I Really Don't Care

33

Ik heb nog een tijdje met Niall gepraat totdat mijn gsm begon te rinkelen.

Met Demi.

Demi!

Dat ben ik! Met wie spreek ik?

Hoe durf jij ons hier te laten zitten?!

Excuseer?

Ja! Ik vind dit echt niet kunnen!

Niall kijkt mij vragend aan. Ik kijk op het schermpje van mijn iPhone waar 'Ashton' staat.

Ash, wat is het probleem?

We zitten hier al uren in deze muffe ruimte met allerlei zieke mensen, te wachten totdat jullie ons komen halen.

Oh my god!

Je bent ons vergeten, hé?

Misschien... het spijt me zo erg!

Spijt komt altijd te laat!

Sorry Ashton! Ik kom er meteen aan!

Ik beëindig het gesprek en neem al het drinken in mijn armen.
"Demi, wat doe je?" vraagt Niall.
Ik begin hard te rennen. "Demi!?" Hoor ik Niall schreeuwen in de verte. Ik ren zo hard als ik kan naar de wachtkamer. Wanneer ik aankom zie ik iedereen met hun gezicht half aan hun telefoon geplakt zitten. Ik kuch een keer en iedereen kijkt langzaam op.
"Heb ik zo hard gelopen om jullie hier op deze manier aan te treffen? Serieus? Ik dacht dat jullie echt kwaad waren!" zeg ik buiten adem. "We hebben ons geamuseerd" zegt Calum. "De drank gaat vallen!" zeg ik. "Laat me helpen" zegt Luke en pakt het drinken van me over om het vervolgens op een tafeltje neer te zetten.

"Waar is Selena?" vraag ik. "Ze is naar huis gegaan om Yolanda gerust te stellen" zegt Louise. "Ah oke, dus wat hebben jullie hier allemaal gedaan?" vraag ik. Iedereen kijkt me aan met een grijns. "Wat?" vraag ik, wachtend op een uitleg. "We hebben wat verpleegsters lastig gevallen. We zijn op verschillende deuren gaan kloppen van mensen" zegt Michael. "Dat meen je niet?! Dat is zo kinderachtig" "Maar wel leuk" zegt Luke. "Kleuters" "We hebben ook goede dingen gedaan" "Zoals wat?" "We hebben foto's genomen met fans en handtekeningen uitgedeeld" zegt Ashton. "Dat is lief" zeg ik. "Rolstoelen race gedaan met de kinderen van de kankerafdeling" zegt Luke. "Ik weet niet of ik dat goed of slecht moet vinden" zeg ik. "Goed, we hebben hun een beetje kunnen opvrolijken" zegt Calum. "Voor zover dat kon, het is nu niet dat hun leven zo prettig is op dit moment. De meeste kinderen konden niet meedoen omdat ze ziek waren om vanuit hun bed in een rolstoel te gaan" zegt Luke. "Dat hebben jullie goed gedaan" zeg ik en begin te glimlachen.

In de verte zie ik een blonde jongen aan komen. Hij stopt vlak voor mijn neus. "Waarom ren jij zo snel? Dacht je dat je een marathon liep? Dat deed je niet! Je had kunnen wachten op mij!" zegt hij. "Sorry, Niall. Je ging wel heel traag, hé! Ik ben hier al een tijdje" zeg ik. "Oeeeh! Niall is ingemaakt door een meisje!" schreeuwt Calum. "Hou je mond" zegt Niall, die probeert te ademen. "Wat ben je chagrijnig" zegt Calum. "Misschien heeft hij zijn maandstonden" zegt Louise. "Waarschijnlijk" zegt Calum en geeft Louise een boksje.

