Adı Bahar

Bölüm 29

MERHABALAAAAR! 🫠 YENİ BÖLÜMLE KARŞINIZDAYIM EFENİM! 🙏🏻 VALLA GÜZEL BİR BÖLÜM OLDUĞUNU DÜŞÜNÜYORUM. 🫶🏻BU ARADA BAZI SAHNELERİ YAZARKEN O KADAR EĞLENİYORUM Kİ... BU HİKAYE BANA DA ÇOK İYİ GELİYOR. ❤️‍🔥

BENİM TERAPİ= ADI BAHAR'I YAZIP, OKUMAK.🙌🏻🤩

AYRICA YORUMLARINIZA İHTİYACIM VAR, BENİ MOTİVE EDEN ŞEYLERDEN BİRİ DE BU. İYİ Mİ? KÖTÜ MÜ? EĞLENDİNİZ Mİ? ÜZÜLDÜNÜZ MÜ? DAHA ÖNCE DE SÖYLEDİĞİM GİBİ BENİM İÇİN BUNLAR ÇOK ÖNEMLİ. OYLARINIZ İÇİN ÇOK TEŞEKKÜR EDİYORUM LAKİN YORUMLARINIZ BANA ADETA DOPİNG ETKİSİ, BİLİN YANİ.😄

Bahar'ın kalbi boğazında atıyordu adeta. O kadar heyecanlıydı ki... Yaşadığı korku ona bir ömür gibi gelmişti ama şu an içindeki mutluluğu tarif et deseler, edemezdi. Hayat gerçekten garipti. Bir gün önce ağlarken, bir gün sonra güldürüyordu. İçeriye girmeden önce derin bir nefes bıraktı. Titreyen nefesinin peşinden gözleri az da olsa dolmuştu. Hemşirenin okuttuğu kartla maskesini düzeltip içeriye girdiğinde, dolan gözlerinin hazırlamış olduğu yaşlar süzülmeye başladı.

''Sinan, sevgilim...''

Genç adam duyduğu sesle kapatmış olduğu gözlerini araladı. Sevdiği kadını görünce gülümsedi ve elini ona doğru uzattı.

''Bahar'ım...''

Bahar büyük adımlarda gidip sevdiği adamın eline uzandığında hemen yanında ki sandalyeye uzandı.

''Çok korktum...'' dediğinde hıçkırarak ağlıyordu. ''Gideceksin diye çok korktum.''

Sinan yorgun olsa da dikelmeye çalıştı ama yarası buna müsaade etmedi. Sevdiğinin göz yaşları hançer gibi yüreğine saplandı. Tuttuğu eli daha sıkı kavradı, Bahar'a güç vermek ister gibiydi.

''Ağlama aşkım... Ağlama. Bak seni böyle görünce, gözyaşların bu kurşun yarasından daha çok yakıyor içimi.'' dedi umutla kızın gözlerine baktığında Bahar onaylayıp toparlanmak ister gibi gözyaşlarını hızla silmeye çalıştı.

''Tamam, tamam özür dilerim sevgilim... Bi' anda tutamadım kendimi.''

Sinan bir süre sevdiğine baktı konuşmadan... Güzel yüzünü izledi doya doya. Ah bir de gülseydi...

''Bahar, bi' gülsene bana... Gül de şifa bulsun kalbim.'' derken sanki ölümden dönen o değilmiş gibi aşık bir edayla seyretmeye devam etti genç kızı. Bahar duyduklarıyla şükretti. Uyanmıştı, yaşıyordu. Sevdiği adam onunlaydı. Aldığı her bir nefesine şükretti. Allah onu Bahar'a bağışlamıştı. Kızarmış ıslak gözleri kısıldı hemen. Gülünce gözleri kısılırdı, şimdi bir de ağlamaktan kırmızıya boyanan yanaklarıyla o kadar güzeldi ki, Sinan mest oldu.

''İşte şimdi nefes alıyorum. Şimdi hayat buldum gülüşünle. Bi' daha ağlama, senin her bi' göz yaşına kainatı yakarım. Yaktırtma bana şimdi bu halde.'' derken gülmeye çalıştı tabii yarası buna da izin vermedi. Olsun... Amacı zaten Bahar'ı güldürmekti, başarmıştı da.

''Seni çok çok çok seviyorum...'' dedi Bahar. ''Bi' daha yanımdan ayırmam seni bak söyliyim.''

''Oh mis... Daha ne isterim sevdiğim ben de seni çok seviyorum.'' diyen Sinan bir diğer elini kızın yanağına uzattığında, yanağını okşadı. ''Ayrıca seni çok özledim Bahar perisi.''

''Sen mi? Ben mi?'' derken içi yana yana söylendi Bahar yeniden. ''Sen mi? Ben mi?''

''Hep seni gördüm rüyamda... Bir köşeye çekilmiş ağlıyodun. Sesleniyorum, duymuyosun falan. Neyse buna rüya değil kabus diyelim biz.'' başını unutmak istercesine salladı Sinan. ''Geçti bitti çok şükür...''