VAKTİM YOK / YARI TEXTİNG

𝟒.𝟓

Yeni bölüm geldii

İyi okumalar
__

Burak'tan

Bu hissettiğim şeyler nefesimi kesiyordu. Dayanamamıştım. Kulaklarım uğuldamış, dış ortama Fransız kalmıştım.

Geri çekildiğimde nefesi nefesime karıştı. Alınlarımız birbirine yaslayarak kaldık öyle.

"Burak.."

"Güzelim.."

Ne konuşacaktık ki? Her şey ortadaydı zaten.

"Söyle sevgilim." dedim konuşması adına teşvik etmek adına.

Büge kafasını geriye yatırıp yüzüme baktı. Yanakları kızarmıştı. Ve bu bakışı.. Ben bu kızı nasıl daha önce fark etmemiştim?

"Sevgili miyiz şimdi?" dedi. Yanakları hala kıpkırmızıydı. Utandığından mıydı ki kırmızılık? Hem utanıp hem gözlerimin içine bakabiliyordu.

"Değil miyiz?"

"Öyle değilsek bile olmalıyız." dedim.

Sarhoş gibiydi resmen. Zaten benim ondan kalır bir yanım yoktu.

"Burak." dedi benden uzaklaşarak. "Konuşmalıyız."

"Evet. Konuşmalıyız." dedim sıkıntıyla. Bu güzel bir anı bozmak istemezdim.

Dönüp arkasındaki kapıyı kilitledi. "Otursana." dedi yatağı işaret ederek. O sırada da pencereye yaklaşıp kapatmıştı.

Yatağa oturduğumda yanıma oturdu.

"Öncelikle, bir kere sarılsam sana?" Bu soruyu az önce kızın dudaklarına hoyratça yapışan ben mi soruyordum?

Yanımda yaklaştığında onu kollarım arasına aldım. Kafamı eğip saçlarını kokladım. Ben bu kızın kokusunu daha önce almış mıydım? Sanki yıllardır bu koku benim hayatımın tam merkeziymiş gibi hissettiyordu.

Kollarımın arasından çıktığında hala yakınımdaydı.

"Anlat Burak. Seni çok merak ettim ben."

"Tamam.." dedim ve sonrasında dün olanları anlattım.

"Burak.. Şaka yapıyor olmalısın."

"Dün çok sinirlendim babama. Hem de ilk defa. Zaten böyle yüzüyle ilk defa karşılaşıyorum. İçimde neler dönerse dönsün sesimi çıkaramadım."

"Bu normal değil Burak. Evet onlar ailen hayatını yaşaman için yardımda olmalılar ama bu her şeyi yönetebilecekleri anlamına gelmez. Ebeveyn olarak yanında olup destek vermek. Senin hayatını onların yönetmesi değil."

"Biliyorum Büge. Bunları zaten dün fark ettim. Beni dün odama kilitlediler resmen." histerik bir sesle söylemiştim.

Aileme karşı hissettiğim tek şey kızgınlık değildi. Onlara kırılmıştım da.

"Ne yapacaksın?"

"Onlarla konuşacağım. Ben küçük bir çocuk değilim. Evet hala çok büyümüş değilim ama bu yaptıkları.." dedim. Gerisini ise getiremedim.

"Ne zaman konuşacaksın? Ben yanında olabilirim istersen."

"Bugün konuşacağım. Sen de gel lütfen." Büge'den destek almam gerekebilirdi.

"Tamam. Gidelim." dedi ayaklanarak.

Bende ayaklandığımda kapıya doğru yürüdü. Daha kapıya varmadan durduğunda bana doğru döndü.

"Burak. Sen az önce benim odama camdan mı girdin?" dedi daha yeni idrak ederek.

Kahkaha attım bu haline.

"Evet." dedim. Sesim biraz pişkin pişkin çıkmıştı.

"O zaman oradan geri çık." dedi birden. Bakışlarım yüzünde gezindi.

"Ciddi misin?" dedim sert sesle.

"Nereden girdiysen oradan çık."

"Büge." dedim son harfi uzatıp üzerini bastırarak.

"Annem içeri girdiğini görmedi ama dışarı çıktığını görürse ben ne diyeceğim?"

Hiçbir fikrim yoktu.

"Görmeden çıkalım? Girmesi kolaydı ama çıkması zor." dedim.

Yüzünde garip bir ifade belirdiğinde kafamı öne eğip iki yana salladım hafif kıkırdarken.

"Nasıl düşünüyorsun görünmeden çıkmayı? Annem mutfakta ve mutfak kapısının karşısı çıkış kapısı."

"O zaman sen oyala ben çıkayım. Lütfen beni buradan atlamak zorunda bırakma." dedim pencereyi gösterirken.

Kıkırdadıktan sonra kabul etti. Şükür Yarabbim.

Kapıyı yavaşça açıp çıktı. Sonrası ise ben ayakkabılarımı ve montumu aldım. Evden tüydüm. Hemen sonra Büge de geldiğinde binadan çıktık.

Büge'nin eline uzanıp tuttum. Ve bizim eve doğru yürümeye başladık. Bugün her şey yerini bulacaktı.

**

Yüzleşmeyi diğer bölüme sakladım.

Bu bölüm pek içime sinmedi gibi ama başka türlü de yazamadım. Umarım kötü olmamıştır.

Şöyle de bir şey var okunmaya göre vote hiç yok gibi. Okuyorlar ama yıldız atmıyorlar. Zaten okumaya devam ediyorsan kitap sarıyordur neden yıldız atılmıyor ki?

Biraz moralimi bozmadı değil.

Neyse. Diğer bölüm görüşürüz.

°Hoşunuza gittiyse lütfen yıldız atın. °