I Really Don't Care

38

Na mij hebben de andere ook nog elk een liedje gezongen. Ze zongen allemaal veel beter dan ik maar dat leek Miss Cooper niet te begrijpen. Ze bleef maar zeggen dat ze mij de beste vond en dat ik een wondermooie stem heb. Asjeblieft zeg, dat is toch gewoon onbeleefd om te zeggen. Ik bedoel er is One Direction en 5 Seconds Of Summer, beide beroemd en dan zou ik opeens de beste zijn. Dat is gewoon gemeen tegenover de jongens. Ze moet haar gehoor serieus een keer laten nakijken.

"Zo, dit was dan het einde van de les. Ik hoop dat jullie je toch min of meer geamuseerd hebben. Tot morgen" zegt Miss Cooper. Iedereen neemt zijn of haar boeken en gaat naar buiten. "Omg Demi! Je was geweldig! Waarom heb je nooit verteld dat je zo goed kon zingen?!" gilt Selena. Ik heb wel verteld dat ik graag zong maar ze luisterde nooit, ze was altijd bezig met zichzelf. Selena is altijd zo'n barbiepop geweest die mega populair was. Het belangrijkste in haar leven was haar uiterlijk. Ze ging regelmatig naar schoonheids-evenementen. Ik ben helemaal tegenovergestelde van haar. Ik ben dik, zij is mager. Ik ben lelijk, zij is mooi. Ik haat mezelf, zij houdt van zichzelf. Ik ben eenzaam, zij heeft veel vrienden. Ondanks dit alles, vond ze mij op de één of andere manier leuk en zijn we beste vriendinnen geworden. Ze heeft het bijna altijd opgenomen voor mij toen ik gepest werd en uiteindelijk pestte de mensen me niet meer, toch niet waar Selena bij was. Selena had een bepaalde macht op school.
Populariteit + Schoonheid : Ego x Geld = Macht. De rekensom van de standenmaatschappij op school.

"Demi? Ik praat tegen je?!" zegt Selena die met haar armen voor mijn gezicht staat zwaaien. "Sel, het was rotslecht" zeg ik en loop door. Ik laat Selena met een verbaasd gezicht achter. Ik loop door naar het volgende lokaal, Frans.

De dag vloog voorbij. Ik zit op de bus naar huis met Didi naast me. Iedereen zat al naast iemand en Didi moest dan maar naast mij. Ik snap haar niet. In het begin konden we het echt goed vinden met elkaar, maar opeens haat ze mij. Ik dacht ook dat ze ons min of meer vergeven had, nadat Selena en ik gepraat hadden met haar over Ashton. Blijkbaar niet. Het is wel vreemd want ze doet alleen tegen mij zo bot, tegen de rest doet ze vriendelijk. Ze zit nu met een dwaas gezicht naast mij en ik kijk door het raam. Interessante bomen. Interessante huizen. Interessante vervuiling van de wereld. Ik neem mijn oortjes en stop ze in mijn oren. Ik zet mijn afspeellijst aan en blijf naar buiten staren.

Als ik thuis kom, loop ik meteen door naar mijn kamer. Ik ga met kleren aan in mijn bed liggen en val al gauw in slaap. Ik heb geen zin om deze dag nog verder te gaan. Hoe laat zou het zijn? Ik kijk op de wekker die aangeeft dat het 16:30 is. Maakt niet uit. Het is een stomme dag en stomme dagen mogen zo snel mogelijk voorbij zijn.

Ik word wakker en kijk op de wekker die aangeeft dat het 4 uur is. Serieus? Ik besluit om snel een pyjama aan te doen en voel meteen mijn maag rammelen. Ik loop naar de keuken waar ik, tot mijn grootste verbazing, Harry zie staan. "Wat doe jij hier?" vraag ik. "Kan ik ook aan jou vragen" zegt Harry. "Ik heb honger" zeg ik simpel. "Ik heb dorst" zegt Harry. Ik knik en kijk in de koelkast. Op een pakje salami na, ligt er niets in de koelkast. "Wil je een koekje?" vraagt Harry. "Nee" zeg ik kortaf. "Wat heb jij de laatste tijd?" vraagt Harry. "Moei je niet met mijn leven" zeg ik en maak een boterham met Nutella.

Als die klaar is, ga ik naar de woonkamer en zet me in de zetel. Harry komt naar me toe gelopen. "Demi, asjeblieft vertel me wat er is. Ik ben zeker dat dit niet meer over je broertje gaat. Je kan me vertrouwen" zegt Harry. "Ik wil je niet vertrouwen. Ik wil niemand vertrouwen" zeg ik. "Waarom niet?" vraagt Harry. "Omdat dat vertrouwen altijd verloren gaat. Mensen kunnen mij vertrouwen maar ik kan mensen niet vertrouwen" zeg ik. "Jij bent hard voor de wereld" zegt Harry. "Dat is dan maar zo" zeg ik. "Demi, ik zal bewijzen dat je me kunt vertrouwen" zegt Harry. "Doe geen moeite, Harry. Jij weet niets over mijn leven. Zodra je iets weet, ga je weglopen en dat vertrouwen verloren laten gaan" zeg ik. Er komt een traan uit Harry's oog gerold. "Ik heb veel mensen pijn gedaan. Ik weet dat je me niets gaat vertellen maar als je het ooit wilt vertellen, weet dan dat je bij mij terecht kan. Je kan me echt vertrouwen. Ik wil je geen pijn doen en ik ga je nooit laten vallen. Als jij nu zegt dat je iemand vermoord hebt, dan zal ik bij je blijven en je vertellen dat die persoon het waarschijnlijk verdiend heeft" zegt Harry. Ik kijk Harry verbaasd aan. Ik zou geen vrienden blijven met een moordenaar. Hij loopt naar me toe en geeft me een kus op mijn wang. Hij gaat naar boven met zijn flesje water. Dat was raar, maar ook lief en schattig. Maar ik ga toch niets zeggen want dat heb ik mezelf beloofd. Ik heb heel veel aan mezelf beloofd. Vroeger brak ik elke belofte die ik met mezelf maakte. Maar dat is veranderd. Die mentaliteit is weg. Ik ben de nieuwe Demi en niemand krijgt me nog zo klein als dat ik toen was. Een positieve verandering was echt nodig. Ik moet echt wat vrolijker gaan doen tegen de andere want anders komen ze het misschien te weten. Dat is niet de bedoeling. Na mijn boterham ga ik terug naar mijn bed en slaap verder.

Vote?

Comment?