I Really Don't Care

56

De trouw deel 10.
-
-
-
-
Harry POV:

Langzaam word ik wakker door het felle zonlicht dat door het ziekenhuis raam op mijn gezicht schijnt.
Ik open mijn ogen en zie Niall op de rand van Demi's bed zitten.
Opeens voel ik mijn iPhone trillen in mijn broekzak. Ik haal hem van het slot en kijk ernaar.

1 gemiste oproep van Zayn
3 gemiste oproepen van Liam.
2 gemiste oproepen van Mama.
1 sms van Louis.
8 sms'en van een onbekend nummer.

Ik open de sms van Louis:
Dude! Neem je telefoon eens op als Liam & Zayn je bellen.

Ik bel naar Zayn.

Z: Harry?

H: Jep.

Z: Dat werd tijd!

H: Waarom heb je me nodig?

Z: Ik heb geen idee. Ik zal even Liam halen.

H: Oké

L: Harry? Eindelijk!

H: Sorry dat ik sliep. Waarvoor heb je me nodig?

L: Je moet om 13 uur inchecken in dat hotel.

H: En hoe laat is het nu?

L: 12 uur 30.

H: Wat? Stuur me het adres!

L: Oké, niet te laat komen!

H: Jaja! Dag.

L: Bye! Love you, darling.

Ik leg af en steek mijn telefoon opnieuw in mijn broekzak.
"Niall, neem al je spullen. We moeten in checken in dat hotel" zeg ik en neem mijn koffer. Niall knikt en zoekt zijn spullen bij elkaar.
Nadat we alles hebben lopen we naar beneden. De paparazzi is er opnieuw.
Ach ja deze keer hebben ze pech.
Ik duw me ertussen, haast me naar mijn auto, tik het adres in op de gps en rijdt naar het hotel.
"Demi is nog steeds niet wakker" zegt Niall met een verdrietige stem "Ze gaat wakker worden alleen weten we niet wanneer" zeg ik.
"Hopelijk heel snel, ik wil haar terug zien glimlachen"
"Dat wil iedereen, Niall"

-

"Ik neem dit bed" hoor ik Niall zeggen terwijl ik een fooi geef aan de man die roomservice bracht. Ik sluit de deur en zet het eten neer.
Na het eten trek ik mijn jas aan.
"Waar ga jij naartoe?" vraagt Niall "Naar Demi" "Zonder mij?" "Je mag altijd meegaan maar dan moet je wel nu je jas aandoen" "Oké"
We lopen door de lobby en gaan alweer in mijn auto.

-

We wandelen door de ziekenhuisgangen, die ik al uit mijn hoofd ken. Onderweg zijn er enkele verpleegsters en dokters die me gedag zeggen.
Ik ben tegen iedereen altijd vriendelijk, behalve tegen de dokter die Demi behandelt. Hij is zo'n zure, oude sarcastische, saaie man. Zolang hij Demi geneest, vind ik hem leuk.
Ik open de deur en ga op mijn vertrouwelijke stoel zitten, net als Niall.

-

Demi POV:

Linkerdeur, rechterdeur.
Ugh, welke moet ik kiezen!
Dit is zo frustrerend.
Het idee dat mijn dood achter de deur kan zitten die ik kies bezorgt me hoofdpijn. Zou ik in deze wereld wel hoofdpijn kunnen hebben? Ugh! Demi! Focus! Ik ga het weer voor iedereen verpesten.
Maar eigenlijk ben ik dood, dus ik ben de enige die kan kiezen en alleen ík kan de foute keuze maken en alles verpesten.
Dit is iets wat ik dus goed moet weten, alleen ík kan het weten.
Mijn hoofd zegt 'Neem de rechter' maar mijn hart zegt 'De rechter is fout, ga voor de linker'
Het is altijd al oorlog geweest tussen mijn hoofd en mijn hart.
Wacht eens.
Wat zei mijn mama vroeger altijd?
Volg altijd je hart, die brengt je op het juiste pad.

Ik loop voorzichtig naar de linker deur en leg mijn hand op de klink.
Ik kan dit. Laat me niet in de steek, mama! Ik adem diep in en uit.
Mijn hand trilt en duwt de klink traag naar beneden. Ik trek de deur naar achteren en zie een grote witte ruimte.
Hoe veel wit is er eigenlijk in deze dode wereld?
Ik stap in de witte ruimte en zweef. Op het einde zie ik een wit licht.
Ik word er naar toe gezogen, heel rustig. Het mag wel wat sneller gaan voor mij, ik ben heel benieuwd of ik dood ben of niet.
Het witte licht komt korter en korter en het wordt heel fel.
Het verblindt me.