"Gaan we dan nu naar die nieuwe?" vraagt Didi verveeld. "Is goed, het is afdeling 1D" zeg ik. "Serieus? 1D? Hoe geestig" zegt Luke. We lopen door de gangen en ik zie een bordje met 'oncologie' hangen. Kanker. Dat wens ik echt niemand toe. Ik kijk naar de receptie waar we recht op af lopen en zie daar de verpleegster opnieuw staan. Jezus, hoe vaak gaan we dat mens nog tegenkomen? "Niall! Die olifantenvrouw is er weer! We moeten hier weg" schreeuw ik en duw iedereen een random kamer in. Iedereen blijft kijken door het kiertje van de deur totdat de verpleegster voorbij loopt. "Wie is daar?" hoor ik iemand met een zwakke stem vragen. Ik loop verder de kamer in en zie een jong meisje in een bed liggen. "Ik ben Demi" zeg ik. "Ik ben Anna" zegt ze. "Sorry dat we je storen, maar we moesten ons verstoppen voor een kwaadaardige verpleegster" zeg ik. "Ik begrijp het al, je kan blijven zolang je wil" zegt Anna waardoor ik lichtjes moet lachen. "Dus waarom lig jij in dit bed?" vraag ik lief. "Ik heb leukemie" zegt ze. "Het spijt me, hopelijk wordt je snel beter" zeg ik. "Ik hoop het ook, dus wat brengt jou in dit ziekenhuis?" vraagt ze. "Een vriendin is flauwgevallen bij ons thuis en dus nu ligt ze hier, mijn andere vrienden staan aan de deur" zeg ik. "Waarom staan ze aan de deur?" vraagt Anna. "Ze zijn aan het wachten tot die verpleegster weggaat" zeg ik. "Oh oke" "Ik vraag me iets af," zeg ik. "Vraag maar" zegt Anna. "Is het echt een hel om hier in een ziekenhuisbed te liggen de hele dag? Met pijn en chemokuren en medicatie?" vraag ik. "Het is niet de hel en de pijn is ook niet constant. Wanneer ik mijn medicatie neem vermindert de pijn en ik doe vaak leuke activiteiten met de andere patiënten" "Dus je hebt hier vrienden?" "Ik noem ze liever geen vrienden omdat de meeste van hen doodgaan en ik vind het niet fijn om te zeggen dat er alweer een vriend gestorven is" "Oh, wat erg. Sorry" zeg ik. Ik moet echt wat meer op mijn woorden letten. "De enige persoon hier, die ik een vriend wil noemen is de jongen rechtover deze deur" "is die jongen een beetje knap?" vraag ik nieuwsgierig. "Hij ziet er oke uit" "Alleen maar oke?" "Je kan ook gewoon vragen of dat ik verliefd op hem ben" "Oke dan, ben je verliefd op hem?" vraag ik. "Nee, ik ben niet verliefd op hem" zegt Anna. "Wat niet is, kan nog komen" zeg ik. "We zijn kankerkinderen. Beide kaal, beide ziek, beide uitgeput van de chemo. Liefde is niet weggelegd voor ons. We gaan dood" zegt Anna. Er rolt een traan langs mijn wang. "Anna, zeg dat niet. Jullie gaan beide beter worden. Ik weet het zeker" zeg ik en geef Anna een knuffel. "Laten we het hopen" zegt ze.

