Scars of Chaos

Chapter 52 | The Golden Hope

“It’s over, Trish.”

Nanatiling tahimik si Trisha.

Ang kaniyang anyo ay hindi pa rin nagbabago at patuloy pa rin ang pag-atake ng mga halaman sa mga Phantoms, kahit na ang iilan sa kanila ay hindi na gumagalaw. Now that the Phantom Queen has fallen, some of the Phantoms have weakened and stopped advancing.

Soldiers from different houses slowly rose to their feet. Pagod man ang kanilang mga katawan ay hindi pa rin nila maiwasan na magsaya. A collective sigh of relief filled the air, mingling with the sounds of exhausted but victorious cheers.

The dark clouds that had shrouded the battlefield began to subside, allowing rays of sunlight to filter through, casting a warm glow on the barren land.

Ang mga munting tangis ng mga kawal ang nanaig sa buong lugar. Isang taon nila itong hinintay, isang taong paghihirap ang kanilang naranasan. Umabot na sila sa puntong, hindi na sila umasa pang makikita muli ang liwanag ng kalangitan.

“It’s finally over,” naiiyak na saad ni Musa na ngayon ay nakahawak sa braso ni Rain, habang siya ay nakatingala sa nagliliwanag na kalangitan.

Napangiti si Rain habang dinadama niya sa kaniyang balat ang init na hatid ng araw. “Gods…”

Ipipikit na sana niya ang kaniyang mata ngunit may naramdaman siyang tumabi sa kaniya, kaya nilingon niya ito at nakita si Winter. Habol-habol nito ang hininga na para bang galing ito sa pagtakbo.

Sinuri ni Winter si Rain. “Are you hurt?”

Hindi kaagad nakasagot si Rain nang mahagip ng kaniyang tingin si Nathaniel sa likod ni Winter. Nakatayo ang binata sa ‘di kalayuan sa kanila at nakatitig ito sa kaniya, na para bang may gusto itong sabihin.

Ngunit hindi rin nagtagal ay nag-iwas ng tingin ang binata bago ito tumalikod at naglakad palayo.

Rain heaved a breath and looked at Winter.

Umiling naman si Rain bilang pagsagot. “Pagod lang.”

“Magpahinga ka na muna, I’ll just check the others.” Halata sa kilos ni Winter ang pagaalinlangan na iwan ang dalaga ngunit sa huli ay tumakbo ito palayo sa dalaga at nag tungo sa kinaroroonan nila Trisha.

With each passing moment, the darkness faded, revealing the vibrant hues of the dawn sky.

Finally, time ticked once again.

The battlefield, littered with the fallen and wounded, is now bathed in the gentle caress of both the sunlight and the winds.

Mapayapang katahimikan ang bumalot sa buong lugar. Habang nilalasap ng bawat isa ang tagumpay na isang taon na nilang inaasam ay bigla na namang yumanig ang kalupaan. Nang dahil dito ay napuno na naman ng sigawan at takot ang buong lugar.

“Anong nangyayari?!”

“Protect the king and queen!”

“Puta—Ano na naman ba ang eksena?” natatarantang sigaw ni Zeno.

Binatukan naman siya kaagad ni Nath. “Huwag kang maingay, gago ka. Wala ako sa mood.”

“Inaano ba kita?” Inis na tumingin sa kaniya si Zeno.

Nathaniel just side-eyed him and rolled his eyes. “Tsk.”

Kumunot naman ang nuo ng binata, and he looked offended. “Luh?”

“It’s Trisha,” seryosong sabi ni Nix at tinanaw ang dalaga. “She’s still in the state of her magic force.”

All eyes are on Trisha once again as the scales on her body glow. Ang kaniyang mga mata ay nagliliwanag pa rin, at ang mga halaman sa kaniyang likuran ay gumagalaw sa paraang agresibo.

“Shit!” Mabilis na tumakbo palapit sa kaniya si Nathaniel.

“Anong nangyayari?”

“This is bad.” Worry filled Nix’s eyes as he also approached Trisha. “Hindi niya makontrol ang mahika niya.”

Zeno gulped as he observed how aggressive the vines that surround Trisha were moving around. “And what happens if she can’t control her magic force? ”

“A dragon warrior’s magic force is chaos itself,” said Lemon. “Marahil ang ibang magic force ay malakas, pero hindi nito malalampasan ang lakas ng isang ancient magic. Lalo na’t ang magic force na ito ay nanggagaling sa isang dragon warrior.” Lemon then bit her lower lip. “If she can’t control it, then this place will be destroyed, and she will wipe us out.”

Sinubukan ni Nath at Winter na lapitan si Trisha ngunit sa tuwing hahakbang sila palapit ay nilalatigo sila ng halaman. Nag-iwan iyon ng mga sugat sa kanilang braso at katawan dahil sa tinik nito.

Napaatras ang lahat ng mabiyak ang kalupaan at mas lalo pang lumakas ang pagyanig. Sa pagkabiyak ng kalupaan ay mayroong tumaas na lupa at mayroon ding bumaba, creating a cliff and some hills.

Sa paggalaw ng kalupaan ay ginagawa ng lahat ang kanilang makakaya upang maiwasan ang mahulog sa mga biyak. Ang mga Phantoms nama’y unti-unting natabunan ng lupa, mayroong nahulog sa biyak, at mayroon ding lumubog sa lupa.

Tumuon ang lahat ng atensyon kay Trisha nang magsimula siyang maglakad. With each step she took, the grass beneath her feet began to spread, unfurling like a lush green carpet across the barren land.

Mula sa nagkakalat na damo ay tumubo ang mga bulaklak na nagtataglay ng iba’t ibang kulay. Their petals are opening to greet the sunlight. Nearby, the branches of trees sprouted and burst forth with new growth. Unti-unting tumubo mula sa mga sanga nito ang buhay na buhay na kulay ng berde.

In the distance, the cliffs and mountains that surrounded the land seemed to come alive as greenery sprouted from their rocky surfaces. Vines cascaded down the slopes, while bushes and shrubs took root in the fertile soil.

As life spread across the land, the fallen warriors and soldiers, as well as the shells of the Phantoms, were embraced by the soil, their bodies covered in a blanket of plants.

The land, once scarred by the conflict, turned into a sacred ground, where nature had reclaimed its rightful place. Offering peace to those who had fought and fallen.

Suddenly, a loud roar coming from Trisha filled the place. Halos mabingi ang lahat sa lakas niyon, and it made the ground vibrate.

Unti-unting kumalma ang mga halaman na nakapalibot kay Trisha, kasabay no’n ang paglaho ng liwanag mula sa katawan ng dalaga. The scale on her body is slowly fading; the horn on her forehead is shrinking, as are her fangs and claws.

Nang tuluyan ng kumalma ang mga halaman na nakapalibot sa kaniya ay sunod na nanlanta ang kaniyang katawan. Naramdaman niya ulit ang sakit at pagod niya kanina, ang lahat ng mga nakuha niyang pinsala kanina ay nilusob na ulit ang kaniyang katawan dahilan para manghina siya’t mawalan ng balanse.

But before her body could hit the ground, a pair of strong arms embraced her from behind.

“Rest, my child.”

Pinilit niyang buksan ang namimigat niyang mga mata. “Did I do well, dad?”

Lord Leon’s face softened. “Good job, Trisha.”