Gerçek Ailem

12.bölüm

Mine hanım yüzümün halini görünce endişelenmişti ve ne olduğunu sorduğu zaman ise bir yere çarptığımı söylemiştim. Pek inanmamıştı ama üstelemedi ve üstelememesine açıkçası sevindim çünkü gerçekleri anlatacağım zaman ise üzülen o olacaktı. En sonunda kendimi odaya attım ve biraz dinlendim. Baya bir uyumuştum ve okul yorgunluğundan baya bir uyumuştum.

Ediz gelmiş ve yüzümün halini görünce ise ne olduğunu sorduğu zaman ise önemsiz bir şey olduğunu söylemiştim. Daha sonra ise oyun oynadık ve Yusuf beyler gelince ise yin yüzüme ne olduğunu sorduklarında ise önemsiz olduğunu söyledim. En sonunda yemeğe geçtik ve yemeye başladık.

" Kızım yarın okulana gelebilirmiyim ve senin durumunu öğrenmek istiyorum. Hem arkadaşların varsa onlarla da tanışmış olurum ve belki kötü arkadaş ortamına düşmüş olabilirsin. Ya düştün ve bize söylemiyorsan. Bizden çekiniyorsun ve bizden asla çekinmene gerek yok kızım. Ailenden asla çekinmeni istemiyorum ve biz sana her koşulda yardım ederiz. Ailen olarak her zaman arkadayız ve sana her zaman inanırız anneciğim. Yarın okuluna gelebilirim demi ve öğlen gelirim senin yanına. Hem sana ev yemekleri de getirim ve okulun sağlıksız yemeklerini yemekten anne yemeği daha sağlık. Ay ben ne yapacağım kızım sana ve ne seversin veya neyi sevmezsin anneciğim. "

Mine hanım heyecanla sorduğu soruları sessizce dinledim ve içimden gözlerimi devirdim. Bu kadar ilgili davranması ve beni hemen benimsemesi garibime gidiyordu.

" Fark etmez ve pek yemek ayırt etmiyorum ama okulda zaten yemekhane olduğu için sizin yemek yapmanıza gerek yok. Zaten okula yemek sokmam yasak ve dışarıdan sipariş etmekte yasak. "

Mine hanım başını salladı ve gülümseyerek bana baktı.

" Bebeğim yarın okuldan anne kız birlikte bir şeyler yapalım mı ve sen seç ne yapacağımızı. "

" Başka zaman yaparız ve yarın ailemle olacağım. Hem yarın cuma ve cumartesi ile pazar günleri ailemle olacağım. "

Mine hanımın yüzü düştü ve zorda olsa gülümsedi.

" Doğru ya onu unuttum ve ailen olacaksın demi. "

Acıyla demişti ve gözlerindeki acıyı görebiliyordum ama elimden bir şey gelmiyordu.

" Bize bir şans vereceksin ve bizi de ailen olarak kabul edeceksin demi kızım. "

Mine hanım hayır dersem ağlayacak suratına içimden gözlerimi bir kez daha devirdim ve ağlayan insanlardan nefret ediyorum. Beni buraya ağlayarak getirmeye çalıştıklarını unutmadım ve ağlayan insanlar oldum olası nefret ediyorum.

" O şans siz kaybettiniz ve beni buraya zorla getirdiniz. Ailemden zorla ayırdınız ve burada durmamın sebebi ise mahkeme kararı. Mahkeme açmasaydınız ve beni zorlamasaydınız ise kafamı toplasaydım eğer size belki bir şans verirdim ama belki. Çünkü beni ailemden kopardınız ve ailemden zorla ayırdınız. Umarım ne demek istediğimi açık açık anlamışsınızdır Mine hanım. "

Mine hanım hayal kırıklığı içinde bana baktı ve bakışlarımı ondan kaçırdım. Bunları unuttuğumu zannediyorlar ise çok yanılıyorlar ve bana veya aileme kapılan bir şeyleri kolay kolay unutamam. Belki beni zorlamasalar ve kafamı koplasaydım eğer onlarla tanışmak için bir şans verirdim ama alacakları gibi geldikleri için o şanslarını orada kaybettiler.

