AŞK NEFRET VE SEN /g×g

AŞK NEFRET VE İYİLİK

Annesinin sesini uzun zamandır duymadığını onu aradığında fark etti. Özlemi daha da artmıştı. Ne diyeceğini bilmiyordu. Neden aradığını da? Her insan gibi muhtaç olduğunda üzüldüğünde anneye koşma refleksiyle hareket etmişti.
"Alo.." telefonun ucundan gelen yabancı sesle düşüncelerinden sıyrıldı ve sese cevap verdi.
"Alo.. Merhaba. Ben kızıyım da sesini duymak için aramıştım." Gerginliği sesine yansıyordu. Annesi ile konuşurken bir anda telefon el değiştirince şaşırmıştı.

"Gündüzleri arasanız daha makul olur." başını sallayarak konuştu. "Tabi düşünemedim.Öyle yaparım." kolundaki saate baktı.Dokuzu geçiyordu.

 "Yarın onu ziyaret etmek istiyorum da saat kaçta gelmeliyim." telefondaki kadın hemen konuştu. "Saat 11 de gelebilirsiniz." onayladı ve telefonu kapattı. Annesini en son ne zaman ziyaret ettiğini düşündü. Hatırlayamadı. Aylar öncesi olduğuna emindi. Oraya gitmek onunla olmak Feris'i kahrediyordu. Annesi gözünün önünde erirken hiçbir şey yapamadan öylece izlemek onun için çok zordu. Bulduğu basit çözüm ise gitmemekti. Kendisi de doktor olmasına rağmen konu insanın kendi sevdikleri olunca çözülmez haller alabiliyordu. Belki Selen ile böyle olmasalardı daha da uzun süre gitmeyeceğini düşündü. Kimilerine göre iyi bir evlat olmadığını biliyordu ama annesi ile ilişkisi hiçbir zaman normal olmamıştı. Yaşadığı acı dolu çocukluğun ardından annesine öfkesini silip sadece  merhamet duygusu ile yardım etmesine kendisi de şaşırmıştı. Ama ona saf ve kesintisiz şefkat de vermeyeceğini biliyordum. Annesi Feris'e yaşattığı buruk çocukluğu unutuyor olabilirdi ama Feris'in hafızasında pek çok şey dün yaşanmış gibiydi.  

Oteline doğru sürerken kafasında bunlar dönüp duruyordu.  Selen'i düşündü. Acaba şu an ne yapıyor?Siniri biraz olsun geçmiş midir?Kiminle? Nerede?...

Etrafında yaşanan tüm bu olaylar içinde onu en çok yaralayan Selen'den ayrı olmasıydı. Bu durumun devam edeceği düşüncesi bile nefes almasını engelleyecek gibi oluyordu. Otel yolunu değiştirdiğini kendi evine giden yola girdiğinde fark etti. Uzaktan da olsa eve bakıp en azından evde olup olmadığını öğrenebilirim diye düşündü. Kötü zamanlar geçiriyorlardı ama yine de birbirlerinin eşleriydiler. Sorunlar karşısında bırakıp gitmenin uzaklaşmanın çözüm olmadığını da gayet iyi anlamıştı.

Evin önündeki sokağa park edip evine baktı. Görünürde hiç ışık yoktu. Bu saatte nerede olabileceğini düşünüyor onu merak ediyordu. Sıkıntıyla nefes verip alnını direksiyona dayandı. Tüm bu yaşananların kötü bir kabus olmasını diliyordu. Orada biraz daha kaldı fakat Selen'i göremedi. Otele gelip yattığında kafasında hala aynı düşünceler dolanıyordu. Güçlükle uyudu.

Hastaneye geldiğinde Cemre yine peşindeydi. Pınar ile tanışmalarını Feris'e uzun uzun anlatıyordu. Feris önündeki bilgisayardan kafasını kaldırdı ve karşısında oturan Cemre 'ye bıkkınlıkla baktı.

"Cemre ameliyatsa ameliyat tamam her şey istediğin gibi olacak bırak artık bu işin peşini istemiyorum." dediğinde Cemre şaşkını ama hemen toparlandı. "Hocam..Tam da yaklaşmışken bırakamayız. Siz merak etmeyin hallediyorum ben." Feris onun bu inadından yorulmuştu. 

"Sarhoşken saçmaladık bitti gitti. Abartma artık." Cemre başını hayır anlamında salladı. "Tam da düşündüğümüz gibi yapıyor. Bana yaklaşmaya çalışıyor. Sonrası kolay." Feris Cemre ile anlaşmanın imkansız olduğunu düşünmeye başladı. Kafasına bir şey koyduğunda onu başarana kadar başka bir şeye odaklanamayan biri olduğunu anladı. "Öyle inatçısın ki." ayağa kalkıp çantasını aldı.Cemre Feris'in bu mecburen kabullenmiş halini minnete ve teşekküre çevirmeye kararlıydı. Ona istediği rahatlığı vermeyi çok isitiyordu.

"Benim birkaç saatlik işim var. Çıkıyorum." dediğinde Cemre de hemen ayaklandı. "Tamam hocam."

Hastaneden çıkıp tüm düşünceleri ile annesinin kaldığı bakım evinin yolunu tuttu. Yerler, mekanlar ve çevresindeki kişiler değişse de kafasında hep aynı sesler, sorular dönüp duruyordu. Artık kendisi de bundan yorulmuştu ama düşüncelerini durdurmanın bir yolu yoktu.