VAKTİM YOK / YARI TEXTİNG

𝟐.𝟑

Yeni bölüm geldii

Bu bölümle tamamen alakasız ama size bir film önermek istiyorum, adı Wonka. Bir de filmin içinde bir şarkı var bayılıyorum. Şarkı da Bad Feeling. İzleyen olursa umarım hoşunuza gider.

İyi okumalar
__

Sınıfta oturmuş Aslı'nın gelmesini bekliyordum. Bugün karne günüydü ve Aslı özellikle güzel olmak için fazla zaman harcadığını düşünüyordum. Çok dış görünüşüne takmazdı. Ama bazen böyle önemli günlerde güzel olmak istediğini bilirdim.

Kendisi biraz da kararsız olduğu için fazladan vakit kaybetmesini buna yoruyordum.

Elimdeki telefondan kafamı kaldırdığımda Burak görüş açıma girdi. Sınıfa yeni girmiş benim yanıma doğru geliyordu.

"Karneleri aldıktan sonra okul çıkışı biraz konuşabilir miyiz?"

"Neden?"

"Kendimi affettirmek istiyorum."

"Senden hiç beklemediğim bir şekilde ısrarcı davranıyorsun." ağzımdan bir anda çıkanlar ile şaşırırken Burak'ın da şaşırdığını fark edebiliyordum. Aklımdan düşündüğümü zannediyordum.

Zaten olduğumuz durum çok şaşırtıcıydı. Başta sadece ders çalışmaktı amacımız. Şimdi ise arkadaş olmak istiyordu. Üstelik arkadaş olmayı sonuna kadar itekleyen birisi olarak çok ta ısrarcı davranıyordu.

Yanıma oturduğunda ikinci şok dalgasını hissettim.

"Farkındayım, ama seninle arkadaş olmayı şu zamana kadar hiç bu kadar hissetmediğim bir duyguyla hissediyorum."

Bir süre durakladı ve daha sonra devam etti.

"Yani daha önce hiç kimseyle bu kadar arkadaş olmak istediğimi hatırlamıyorum."

Daha sonra da tekrar sıradan kalktı ve arkamdaki sıraya oturdu. Ben ise hiçbir şey dememiştim.

Daha sonra aklıma gelenler ile arkamı döndüm.

"Ben okuldan sonra Aslı, Yunus ve Selim ile birlikte olacağım. Başka zaman konuşsak olmaz mı?"

"Biz konuşsak daha sonra da arkadaşlarının yanına gitsen olur mu?"

Biraz kafamda bu dediklerini ölçtüm. Daha sonra da kabul ettim.

Önüme dönüp Aslı'yı beklemeye olduğum yerden devam ettim.

**

Karneleri almış ve dışarı çıkmıştık. Herkes dağılırken bende bahçe kapısına yakın yerde Burak'ı bekliyordum. Karne aldıktan hemen sonra dışarı çıkarken yanımdan geçmişti. Ve o sırada da burada beklememi söylemişti.

Bizimkilere de gitmelerini söylemiştim. Bulaşacak nokta belirlenmiştik.

Etraftaki herkese göz gezdirmeye devam ediyordum. Burak nerede kalmıştı?

Sağ tarafıma bakarken solumdan gelen sesle kafamı o tarafa çevirdim.

"Büge."

Yanıma geldiğinde eliyle kapıyı gösterdi.

"Burada konuşmayalım."

Birlikte okuldan çıktığımızda yönümüz okula yakın olan parktı.

Parka vardığımızda bir banka oturdum. O da yanıma oturdu.

"Evet, dinliyorum."

"Öncelikle en baştan her şey için özür dilerim. Annem adına da çok özür dilerim. Ben.. Ben o anda hala.."

Biraz durakladı. Duraklamasının sebebi yaşadığı kriz miydi? Merak etmiştim. Ama bunu ona sormadım. Tekrar hatırlamasını istemedim.

"O gün yaşadığım şey yüzünden şoktaydım. Buna o an da dahil. Yani o sırada ne dedim, ne demedim inan kendi iradem ile olmadı. Yani ne yaşadığımı idrak etmek zordu. Umarım beni anlayabilirsin. Akşamında da dediklerim aslında.. "

"Yani onlar için gerçekten özür dilerim. Çünkü o an aslında öyle demek istemezdim. Sonradan her şeyin farkına vardım. Benimle arkadaş olmanı istiyorum. Affetmeni de istiyorum. Beni affedemez misin?"

Anlattıkları ile bende birkaç şeyde farkına varmıştım. Evet annesi çok üstüme gelmiş olabilirdi. Evet ben de buna sinirlenmiş olabilirdim.

Ama o an Burak yeni uyanmıştı. Ve annesi de evladını merak ettiği için eli ayağına dolanmış ne dediğini fark etmemiş olabilirdi.

Burak haklıydı. Affediyordum.

"Evet, affediyor musun?" düşüncelerim ile baş başa kaldığım bu birkaç saniyede daha da meraklanır olmuştu.

"Tamam, bu sefer gerçekten affediyorum. Haklısın o an sende iyi değildin. Bende işte bir anlık sinirle seni affetmem demişim."

Affetmemi duyması ile rahatlamıştı. Daha sonra da dudağının kenarında minik bir gülümseme oldu.

"Tamam." dedi.

Bir süre sessiz kaldık. Daha sonra da o konuştu.

"Arkadaşlarının yanına gidebilirsin. Benim de eve gitmem lazım." diyerek ayaklandı. Bende ayağa kalktığımda başımı salladım.

"Sorunu düzelttiğimize sevindim," dedi ve ardına da ekledi "görüşürüz.".

Bende görüşürüz dedim ve ayrıldık, o eve ben ise arkadaşlarımın yanına döndüm.

**

Bölüm sonu

Bölüm başı ve son iki bölüm pek içime sinmese de, güzel bitti bu bölüm.

Yıldıza basmayı unutmayınn