Bütün hayatını akademik kariyerine adamış tecrübeli ve profesyonel bir psikiyatrist, Lizge Koral.
Ömrünü demir parmaklar ardında çürütmeye yeminli, korkusuz ve ruhundaki nefretin esiri olan Aras Ertekin.
Birbirinden bağımsız, paramparça iki ruh.
Onl...
Selam bebeklerim. Bölümleri ve isimleri güncelliyorum aklınız karışmasın. Bu yolda yanımda olan herkesi çok seviyorum iyi ki siz❤️❤️
♤
~2 Yıl Sonra~
"Aren!"
"Bafi'yi bırak lütfen kızım!"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bırak oynasınlar," Aras'ın bakışları bana döndü ve üçümüze de keyifle bakıyordu.
"Bebeğim ama köpeği yiyecek az kaldı," diye gülerek söylendim sevgili kocama.
Yine de bu iki bücürün bu hali içimi gıcırdatıyordu.
Aren, bize verilmiş en büyük nimetti.
Çölde bulunan en parlak ve en gösterişli kum tanesi, Aren.
Aren Ertekin, bizim minik, dünya güzeli nimetimiz.
Aras, Aren doğduğundan beri çok daha üzerimize düşüyordu. Çok daha korumacı ve sahiplenici bir adama dönüşmüştü, sanki hiç öyle değilmiş gibi. Baba olmak ona o kadar çok yakışmıştı ki Aren ile olan ilişkisine bayılıyordum.
Şu hayatta en bağlı olduğum kişinin Aras olduğunu düşünürdüm. Ta ki Aren doğana kadar. Bu listede üst sırasını alan biriciğim Aren, benim için bambaşka dünyaların kapısını aralamıştı. Ruhum, özüm, canımdı. Kalbimin yarısı Aras'ınsa diğer yarısı Aren'e aitti.
İstanbul'dan İtalya'ya taşınalı tam iki sene olmuştu bugün. Zaman ne de hızlı geçiyordu, bazen aklım almıyordu. Aile oluvermiştik, üstelik ilişkimiz eskisinden çok daha güçlü ve çok daha kuvvetliydi.
Aras'ın meraklı bakışları bana döndü. "Sen hazır mısın güzelim?"
"Eh işte, olmuş muyum sence?"
Baştan aşağı beni süzdü, her bir bakışı ilk günkü gibi bedenimi kasıp kavuruyordu.
Evlenince aşk biter derlerdi, bu tamamen yalandı. Bu aşk üstüne bir de çocuğumuz olunca daha da kavrulup harmanlanmıştı ve her geçen gün beni daha da yakıyordu.
"Seni sergiye götürerek bu güzelliğini başkasının görmelerini istemiyorum."
İstemsizce gülümsedim. "Daha neler! Seni aylar sonra çizimlerini sergileyebilmek için bir etkinliğe kabul ettirmişken asla eksik kalamam!"
"Bilge, Anka!"
"Bülent!"
Bakışlarım evin etrafına kaydı.
"Nerede bunlar?"
"İşte geldik," Bilge gülümseyerek yanımıza geldi, "...abla," dedi ve duraksadı, "...Aren'in her şeyini hazırladınız değil mi?"
