LISA POV
I was looking at him while kneeling in front of me, I don't know what to feel, I want him to leave me alone and don't show his face in front of me, I didn't expect him na pupunta sya dito para humingi ng tawad but I can't forgive him, dahil ngayun ay bumalik lahat ng mga masasakit na ginawa nya sa harap namin ni mama noon...
"Umalis nalang po kayo, dahil hindi ko pa ho kayo kayang kausapin" kalmadong sabi ko sakanya dahil baka sumabog ako kapag inuna ko ang galit ko sakanya.
"Gusto kulang ay pakinggan mo muna ako apo " pakiusap nya pa but I look away dahil pinipigilan kung maluha.
"Pakinggan? Ginawa nyo ho ba yun nung kami ni mama ang nakikiusap sainyo? Ginawa nyo ho ba yun nung panahon na nakiusap si mama na tulungan nyo kami? HINDI, HINDI DIBA? KAYO PANU NYO NAGAGAWA NGAYUN ANG ISANG BAGAY NA SA UNA PALANG AY HINDI NYO NA GINAWA NG PANAHON NA KAMI YUNG NAKIKIUSAP SAINYO???? " madiing sabi ko sakanya at napayuko naman ito dahil sa mga sinabe ko, I know matagal na iyon pero kung sana lang ay tinanggap nya ulit si mama bilang anak nya ay sana nandito pa din si mama kasama ko...
"Kaya nga ako andito dahil gusto kung humingi ng tawad, kung sana ay hindi ako nag matigas at tinulungan ko agad kayo ay sana nandito pa ang mama mo" he said at tumingin sakin, kaya napangisi nalang ako at lumayo sakanya, naramdaman ko naman na hinawakan ni jennie ang braso ko, and I feel calm again...
"But it's to late, dahil hindi nyo na mababalik ang buhay ni mama, baka nga siguro naging masaya pa kayo ng mangyari iyon, ehh ni hindi man lang nga kayo naawa ng ipakaladkad nyo kami palabas ng mansion nyo habang nakikiusap sainyo si mama na tulungan kami, dahil walang wala kami ng mga oras na iyon, at tandang tanda ko pa kung panu mo duruin si mama, kung panu nyo pinaramdam sakanya na wala syang kwentang anak, dahil sinuway nya kayo noon dahil kay papa, hindi kuna dapat inaalala to ehh, pero bakit kailangan nyo pang ipaalala sakin ang lahat??? Kung talagang gusto nyong humingi ng tawad dapat ay noon nyo pa iyon ginawa, noong mga panahon na kailangan ko ng tulong, nung mga panahon na nawala si mama, pero wala ehh, wala kahit na sino ang nandun para damayan ako. " tumigil muna ako dahil hindi kuna mapigilan ang umiyak, 'hindi ka dapat umiiyak lisa argh' pero agad ko ding pinunasan ang luha ko at tinignan ulit ito ng nakaluhod parin habang umiiyak na, pero hindi ako nakaramdam ng awa dahil nag fflashback sa isip ko kung pano nya ipagtabuyan noon si mama habang nag mamakaawa na tanggapin ulit sya nito pero hindi nya ginawa.
"Nakalimutan nyo na ba ang sinabe nyo? NA WALA NA KAYONG ANAK NA NAG NGANGALANG REBECCA? Kaya umalis na kayo dito dahil wala na din akung kilalang Lolo sa buong buhay ko, at pakiusap lang wag na wag na kayong mag papakita sakin" matigas kung sabi sakanya at tinalikuran na ito, hindi kuna pinansin ang mga tingin nila sakin at dumeretso lang ng lakad, but i stop ng mag salita ulit ito..
"I know I made I big mistake before but I'm willing to do everything para mapatawad mo ako, at kung iniisip mo na Hindi ko mahal ang mama mo ay nagkakamali ka, dahil mahal na mahal ko ang anak ko, at pinag sisihan ko na hinayaan kung kainin ako ng pride ko, pero maniwala ka o sa hindi pinahanap ko kayo, pero hindi ko kayo mahanap, hanggang sa nabalitaan ko nalang na wala na ang mama mo, at hindi ko din alam kung saan ka hahanapin dahil sabi sakin ng mga tauhan ko ay wala kana sa dati nyong tinitirahan but believe me apo, hinanap kita hanggang sa nahanap ka ng mga tauhan ko. " mahabang litanya nito at hinarap ko sya, nakatayo na ito at katabi na nya ang lalaking humarang samin kanina.
"Wala na ho akung pakialam sa kung anu pa ang sasabihin nyo, umalis nalang kayo dito at tigilan nyo na ako" huling sabi ko at tuluyan na itong tinalikuran at pumasok na sa loob ng bahay, dumeretso naman ako sa kwarto ko at pumasok sa bathroom at humarap sa salamin dito....
"Don't cry Lisa, hindi nya deserve ang mga luha mo, tandaan mo na tinakwil nya kayo ng mama mo. " sabi ko pa sa akong sarili habang kausap ito sa salamin. Napasuntok nalang ako sa salimin dahil sa subrang sama ng nararamdaman ng loob ko, nabasag naman ang salamin but I don't care, dahil kailangan kung ilabas ang galit ko kanina, Oo galit ako sakanya pero hindi ko naman kayang saktan ito, his still my Lolo after all pero hindi ko lang kayang makausap o makita sya sa ngayun..
