I Really Don't Care

70 | Epiloog

Vijftien jaar later.

"Elle! Kom hier!" schreeuw ik. "Wat nu weer?" zeurt ze. "Je moet straks naar school dus kleed je aan" zeg ik rustig wanneer ze de trap afwandelt. "Je bent zelf nog niet aangekleed" antwoordt ze bot. "Een ander toontje graag! Je hebt het hier wel tegen je eigen moeder. Ik ga me zometeen douchen om je weg te brengen" "Ik ga niet" zegt ze. "Wat is dat nu voor iets? Je moet!" zeg ik. "Ik wil niet" "Waarom niet?" vraag ik haar. "Het is vaderdag" zegt ze. "Dus?" "De vaders moeten dus meekomen naar school en wij moeten iets vertellen over hun aan de klas" "Ja dus?" vraag ik. "Ik heb geen vader waarover ik iets kan vertellen!" "Je hebt wel een vader" "Hij is dood," zegt ze. Het doet pijn om die woorden te horen. "Hij kan niet meegaan naar school" verduidelijkt ze. "Dat is toch niet erg? Ik kan meegaan" "Nee bedankt. Het is vaderdag en ik heb geen vader, dat is al erg genoeg" "Je school zal het echt wel begrijpen als ik in de plaats kom" zeg ik. Ik snap niet waarom Elle hier zo een drama van maakt? Het lijkt me erg normaal om mee te gaan. "Ik denk dat jij het niet begrijpt. Het is vaderdag. Ik zie in jou geen vader. Bij mijn weten heb ik niet eens een vader. Dit is allemaal al gênant genoeg voor mij. Ik hoef dus al helemaal geen moeder die niets om me geeft in de plaats" zegt ze. Ik staar haar verbaasd aan.

Ik merk dat James binnenkomt met een kwade blik. "Elle zo is het genoeg!" roept hij. "Oh kijk eens, daar is ons lievelingetje!" zegt ze plagend. Ik zie het kwaad in haar ogen branden. Ik weet niet of het een goed teken is, maar haar gelijkenissen met mij zijn zo groot. Ik ben gewoon bang ben dat het misgaat. "Doe eens normaal Elle!" "Oh ja, dat is waar! Ik ben hier degene die niet normaal is. Is het niet altijd zo geweest? Ik word al genoeg gepest op school. Ik ben dik, haal slechte punten, kan geen sport, ben dom, ben kinderachtig, ben onbeleefd, ben lelijk! Ik weet het! Jullie hoeven het er niet nog eens in te wrijven!" schreeuwt ze. "Wat zeg jij nu? Dat is helemaal nie-" probeer ik. "Oh echt wel! Ik ben degene die nooit iets goed doet. Ik pas niet in jullie beroemde, perfecte wereldje. Iedereen geeft hier commentaar op mij en haat me" onderbreekt ze me. Oh mijn god... wat haalt ze allemaal in haar hoofd? "Weet je wat?! Ik haat jullie ook! Dit is echt de ergste familie dat iemand kan hebben!" schreeuwt ze kwaad en stormt naar boven. "Elle.." zegt James.

Er valt een tijdje een dodelijke stilte. Ik slik eens en voel een traan uit mijn ooghoek lopen. Ik veeg hem snel weg.
"Ik ga me douchen. Zorg jij ervoor dat jullie beide klaarstaan straks?" vraag ik aan James. "Ik zal het proberen" zegt hij zacht. "Oké, dankje. Tot straks" zeg ik en loop langzaam de trap op. Ik ga naar de badkamer en zet de douche aan. Ik kleed me uit en ga onder de douche staan. De warme stralen lopen over mijn huid. Ik was mijn haren en neem Niall's zeep in mijn handen. Ik ruik eraan en barst in tranen uit. Ik laat me op de grond zakken en voel de ijskoude muur tegen mijn naakte rug. Waarom is Niall nu gestorven? Het is allemaal mijn schuld. Hij had niet naar me mogen kijken in die auto. Het had beter geweest als ik gestorven was. Niall zou veel beter zijn in het opvoeden van kinderen. Het is helemaal misgegaan met Elle. Ik ben verloren gegaan in mijn eigen verdriet. Elle houdt nog meer van de hond dan van mij. Ik heb alles verpest. Ik heb een 15-jarige dochter die me haat en een 18-jarige zoon die me steeds aan mijn overleden man doet denken doordat hij een fucking kopie is van Niall. De tranen lopen sneller en sneller. Ik zie een scheermesje liggen naast een washand. Ik grijp ernaar en leg het op mijn pols. Ik ben een ongelofelijke sukkel. Mijn ademhaling gaat onregelmatig. Ik ben niets waard. Elle en James zouden veel beter af zijn zonder mij. Ik druk hard op het mesje en het water kleurt rood. Ik hoor iemand op de deur kloppen, maar ik kan niet stoppen met hysterisch te huilen.

"Doe open! Mam! Mama! Doe open! Mam!" hoor ik James roepen. "Mama! Het spijt me! Doe asjeblieft open! Ik hou van je! Mama!" roept Elle. Ik blijf maar doorhuilen en zak volledig in elkaar. "James! Doe iets! Verdomme! Bel peter Harry!" hoor ik Elle roepen. "Ja rustig! Hallo? Nonkel Harry? Je moe-" zegt James' stem. Ik voel mijn ogen wegdraaien en kan niet stoppen met huilen. Plots wordt de deur ingestampt. Harry stormt de badkamer in. Hij zet de douche uit, haalt een badjas van een haak en draait hem rond me. Ik ben helemaal aan het doordraaien en kan niet rustig worden. "Kom hier, Demi" zegt Harry wanneer hij zijn armen om me heen slaat. "I-Ik m-m-mis Niall" snik ik. Ik voel me duizelig worden. "Ik weet het, ik mis hem ook" zegt hij. Ik blijf huilen in Harry's armen. Een koud washand wordt tegen mijn hoofd gedrukt. Ik sluit mijn ogen en voel mijn lichaam verzwakken.