"Heb je nog wensen?" vraag ik. "Wensen? Dingen die ik wil doen voor ik doodga?" "Ja, maar je gaat niet dood" "Ik ben ongeloofelijke fan van 5 Seconds Of Summer dus die jongens wil ik echt ontmoeten. Ik wil skydiven, een massage krijgen, in een Italiaans restaurant eten..." zegt Anna. "Meen je dat?" vraag ik verbaasd. "Ja" zegt Anna. "Wie is je favoriet van 5sos?" vraag ik. "Michael" zegt ze. "Waarom?" "Hij kleurt zijn haar altijd zo mooi en hij is gewoon een geweldig persoon. Zijn haar is net zo roos als het jouwe, toevallig" zegt Anna . "Zeer toevallig" zeg ik grijnzend. "Waarom grijns je?" zegt Anna. "Ik heb een cadeautje" zeg ik. "Wat? Nu al? We kennen elkaar net" zegt Anna. Ik loop naar de deur. "Kom mee, Michael" fluister ik en trek hem mee naar Anna. Anna haar ogen worden groot. "Michael" zegt Anna. "Ik ga flauwvallen" zegt Anna. "Nee, niet doen asjeblieft. Die vriendin dat hier ligt is op deze manier ook flauwgevallen, maar zij flipte door One Direction" zeg ik. "W-Wat is One Direction hier ook?!" zegt Anna. "Ja, Niall staat aan de deur en Luke, Ashton en Calum ook" zeg ik. "Wauw" zegt Anna zacht. Ik geef Michael een duwtje. "Oh ja" zegt Michael en loopt naar Anna toe om haar een knuffel te geven. "Boys! Kom eens!" schreeuw ik en de jongens komen naar het bed toe. "Dit is Anna en ze heeft leukemie en ze houdt van jullie. Knuffel haar, trek wat foto's, zeg ik. "Maak haar gelukkig"

"Hee Demi!" roept Anna. "Ja?" vraag ik. "Ben jij niet de zus van Cameron Dallas?" vraagt ze. "Ja, hoe weet jij dat?" vraag ik. "Je bent beroemd" "Grappig" "Nee, serieus" "Je hebt ongelijk. Hoe zou ik nu beroemd moeten zijn?" "Hierdoor" zegt Anna. Ze laat een foto zien van Cameron en mezelf. De foto is prachtig. "Van waar heb je dat?" vraag ik. "Het is Cameron's profielfoto op twitter" zegt Anna. "Op twitter? Met mij? Voor zijn miljoenen fans?" vraag ik verbaasd. "Ja" "Oh my god! Dat is zo lief" zeg ik. "Mag ik met jou ook een foto, Demi? vraagt Anna. "Tuurlijk" zeg ik. "Dit is mijn nummer, stuur je de foto?" vraag ik. "Zal ik doen!" zegt Anna. "We moeten terug naar de andere" zegt Niall. We nemen afscheid van Anna en gaan naar afdeling 1D. Er lopen nog steeds traantjes uit mijn ogen. Anna heeft haar hele leven nog voor zich, ze verdient dit niet. Niemand verdient dit. Ik ben eigenlijk zo egoïstisch. Anna ligt hier te vechten voor haar leven terwijl ik aan het mijne een einde wou maken. Ik zou alles doen om met haat van plaats te ruilen, zodat zij een normaal leven zou kunnen leiden. Ze kan niet gelukkiger worden van in een ziekenhuis te liggen. Ik klop op de deur van Emmie's kamer. "Binnen!" hoor ik de stem van Emmie schreeuwen. We gaan naar binnen. "Hee, Niall en ik zijn drinken gaan halen" zeg ik. "Dat duurde veel te lang" zegt Harry. "Excuseer, we zijn de andere ook gaan halen in de wachtkamer want ik was hen vergeten. Plus we zijn langs geweest bij een meisje met Leukemie, dus shut up" zeg ik. "Demi, rustig! Harry bedoelde het niet slecht" zegt Michael die me een knuffel geeft. "Het leven is gewoon oneerlijk. Anna heeft verdient dit niet, ze is zo'n lief en mooi meisje. Ik wil haar zo graag beter maken" zeg ik. "Dat kan niet Demi, de dokters doen hun best. Ze kunnen niet meer doen dan wat ze al doen. Ze proberen Anna te genezen en ze zullen erin slagen" zegt Ashton en knuffelt me nu ook. Er vloeien meer tranen en ik probeer rustig te worden. In mijn ooghoek zie ik Harry schuldig kijken in stilte. "Sorry, Demi. Ik hoop dat dat meisje geneest" zegt Harry.

Vote?

Comment?