Gerçek Ailem

30.bölüm

" Ateş abimin dediklerinin hepsi malesef ki doğru. Ateş abimin dediklerinden sonra yanımıza gelmeni ve kendini affetirmeni bekledik biz Erva. Ama sen gelmedin. 2 hafta boyunca kapını gözledik ama sen gelmedin. Sen değiştin Erva. Seni onlar değiştirdi ve bizden uzaklaştırmayı başardılar. Artık bizi unut ve kendi hayatına bak. Bu saaten sonra sadece birbirimize zarar veriz ve daha fazla birbirimizi üzeriz. Bunun olmasını ve bizim canımızın daha fazla yansımını istemiyorum. Hoşçakal Erva. "

Eren'in söyledikleri kulaklarımda yankılamaya devam ediyordu.

" Erva bizi unut ve bizsiz çok mutlu ol lütfen. Sen mutlu olmayı çok hak ediyorsun. Hep mutlu ol ve başkalarının seni asla üzmesine izin verme. "

" Hoşçakal Erva Korhan ve biricik kız kardeşim seni çok seviyorum. "

" Ablam yapmaz dedim ve gelip kendini affetirmenin bir yolunu her zaman bulur dedim. Gelmedin ve bulmadın Erva. Sen benim artık ablam ve annem değilsin. "

Toprak abimin Baran abimin ve Uraz'ın dedikleri kulaklarımı tırmalayacak şekilde yankılanıyordu.

" Biriciğim ve canımın içi. En değerlim ve kızım. Özür dilerim ama bizi unut. Bizsiz daha mutlu ol ve hayatına devam et. Hoşçakal Erva Korhan ve güzeller güzeli kızım. "

Poyraz abimin sesi kulaklarıma ulaştından nefes alamaz gibi oldum ve sessizce bahçeye çıktım. Temiz havayı ciğerlerime dolu dolu çektim ve sakinleşmeye çalıştım. 5 hafta geçmişti. Ailemi kaybetmiştim ve evimi kaybettim. Abilerimi ikizimi kardeşimi kaybettim. Huzur bulduğum ve güvende olduğum çatımı kaybettim. Artık kendimi çıkmaz bir sokağa girmiş ve çıkışı arıyordum ama bulamıyordum. Etraf çok karanlık ve zifiri karanlık. Bu karanlıkta hiç şey göremiyorum ve çıkışı bulamıyorum. Gözlerim yavaş yavaş karanlığa teslim oldu ve sonrası karanlık.

Gözlerimi yavaşça açtım ve karanlık bir orman buldum. Kaşlarım çatıldı ve kendi etrafımda dolaşmaya başladım.

" Kimse yok mu!? "

Ses yok. Ağır ağır ilerlemeye başladım ve bir yandan sesleniyordum ama kimse yoktu. Birden ayağım bir yere takılmasıyla yere düştüm ve acıyla inledim. Ayağım çok kötü açıyordu.

" Kimse yok mu! Lütfen yardım edin ve çok karanlık! Poyraz abi! Toprak abi! Baran abi! Ateş abi! Eren! Uraz. Neredesiniz! Korkuyorum. "

Ağlayarak ve bağırarak demiştim.

" Arkana bak. "

Duyduğum sesle başımı oraya çevirdim.

" Abi! "

Mutlulukla Poyraz abime baktığında abim ise yabancıya bakarmış gibi çok soğuk ve boş bakıyordu.

" Abi deme bana! "

Nefretle dediği cümle kalbimi parçaladı.

" Abi! "

" Bize abi deme Erva! Biz senin abilerin değiliz ve biz senin hiç şeyin değiliz artık! "

Ateş abimin nefretle dediği ile göz yaşlarım süzülmeye başlamıştı bile.

Toprak abim Baran abim nefretle bakıyorlardı bana. Eren ile Uraz boş gözlerle bakıyorlar.

" Evine ve ailene geri dön. Orada mutluluğu yakaladın ve o mutluluğu bozma. Bizi unut. Biz sanki hayatına hiç girmemiş gibi davran ve hayatında yokmuşsuz gibi yaşamaya devam et Erva. Hoş! Zaten biz hayatından ne zaman vardık ki? Hiç bir zaman yoktu değilmi! "