I Really Don't Care

34

Ik ben al wat vrolijker geworden na uren praten met de andere. Het is heel gezellig en iedereen kan het goed vinden met elkaar, behalve Ashton en Didi want die praten niet tegen elkaar. Er komt een dokter binnen en doet wat testjes bij Emmie, daarna verlaat hij de kamer zonder iets te zeggen

-

"Dus Emmie mag naar huis?" vraag ik blij. "Ja, maar ze moet het wel rustig aandoen" zegt de dokter. "Dat zal ik zeker doen!" zegt Emmie.

Emmie maakt zich klaar om het
ziekenhuis te verlaten. Ik help haar met aankleden terwijl de andere wachten in de gang. De dokter komt nog een keer binnen. "Zo, Emmie, jij bent officieel ontslagen uit het ziekenhuis. Rust uit en ik hoop je hier niet snel weer te zien" zegt hij. Emmie en ik lachen. De dokter staat aan de deur om opnieuw te vertrekken. "Uh dokter?" vraag ik. "Ja" antwoordt hij. "Ik heb een vraag over Anna, van op de afdeling Oncologie. Ze heeft leukemie. Weet u wie ik bedoel?" zeg ik. "Ja ik weet wie Anna is, iedereen weet wie Anna is. Het is zo'n sterk meisje, iedereen bewondert haar" zegt de dokter. "Dat is fijn om te horen. Mag ik iets vragen over haar?" zeg ik.

"Natuurlijk" zegt de dokter. "Gaat ze genezen? Is haar toestand positief of negatief? Gaat ze van die kanker af geraken? Gaat ze haar leven terugkrijgen? Of gaat ze dood?" ratel ik. "Ze is heel sterk, zoals ik al zei. Aan de resultaten te zien gaat ze beter worden. Die kanker kan binnen één minuut haar hele situatie veranderen. De chemo slaat goed aan. Ze heeft een unieke weerstand. Iedereen in dit ziekenhuis is ervan overtuigd dat ze beter wordt. Ze heeft 90% overlevingskans dus dat is vrij goed" " zegt de dokter. "Bedankt voor de informatie. Ik ben echt al geruster" "Daar ben ik blij om, nog een prettige dag!" "Voor u ook" zeg ik.

"Zijn we weg?" vraagt Emmie. "Is goed" zeg ik zacht. We lopen met z'n alle het ziekenhuis uit. Ik word verblind van de flitsen. "Gaat dit altijd zo? Ik ben half blind" zeg ik. "Jammer genoeg wel" zegt Liam. We stappen in een busje en rijden naar huis. Ik staar naar buiten. Zayn, die naast me zit, geeft me opeens een knuffel. "Wat krijg jij?" vraag ik. "Je ziet eruit alsof je wel een knuffel kan gebruiken" zegt Zayn. Ik glimlach naar Zayn. "Bedankt Zayn"

We komen aan in het internaat. Yolanda rent op ons af. "Schatjes?! Alles oke?" schreeuwt ze. "Ja, ik ga slapen, dag" zegt Louise droog en loopt naar boven. "Ik ook" zeggen Calum en Zayn. Didi zegt niks en loopt gewoon weg. Yolanda gaat met Emmie naar de woonkamer en Niall loopt naar de keuken. Iedereen gaat langzaam zijn eigen weg. Ik zet me voor de tv samen met Harry. "Geordie Shore is echt geweldig" zegt Harry. "Ja, vind ik ook" zeg ik.

Ik moet geeuwen en kijk op de klok. Ik zie dat het al na 2 uur 's nachts is. Ik kijk naast me en zie Emmie slapen op Harry's schoot. Yolanda is weg en er is niemand te zien. "Harry," zeg ik. "Wordt wakker!" Harry mompelt iets en opent langzaam zijn ogen. "Wat is er?" vraagt hij. "Het is 2 uur" "In de middag?" "Nee, in de nacht" "Oei" "Ik ga slapen, kom je ook?" "Ja, wat moet ik met Emmie doen?" "Wil je haar naar boven dragen? Ze moet veel rusten van de dokter en als ze nu wakker wordt is haar slaap misschien verpest" "Het is al goed, ik zal haar dragen" zegt Harry en neemt Emmie in zijn armen. Ik doe de lichten uit en loop achter Harry de trap op. "Waar is haar kamer?" vraagt Harry als hij in de gang staat. Ik loop naar haar kamer en open de deur. Harry legt Emmie in haar bed en trekt de dekens over haar.

"Wat ben je zorgzaam" merk ik op. "Dat heet gewoon aardig zijn" zegt Harry en we lopen de kamer uit. "Is alles goed met jou?" vraagt Harry. "Ja, ik heb het gewoon wat moeilijk met Anna" "Dat meisje met leukemie?" "Ja, het doet me denken aan iemand die ik ken" "Hoezo?" "Toen ik negen jaar was had ik een broertje van 7 jaar en hij is gestorven aan leukemie" "Oh god, het spijt me. Ik had niets moeten vragen" "Het is oke, het is gewoon moeilijk. Hij was zo'n leuk kind en ik hield echt veel van hem. Hij heeft ook zoveel afgezien van de pijn en gevochten voor zijn leven. Het was tevergeefs" zeg ik en er lopen tranen uit mijn ogen. Harry kijkt me aan en trekt me in een lange knuffel. "Ik laat het misschien niet vaak merken, maar ik hou echt van jou. Deze vriendschap betekent echt veel voor me" zegt Harry en kijkt me met tranen aan. "Ik hou ook van jou" zeg ik en veeg zijn tranen weg. "Slaapwel" zeg ik. "Slaapwel, Demi"

Ik loop mijn kamer in en zie Selena slapen voor haar computer. Ik kijk op het scherm en zie dat Nash aan de andere kant ook slaapt. Hij zit in de keuken en de zon schijnt op zijn gezicht. Ik zie Cameron in de frigo kijken."Cam?" vraag ik fluisterend. "Huh? Wat is dit?" schreeuwt Cameron die vragend rond kijkt in de kamer. "Kijk op de computer" fluister ik. "Omg Demi!" zegt hij. "Wat doe je?" vraagt hij. "Ik ben er net en ben doodmoe. Selena zo te zien ook" zeg ik. "Is het niet al heel laat in België?" vraagt Cameron. "Ja, het is bijna ochtend" zeg ik. "Ik ga slapen en ik ga dit gesprek afsluiten want dit is echt raar" zeg ik. Cameron begint te lachen. "Slaapwel, Demi! Ik hou van je" zegt Cameron. "Ik ook van jou!" zeg ik en leg af. Ik sluit de computer en leg hem op Selena's bureau. Ik leg een dekentje over haar heen en ga zelf ook in bed liggen. Het was een lange dag.

Vote?

Comment?