" Lütfen kızım bize bir şans ver ve hatamızın farkındayım ama bizi de anlamaya çalış. 17 yıl boyunca senin hasretini yaşadım ben ve bir annenin evladına duyduğu hasreti ancak onun gibi olan anneler anlar. Ben senin acınla yıllarca dayandım ve her gün senin özleminle yaşadım. Sonra bir haber aldık ve kızımın aslında yaşıyor olduğunu öğrendim. İçimde yıllarca acısını yaşadığım ve kokusunu bile bir kez olsun koklayamadığım güzel bebeğimin ölüm haberiyle ailecek yıkıldık. Senin yaşadığını öğrendiğimiz andan beri bu evde ilk kez mutluluk ile kahkaha sesleri geldi ama senden önce ise ev cenaze evinden farksızdı. Biz ilk adımlarını ve ilk kelimeni duyamazken bunun acısını yaşadık birde. Bu acıyı asla anlayamazsın ve yaşamadıktan sonra anlayamazsın. İlk kelimen ile ilk adımların dahil hiç bir şeyini göremedik ve bunun acısını biz yaşadık. Ama onlar her saniyende yanında oldular ve ilk kelimen ile ilk adımlarını onların gözlerinin önünde attın. Aileni asla suçlamıyorum ve onlara teşekkür ederim hatta. Çünkü senin gibi mükemmel bir kız çocuğu yetiştirmişler ve senin yanında olmuşlar. Biz sonradan gelmiş olsak bile seninle güzel anılar biriktirmek istiyoruz ve bizi de ailen olarak görmeni istiyoruz. Bizden uzakşlamanı istemiyorum ve bizden nefret etmeni asla istemiyorum. Bize bir şans vermeni ve bizi ailen olarak kabul etmeni istiyorum. Lütfen sana yalvarıyorum kızım bize bir şans ver kızım. "

Anlattıklarını ağlayarak demişti ve sessizce masayı izledim. Onu asla anlayamam ve böyle bir durum yaşamadığım için. Mine hanım benden bir şans istiyor ve ailesi olarak kabul etmemi istiyordu ama.

Aması vardı işte ve oda ailemi kaybetme korkusu. Ailemi unutmak ve onlardan uzaklaşmamı asla istemiyordum. Ailem benim herşeyim ve ben herşeyim olanları unutmak istemiyorum.

Mine hanım ise benden şans istiyordu. Eğer bir şans verirsem ve onları kabul edersem ise ailemi unuturum diye korkuyorum. Ben ailemi unutmak ve kaybetmek istemiyorum. Ailemden ayrı kalmak zaten zor ve birde onları unutmak istemiyorum.

" Bana biraz zaman verin ve biraz söylediklerinizi düşünecem. "

" Tamam kızım ama bize bir şans vermeni herşeyden çok istiyorum ve bize bir şans versen bizi dünyanın en mutlu insanları yaparsın. "

Mine hanım heyecanla konuştu ve sessizce yemeğe devam ettim.

" Biriciğim bizi asla kaybetmeyeceksin ve unutmayacaksın bizi. Tamam yaptıkları hata ve seni zorlayarak yanların aldıkları asla unutmayacağız. Ama onlarda daha fazla zaman kaybetmek istedikleri aceleci davrandılar ve onları da anlamaya çalışıyorum. Bence onlara bir şans ver ve birbirinizi tanımaya çalışın. Eğer yapamazsan ve istemezsen ise seni anında yanıma alacağını biliyorsun zaten. Seni üzerler veya kırsalar bile onları umursamadan yanıma alacağıma söz veriyorum biriciğim"

Abimin dediği ile kısa bir süre sessiz kaldım ve başımı abimin göğüsüne yasladım.

" Şans verecem. "

Bu bölüm hakkında neler düşünüyorsunuz

Erva

Mine hanım

Yusuf bey

Poyraz

Oy ile yorum yapmayı unutmayın lütfen ^^