Walking back Home (Martensen Series #2)

Chapter 13

"Are you planning to run for an SSG officer?" Pagtatanong sa akin ng babaeng nagbabantay roon.

Did I not make myself clear? Kaya nga ako nandito dahil gusto kong sumali. Bumuntong hininga nalang muna ako at inayos ko ang aking uniform.

"Yes, I am going to run as president," I said to her with confidence.

Umawang ang kaniyang bibig at nanlaki ang kaniyang mga mata sa aking mga sinabi. She couldn't believe what I had just said to her. Lalong-lalo na nang makita ko ang iilang posters nila na nakalagay doon ang litrato ni Leister.

Leister has a lot of supporters, since he is really popular here in Iligan and he's also very rich. In short, mahal na mahal siya ng mga studyante rito.

"Here's the f-form," nauutal na sabi ng babae, sabay lahad sa akin ng form candicacy.

I smirked at her and immediately went to the library to fill out the form. Kahit na hindi ako sikat at kilala ng mga studyante rito, it doesn't matter to me anyway, dahil gusto ko lang naman talaga na inisin ang isang Leister Dew Martensen. Well, if I win, I will willingly do my duties as an officer. 

Inilagay ko roon ang lahat ng aking achievements since elementary to junior high school. Lahat rin ng mga beauty pageants na sinalihan ko ay ako ang palaging panalo. I put all my achievements in it and went back to the girl to give it to her.

Bumuntong hininga ito at mukhang hindi nagustuhan sa kaniyang mga nakikita ngayon. Bakit, ayaw ba nila na walang kalaban ang pinakamamahal nilang Leister?

Pagkatapos ko roon ay kaagad akong dumiretso sa aming classroom. Pagpasok ko doon ay nakita kong wala pa si Leister, kaya, dumiretso na kaagad ako sa aking kinauupuan.

Not minding the presence of Klyr. Kahit na ramdam na ramdam ko ang masama niyang titig sa akin at ang paminsan-minsan na pagbulong sa iba pa naming mga ka-klase, na kaibigan niya rin.

What should I expect? I really don't have friends here. Kaya nga, mas gugustohin ko pa na magmukmok sa bahay ni Lola Cristy, kaysa sa lumabas.

Nabaling lang ang aking atensyon nang makita kong pumasok si Leister sa aming silid. He is looking fresh in his white uniform, has wet hair, and smells like mentol. Kahit na may distansya ang mga upuan namin, ay naaamoy ko pa rin ang kaniyang pabango.

He smiled at his friends, and when he had the chance to look away, he looked at me instead.

Nawala ang kaniyang mga ngiti at nanatiling seryoso ang kaniyang mga titig. Pagbaling ko kay Klyr ay nakita ko itong nakatingin rin kay Leister, habang nakakunot ang kaniyang noo.

Leister wants to talk to me but Klyr grabbed his right arm and whispered something on him. Sabay silang dalawa na lumabas ng silid at mukhang seryoso ang pinag-uusapan ng dalawa.

Napapailing na lamang ako sa aking isipan at itinuon na lamang ang atensyon sa pagsusulat.

Alas cuatro na nang hapun nang matapos ang aming klase na mapansin kong hindi pa bumabalik ang dalawa sa classroom. Hindi ko mapigilan ang hindi mairita at mainis!

This is class hours! Dapat ay hindi nila inuuna ang paglalandi! If I were given a chance to be an SSG president here in school, I would probably kick their ass outside!

Ako ang huling lumabas ng aming classroom dahil pinauna ko muna silang lumabas na lahat.

It's already five thirty in the evening, and I went to the hallway to get home. Habang naglalakad ako papalapit sa may bandang gate ay nakita ko ang isang Leister na umiiyak.

My jaw dropped when I saw him crying! Napalingon ako sa aking paligid at kaagad na tinakbo ang kaniyang direksyon. Mabuti na lamang at wala nang masyadong studyante rito sa may hallway, dahil nagsisiuwian na ang mga ito.