Six Of Hearts

Chapter 5-Rest day

Chapter 5-Rest day

Marcus's Pov

Maaga akong nagising dahil hindi pa rin ako makapaniwala na halos isang buwan na kami dito. Nakaharap kami sa matinding pagsasanay. Araw-araw, sumasakit ang katawan namin. Minsan gusto ko nang sumuko, pero sa kaibuturan ng aking isipan, ito ay bahagi ng aming pagsasanay upang tayo ay magtagumpay sa ating pangarap. Tiniis namin ang lahat ng ito, at may mga nakilala na kami, dahil ngayon ay wala kaming pagsasanay tuwing Linggo.

"Lumabas kayong tatlo?" Hindi ko alam kung saan sila nagpunta. Tulog pa rin sina Pan-Pan at Kuya Luiz. Hindi ko na sila ginising kahit nakaluto na ako. Dahil nakaramdam ako ng gutom, nauna na ako sa kanila. Ngayon lang ako makakakain ng maayos nang wala ang mga kasama ko. Kapag kasama ko sila, ang ingay ng kambal, at panay ang reklamo nilang lahat. Napatayo ako nang marinig ko ang kani-kanilang boses.

"Nagluto ka na ba?" Nilingon ko si Anjo na nakakunot ang noo.

"Anong nangyari sa'yo?" sabi ni Kuya Luiz na nagising sa ingay nila. Habang tinatawanan ng kambal si Anjo.

"Anong nangyari doon?" sagot ni Pan-pan.

"Wala ito!"

"Gago, pano nagalit itong si Anjo sa isang grupo ng mga lalaki na kasama namin sa paglalaro ng basketball dahil napagtripan siya ng isa at sinipa?" paliwanag ni Josh Ivan habang tumatawa. Hindi na talaga magbabago. Hinahabol pa rin siya ng problema; alam niyang wala kami sa teritoryo. Hindi ba siya natatakot?

"Bakit ka natawa? Paano kung mapagalitan ka? Sinasabi ko sayo, Anjo. Wala tayo sa teritoryo natin. Please stay with us. Kung ayaw mong umalis dito, umalis ka na lang." Napatingin na lang ako sa sinabi ni Pan-pan bago niya kami tinalikuran. Hindi maganda ang hitsura ni Pan-Pan kapag nagising. Hindi ko masisisi si Pan-Pan dahil sa kaniya umaasa ang dalawa niyang kapatid. Magkasama man kami, gumawa ng paraan si Pan-pan para matulungan ang dalawa niyang kapatid na nag-aaral.

"Next time, mag-ingat tayo. Tama si Pan-pan. Kung kinakailangan, sumunod tayo para makabalik tayo, pero gumagawa ka ng hakbang para magtagal pa tayo." Tatahimik na lang ako sa sinabi ni Kuya Luiz. Laging napakabait ni Kuya Luiz dahil mahinahon itong magsalita.

"Sorry," sabi ni Anjo. Gusto ko ito sa kaniya. Hindi siya nagkikimkim ng galit; lagi siyang nagpapakumbaba. Napatingin na lang ako kay Pan-Pan na mag-isa sa laban.

"Kumain na kayo?" sabi ko na lang sa kanila. Tsaka tinalikuran ko sila. Maya-maya ay nilapitan ko si Pan-pan na tahimik na nakatingin sa lalim dahil nag-iisip.

"Sorry sa nangyari sa atin?" Nakatingin lang siya sa akin.

"Bakit ka nag-sorry sa akin. Nandito tayo pareho sa posisyon natin na hindi natin alam. Naguguluhan ako. Ang gusto ko lang naman ay manalo tayo pero bakit dumating sa puntong nandito tayo. Alam ko kung ano gusto nila sa pangarap natin para sa atin pero bakit nandito pa tayo sa paraiso."

"Hindi ko rin nasasagot ang tanong mo. Kahit ako lagi ang nag-iisip ng ganyan pero ginagaan ko lang ang loob ko at laging sinasabi na ito ay para sa ating kinabukasan. Dahil nakikita ko ang hirap natin at ang hirap ng iba."

