Walking back Home (Martensen Series #2)

Chapter 1

Kunot ang aking noo habang nasa byahe kami ni Mommy. I can feel that she is looking at me and sighed after it. Hindi ko na lamang iyon pinansin dahil baka mauwi lamang sa pagtatalo kung magsasalita ako.

I was so pissed! I couldn't even imagine my life there! I don't have friends in Iligan. Hindi rin ako sanay sa countryside life. Hindi ako nakapaghanda, at hindi ako nakapagpaalam sa mga kaibigan ko, kahit sa mga ka-klase ko!

I kept on calling Samantha this morning, but she didn't pick up my calls. I was on top every semester in our school, and now she will ruin everything?! I am planning to be on top every time! Dahil gusto kong ako ang maging valedictorian, pero mukhang malabo nang mangyari ang lahat ng iyon!

Dahil sa inis na nararamdaman ko ay marahas na lamang akong napabuntong hininga at natulog buong byahe. Kahit sa plane ay ganoon pa rin ang aking ginawa, hindi ko kinibo si Mommy buong byahe. Daddy texted me, and he will visit me in Iligan after his business transaction abroad.

"Cece, wake up. We're about to land," Mommy said while preparing her things.

Napatingin ako sa aking wrist watch at nakitang pasado alas singko na ng hapon. I haven't visited this place for a very long time. I think I was twelve years old when I visited the house of my grandmother.

The reason I don't want to live with Lola is because she is strict! She is more strict than my mother. Kaya, noong sinabi ni Mommy sa akin na doon raw muna ako magbabakasyon ay parang gumuho ang mundo ko.

Ngayon pa kaya na doon ako mananatili at mag-aaral? That's the worse nightmare in my entire life!

Wala akong gana habang papalabas na kami ng airport. Ang unang sumalubong sa akin ay ang alikabok sa labas. I cleared my throat and cough. I am allergic to dust!

"Go inside the car, Cece." Utos sa akin ni Mommy at kaagad akong pumasok sa loob ng isang ford.

Nakita ko ang dalawang tauhan na tumulong sa pagligpit ng aming mga gamit. Sumunod si Mommy sa akin at kaagad isinarado ng driver ang pintuan ng sasakyan.

Hindi pa lang kami nakakarating sa bahay ni Lola ay sumisikip na ang dibdib ko. I will really miss Manila so much! The life that I used to have, the friends that I used to be with! The school that became my second home!

I will miss everything!

Pinagmamasdan ko ang mga maliliit na gusali na aming nadadaanan. Ang palengke, ang maliit na mall, ang mga stores na may iba't-ibang paninda. This place is not that boring; it is actually a city, but it's not big like Manila.

Mahigit isang oras ang byahe papunta sa bahay ni Lola. Bago ka makarating roon ay madadaanan mo muna ang mga nakahilerang mga kahoy at ang abandonadong malaking bahay na sa tingin ko ay ilang metro lamang ang layo, mula sa bahay ni Lola.

Nang makarating na kami ay kaagad itong huminto sa gilid. The house of my grandmother is like an old, typical house. It is not modern, just like our house in Manila. May maliit na pulang gate ito at mukhang kinakalawang na, pero matibay pa naman.

Hindi pa pa rin pala ito napapalitan? I was young when this gate was made, hanggang ngayon nandito pa rin ito?

Maliit lamang ang bahay ni Lola at kulay pink pa ang ito. Sementado ang buong bahay, may maliit na kamalig sa gilid at may mga tanim na bulaklak at mga gulay si Lola sa likod ng kaniyang bahay.

My grandmother is a widowed woman. Maagang iniwan ni Lolo. My grandfather was a great soldier way back in his thirties, nagkakilala sila ni Lola nang dahil may mission si Lolo sa isang lugar at doon inilagay ng kanilang nakataas-taasan. While my grandmother is a nurse. Malapit lamang ang ospital at ang lugar ni Lolo kung saan ito naka-assign.