Niall POV:

Ik staar naar Demi. Ze moet echt wakker worden, ik kan niet zonder haar leven. Ik blijf haar aankijken.
Opeens schieten haar ogen open en ik schrik. "Waah! Holy shit!" Ik kijk snel naar Harry, die in slaap gevallen is, en kijk weer naar Demi. Ze lijkt zo verward en tranen rollen langzaam over mijn wangen.
"N-Niall?" zegt ze. Ik knik. Ze zei mijn naam, eindelijk. Ik kan het niet meer houden en barst in tranen uit.
"Niall, niet huilen. Knuffel me" zegt Demi. Ik sla mijn armen rond haar en blijf zo liggen terwijl ik alles bij elkaar huil.
"D-Demi i-i-ik h-heb-b j-je z-z-zo ge-em-mist-t" zeg ik snikkend.
"Ik jou ook, Niall. Ik ben blij er terug te zijn, ik hou van je" "I-Ik oo-k-k v-van j-jou"

Harry POV:

Ik open mijn ogen langzaam en zie Niall huilend op Demi liggen.
"Niall? Wat doe je? Ze ligt in coma! Doe rustig" zeg ik en loop naar hem toe. Ik zie Demi, met open ogen. "Aaaah!" gil ik. Ik kijk haar verbaasd aan."Hey, Harry. Alles goed?" vraagt ze lachend. Ik knik. "Omg! Je bent wakker" gil ik en ga op Niall zijn rug liggen en knuffel hen. Demi begint te kuchen "Lucht" zegt ze en we laten haar los. Ik zie het rode knopje naast Demi's bed. Oh ja, daar moest ik op drukken als er iets was. Er is nu iets.

"Rood knopje" zeg ik en druk 10 keer op het knopje met een grijns en begin enthousiast te springen.
"Dat is niet de bedoeling, Harry" zegt Demi "Weet ik, maar ik haat die dokter zo hard dat hij eventjes een hartaanval verdient" zeg ik lachend. "Typisch" zegt Demi en begint te lachen. Niall droogt zijn tranen af.

Nog geen 5 minuten later komt er een heel team verpleging en 1 dokter binnengestormd.
"W-Wat is er gebeu-?!" schreeuwt de dokter paniekerig. Ze stoppen allemaal met schreeuwen als ze ons aankijken.
"Harry! Godverdomme!" zegt hij als hij me ziet staan met het rode knopje in mijn hand. Iedereen schiet in de lach behalve mijn goede vriend, de dokter.
"Jij bent een verschrikkelijk persoon, Harry" "Ik hou ook van jou, schatje" zeg ik terwijl de dokter mij kwaad aankijkt.

"Goeiedag Demi, ik ben Dr. Newton maar noem me maar Jack"
"Oh dus je heet Jack" zeg ik.
"Ja Harry, hou eventjes je mond"
"Iemand is met het verkeerde been uit bed gestapt"
"Mijn been kan heel snel in jou gezicht geslingerd worden en dat kan ervoor zorgen dat je straks naast Demi kan komen liggen"
"Sorry, maar daar ben ik niet mee akkoord" zegt Niall.
"Okee nu zwijgen, kippen. Demi, hoe voel je je?"
"Wel oke" zegt Demi.
"Heb je ergens pijn?"
"Een beetje aan mijn hoofd"
"En hoelang ben je al wakker?"
"Ongeveer 10 minuutjes"
"Goed" zegt de dokter en schrijft een paar dingen op.
"Ik ben blij dat je wakker bent! Nu kan Harry eindelijk mijn ziekenhuis uit" zegt hij en ik kijk hem boos aan.
"Hoezo?" vraagt Demi.

"Harry is een stalker! Hij heeft hier 10 dagen zitten wachten totdat jij wakker werd. Ik verschoot ervan dat Niall je vriendje was"
"Oh echt waar? Dankje Harry" zegt Demi en ik knik naar haar.

"Ik ga je missen, zwerver" zegt de dokter tegen mij. "Ik jou ook, bomma" zeg ik. "Weet je nog toen je gisteren zei dat je eigenlijk van me hield?"
"Ja, maar je krijgt echt geen date met mij" "Wil ik niet, sukkel, maar die liefde is wederzijds"

Hij geeft me een schouderklopje en wandelt rustig weg. En net als ik dacht dat hij de deur uit liep, draait hij zich om "Oh en je mag morgen naar huis Demi" "Heel erg bedankt" zegt ze.
Niall geeft haar een kus en ik ga op mijn vertrouwde stoel zitten.

Demi is wakker.
Eindelijk.

Vote?

Comment?