"'Yon nga, may mga bagay na hindi natin dapat gawin, bakit kailangan nating gawin 'to. Feeling ko, hindi lang sa sayaw ang tutok natin, iba ang gusto nila sa atin."

"Doon niyo matutuklasan ang talento na mayroon kayo." Nagulat ako nang mapansin kong nakatayo sa likod namin si Prinsesa Alyza. Tsaka tinatawanan niya kami.

"You guys are ridiculous. Hanggang ngayon, wala pa rin kayong natutunan sa mga tinuturo namin." Napakunot lang ang noo namin ni Pan-pan. Sabi niya halos nagawa na namin ang lahat. Gigising ba tayo araw-araw para mag-jogging ng dalawang oras, 4-6 a.m.? Para sumayaw sa buong linggo, at pagkatapos ay magpe-perform kami tuwing Sabado. Pagkatapos ay ang susunod na linggo. Tinuruan kaming kumanta, at gaya ng dati, kailangan naming mag-perform. Kung nagkamali, may naghihintay sa'min parusa. Kahit hindi pa oras ng practice namin, ginagawa namin kahit gabi para maperpekto namin ang aming misyon. Pagkatapos si Pan-Pan tuwing linggo nagpartice ng Rap. Ngunit hinahangaan ko siya; hindi siya mahirap dito. Ito talaga ang hilig niya. Tapos sasabihin sa'min na wala kaming natutunan.

"Well, maraming pang pagsubok na haharapin. Lahat ng ito ay pagsubok lang. Kung ako sa inyo, gawin niyo ang lahat."

"Paano kung hindi namin magawa? Forever na ba kami dito?" Tinawanan lang kami ni Princess Alyza.

"Kung gusto mo, kaya mo."

"Ano!" Sabay namin sabi ni Pan-Pan.

"Grabe ka naman. Anyway, I heard na may kaguluhan sa labas ng court." Nagkatinginan kami ni Pan-pan. 'Yong nasa likod ng mga kasama ko. Nagkatinginan ulit kami ni Pan-pan. Hindi kasi maitago ang pasa sa mukha ni Anjo.

"Sumunod ka sa akin," galit na sabi ni Prinsesa Alyza kay Anjo na nakatalikod siya sa amin. Ito ang sinasabi ko.

"Gago, sumunod ka," sabi ni Josh Ivan.

Magkasalubong ang kilay ng mukha ni Princess Alyza.

"Ikaw kasi!" patuloy na pagsisisi ni Josh Wane.

"Sige, Anjo. Sumunod ka na." Sa huli ay sumunod na lang si Anjo. Hinintay namin si Anjo, pero gabi na at wala pa rin siya. Kinakabahan kami. Hindi kasi kami sanay na kulang lalo na kapag malapit na kami para mag-hapunan.

"Anong nangyari kaya kay Anjo?" Panimula ni Kuya Luiz. Hindi naman sana siya naparusahan. Pero anong klaseng parusa kaya?"

"Pasaway din 'yan. 'Wag daw manggulo," sabi ko sa kanila.

"Oh Pan-Pan, andyan pa ba si Anjo?" Lalong tumawa si Josh Ivan.

"You fools are talking about me." Napalingon kaming lahat kay Anjo. Pinagpapawisan, mukhang pagod, at ang baho ng loko. Saan siya naligo at nabasa? Inamoy lang namin siya.

"Mabaho." Sabay-sabay naming sabi.

"Ginawa mo?" sabi ko.

"Maghapon lang akong nakatayo sa tabi ni Prinsesa Alyza. Alam mo bang wala pa akong balak paalisin?" Tapos tumawa pa siya. Parang may ginawa itong kalokohan.

"Anong ginagawa mo? "Diretsong sabi ni Pan-pan.

"Ginagawa ko lang. Sinabi ko na may secret crush siya sa akin. Nung una, hindi niya ako naiintindihan. Kaya nilapitan ko siya para yakapin pero ang nangyari sinapak niya ako kaya nahulog ako sa kanal. Kaya pinauwi na ako." Tumalikod na lang kami kay Anjo at pumasok na sa kuwarto. Napadapa ako at pumikit. Maaga pa naman bukas kaya ayokong madamay sa kalokohan ng mga kasama ko.