနံရံေပၚကို လက္တင္ၿပီး ဝိညာဥ္စြမ္းအား တြန္းအားေလးတစ္ခု ထုတ္လႊတ္ၾကည့္တယ္ ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခဏအၾကာမွာ သူ႔လက္ကို ျပန္ခ်လိုက္ၿပီး ေျပာတယ္ ။
" ကြၽႏ္ုပ္ လက္သီးနဲ႔ ထိုးရင္ေတာင္မွ အသုံးဝင္မွာ မဟုတ္ဘူး ဒီနံရံက ေပတစ္ရာေက်ာ္အထက္ေတာင္ ထူႏိုင္တယ္"
ရွဲ႕လ်န္ဟာ မ်က္ႏွာဖုံးနဲ႔ လူငယ္ ဒီထဲဝင္သြားခဲ့တာကို မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ ျမင္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး အဲဒီသူဟာ ဒီတစ္ဖက္ပိတ္ ဥမင္ထဲမွာ မိမိကိုယ္ကိုယ္ဆင္ျခင္ရင္း တရားထိုင္ရႈမွတ္ဖို႔ ခိုးဝင္ခဲ့တယ္လို႔ ေတြးၾကည့္ဖို႔က သိပ္႐ူးမိုက္ရာ က်လြန္းတယ္မဟုတ္လား ? ဒီေနရာမွာ စက္ခလုတ္ ကိရိယာ တစ္ခုခု ဒါမွမဟုတ္ လုပ္ထုံးလုပ္နည္း နည္းလမ္းတစ္ခုခု ပါဝင္ေနမယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာပဲ ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သားဟာ သူတို႔ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ပိုၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ အေသးစိတ္ကအစ ၾကည့္ရႈစစ္ေဆးၾကတယ္ ။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ရွဲ႕လ်န္က လက္ညိဳးၫႊန္ျပၿပီး ေျပာလိုက္တယ္ ။
