Walking back Home (Martensen Series #2)

Chapter 23

Chapter 23

I was looking at myself in the mirror. I was wearing our uniform, and I had already curled my short hair. I put on some light make-up too! Napapailing na lamang ako sa aking naiisip at sumilay ang multong ngiti mula sa aking mga labi.

Imbes na kabahan ako dahil ngayong araw gaganapin ang meeting de avanci. There will be a final campaign between the candidates on each party list after the school campaign. Ang aking team ay tapos na sila sa paggawa ng mga banners at iba pang mga gawain. Hindi ko rin naman sila pinapabayaan, bumibisita ako sa office para tulungan sila sa mga gawain. It is unfair if I don’t lend a hand, especially since I am running for the position of SSG president. Hindi ako magiging mabuting role model kung ako mismo ay iaasa ko lang sa aking team ang lahat nang mga gawain.

It was almost ten p.m. when we decided to go home. Hindi ko inakalang matagal na palang naghihintay si Leister sa labas ng aming office. Alas otso pa noong sinabi niya sa akin na maghihintay siya, at hindi ko naman inaasahan na matatagalan kami nang ganitong oras! Probably, he’s waiting for almost an hour now!

“Goodbye, Ms. Lagare!” Pagpapaalam sa akin ng ibang mga kasamahan ko sa partylist at kumaway muna ako sa kanila. Nagtataka pa sila at nakakunot ang kanilang mga noo nang makita nilang naghihintay si Leister sa labas ng opisina.

He was standing and leaning his back against the corner. May earpods na nakalagay sa magkabilang tenga nito at kahit gabi na ay presko pa rin itong tignan sa uniform niya. I always adore him for being near and clean type of guy! Kahit nga ang kuko nito ay napakalinis at malambot ang kamay, kahit na minsan ay nagdidil siya ng halaman sa bahay ni Lola Cristy.

Simula noong nanligaw siya ay hindi na siya bumibisita sa bahay ni Lola. Kampante ako dahil kahit hindi ko sinasabi sa kaniya ang tungkol kay Mommy, parang naiintindihan niya ako.

Napalingon ako sa aking gilid nang makita ko ang malamig na pagtingin sa akin ni Paulo Cervantes, our future vice president. Hawak-hawak nito ang kaniyang laptop sa kabilang braso at tinapunan ako ng tingin. Still, I managed to give him a short smile, even when he just looked at me and left without even saying a word.

Marahas akong napabuntong hininga at napapailing. Kaagad akong lumapit sa direksyon ni Leister at napaayos naman siya sa kaniyang pagkakatayo.

I pouted at him, and I immediately went to him for a hug. He smiled at me and gave me a warm, tight hug. Sobrang pagod ako ngayong araw, at isang yakap lamang galing kay Leister ay… nawawala kaagad ang pagod ko.

He whispered at me while still hugging me so tight.

“I’m so tired today,” pagsusumbong ko sa kaniya.

He chuckled at me.

“You’ll be okay, pangga. I know it’s very tiring because of this, but I know you’ll succeed.” Bulong pa nito sa akin.

“Paano kung… hindi ako manalo?” Pagdadalawang-isip kong sabi sa kaniya.

Inilagay niya sa likod ng aking tenga ang mga takas kong buhok. Mapupungay ang mga mata nitong nakatitig sa akin.

I couldn’t believe that this kind of guy, fell in love with me. Ilang beses kong tinanggihan ang nararamdaman ko para sa kaniya, at ilang beses ko rin kinamuhian ang sarili nang dahil lang dito.

“Don’t think that way, Celestine. I believe in you, I believe in you in all ways. Don’t doubt yourself just because you think you’re not enough or fit in this society. You don’t know how much I am proud of you, pangga.”

I laughed without humour. Imposible naman kasi na manalo ako sa labang ito. I don’t have friends here in school, they saw me as a threat. Ang tingin nila sa akin ay isang maldita at spoiled brat na babae. No one wants to be my side.