Adı Bahar

Bölüm 4

EVVVEEET! SİZ BU BÖLÜMÜ OKURKEN BEN 6'YI YAZMAYA BAŞLADIM. AMA BU YAZMA İŞİ CİDDEN ZOR. İNSAN BAZEN TIKINIYOR, BAZEN DE BAŞINA AĞRILAR GİRİYOR... ŞU AN BANA OLDUĞU GİBİ. KORKMAYIN AMA YIKILMADIM, AYAKTAYIM, HALLEDİCEM. :D UMARIM YİNE BEĞENECEĞİNİZ BİR BÖLÜM OLMUŞTUR. TAKDİR EDERSİNİZ Kİ İNSAN HER ZAMAN AYNI SEVİYE DE YAZAMIYOR. NEYSE GEVEZELİK EDİP SİZİ DARLAMAYACAĞIM BU SEFER. KEYİFLE OKUYUN, VOTE VE YORUMLARINIZI BEN VE KARAKTERLERİMDEN EKSİK ETMEYİN İNŞAAALLLAHHH! :D

BUYRUN;

''Efendim Sinan?'' dediğinde Elçin'in elini daha da çok kavradı. Sanki Sinan onları ayıracakmış gibi.

''Tahir... Koçum biz Ömer'le kaza yaptık şimdi hastane...''

''Ne? Ne kazası oğlum iyi misiniz? Bir şey yok di mi? Ömer nasıl?''

''Domuz gibi, bir bok olduğu yok. Bu ödlek bayıldı kaza da serum taktılar o yüzden. Ama araba pert tabi... Gelip alsana bizi.''

O telefonda konuşurken Elçin, korkudan ölecekti. Abisine bir şey olduysa yaşayamazdı.

''Tamam geliyorum hangi hastanedesiniz?''

''Medipol'deyiz.''

''Tamamdır.''

''Bende geliyorum.'' diyen Elçin, Tahir telefonu kapatır kapatmaz arabasına doğru yürümeye başlamıştı.

''Elçin'im sen nereye geliyorsun bu saatte? Bir şey olduğu yok. İkisi de sapasağlammış.''

''Bana ne bende geleceğim. Abi mi görmeden içim rahat etmez benim.''

''Peki... Hadi o zaman, geç bakalım arabaya.''

Tahir, umursamıyormuş gibi görünse de içi gitmişti. İkisi de canıydı. Onlara bir şey olma olasılığına bile katlanamazdı. Zaten o telaşla on dakikaya hastaneye varmışlardı.

Zülal ve Bahar ise muhabbetin dibine vurmuşken, akıllarına Elçin'i çağırmak geldi. Gülsüm anneyi ikna etmesi biraz zordu gerçi ama kandırabileceklerine inanıyorlardı. Telefonu eline alan Zülal, kızı aradığında telefon kısa sürede açıldı.

''Elçin n'apıyosun? Gelsene bize, balkonda oturuyoruz.''

''Gelemem Zülal, hastanedeyim.''

''Niye kız, ne oldu?'' diyen Zülal korkuyla ayaklanınca Bahar da kalktı ve meraklı gözlerle onu incelemeye başladı.

''Sinan abim ve Ömer abi kaza yapmışlar.''

''Ay, deme! İyiler mi? Nasıl olmuş kaza?''

Kaza lafını duyan Bahar gözlerini kocaman açmış, korkuyla elindeki bardağın sapına sıkıca tutunmuştu.

''İyilermiş bizde yeni geldik tam bilmiyorum.''

''Ay biz de geliyoruz, görmeden rahat edemem ben. Hangi hastane?'' dediğinde cevabını alan Zülal telefonu kapatıp, Bahar'a döndü.

''Sinan abi ve Ömer abi kaza yapmış.''

''Ne?!'' diye adeta haykıran Bahar korkudan titremeye başlamıştı. O an olduğu yere çöktü. Sinan'a bir şey olmuş muydu? Olduysa ölürdü. İçine geçen acı, gözyaşlarını ele geçirdiğinde peşi sıra boşalan yaşları umursayacak halde değildi.