Bütün hayatını akademik kariyerine adamış tecrübeli ve profesyonel bir psikiyatrist, Lizge Koral.
Ömrünü demir parmaklar ardında çürütmeye yeminli, korkusuz ve ruhundaki nefretin esiri olan Aras Ertekin.
Birbirinden bağımsız, paramparça iki ruh.
Onl...
Aras, usulca yanıma geldi ve gözlerime baktı. Yüzüme düşen saçımın bir tutamını alıp kulağımın arkasına götürdü.
''Seninle aramızdaki ilişkiyi düzeltmek istiyorum, doktor. Konuşarak anlaşabilen bir insan değilim, bunun yerine savaşmayı tercih ederim bunu biliyorsun ama sana bir fırsat tanıyacağım. Hakkımda öğrenmek istediğin, bilmek istediğin ne varsa burada olduğumuz süreç boyunca sana bunları anlatacağım. Ondan sonra bir daha hiç konuşmayacağız, anlaştık mı?''
Hayatım boyunca bana uzatılan eli hiçbir zaman bükmemiş ya da kırmamıştım. Karşımda şefkatten yoksun olmasına rağmen bunun aksine bana şefkatle bakan adama gülümsedim.
''Anlaştık.''
Nazikçe kulağıma yaklaştı ve fısıldadı. ''Yol ikimizi de yordu, gidip jakuziyi ayarlayacağım. Sen de yerleş olur mu?''
Elleri belimden yavaşça uzaklaştığında bana göz kırpmayı ihmal etmedi. Aras Ertekin'in bu hali, bu tavırları karşısında erimeyecek tek bir kadın bile olmamalıydı. O benim için bir lütuf gibiydi. Aramızda yaşanan onca olaydan sonra yine onun yanında olmak tarif edilmez bir duyguydu. Yanımdan ayrılana kadar onu arkasından öylece izledim.
Bir insan bu denli güzelken nasıl bu kadar kötü olabilirdi ki?
O, bir kuğu gibiydi. Güzelliği ve kendine hayran bırakışı tarif edilemezdi. Aynı zamanda yırtıcılığı, vahşiliği ve kiniyle de Aras Ertekin adeta bir kuğu gibiydi.
Bir süre evin içinde gezindim. Ahşaptan olan dekor o kadar güzeldi ki her detayı düşünülmüştü. Camdan pencereler içeriyi oldukça ferah kılıyordu. İki katlı ve evin geniş oluşuyla burada iki kalabalık aile bile yaşayabilirdi. Kasvetli ama güvende hissettiriyordu. Şehir merkezine uzak olduğundan sessiz ve sakindi. Burada olduğuma inanamıyordum. İşin daha garip yanı burada Aras Ertekin ile baş başa olduğumuza inanamıyordum.
