ÇIKMAZIMDAKİ BOZKURT

24.Bölüm

Ecrin Bozkurt

İnsan bir anda yarım kalırmı biranda hayatının aşkı elinden alınıp bir hastane odasında bir yatağa mahkum edilir mi işte ne yazıkki benim sevdiğim adam elimden alınmış sorgusuz, sualsiz bir şekilde benden habersiz hastane yatağına mahkum edilmişti.

O yıkılmaz dağ gitmiş yerine savunmasız biri gelmişti adeta onu o hastane yatağına yakıştıramıyordum bile  bu olmamalıydı onun yeri burası değildi biran önce yerinden kalkmasını o kendinden emin adamlarıyla yeri göğü inletircesine ilerlemesini ben buradayım yıkılmadım demesini istiyordum.

Ama bu mümkün değildi o günün ardından Karan'ın ailesi beni zar zor ikna edip evime götürmüş bu süreçte dinlenmemi sağlamışlardı bana kalsa bir saniye bir dakika dahi olsa ondan ayrı kalmazdım bu süreçte sürekli Karan'ı ziyaret etmiş onunla o uyurken kendimce konuşmuştum.

Doktorların demesine göre bir hafta sonra Karan uyandırılacaktı tek temennim ise uyanır uyanmaz beni unutmamış olmasaydı işte bunu katiyen kaldıramazdım güçlü olmamı bu zor günlerin geçeceğini söylüyorlardı fakat ben bu kadar metanetli değildim ne yazıkki bu benim için bir zayıflık olabilirdi biliyordum ki Karan'da beni böyle görmek istemezdi.

Ama ne yazıkki bu gücü kendimde henüz bulamıyordum Karan'ın annesi sürekli bana destek olmuş onun yokluğunu bana hissettirmemeye çalışmıştı biliyordum ki oda en az benim kadar üzülüyordu Karan'ı böyle hastane odalarında görmek istemiyordu mecburende olsa güçlü durmaya çalışıyordu.

Babası ve erkek kardeşi sürekli onun odasının başında durup bir yere kıpırdamamaya çalışıyorlardı en az onlarda benim kadar onun gözlerini açmasını eski hayatına devam etmesini ailesine dönmesini istiyorlardı bu bir kaç günde bıkmadan usanmadan Karan'ı ziyaret  edip kendimce onunla konuşuyordum.

Artık onu çok özlemiştim biliyordum ki bebekleriminde babalarına ihtiyaçları vardı onun yanına gittiğimde karnımda hareketlenmeye başlıyorlardı evimize onsuz döndüğümde ise yine o koskoca ev bana terk edilmiş bir yer odamız ise onsuz bomboş geliyordu.

Karan'ın annesi bana ne kadar ısrar etsede yanımda kalmak istediğini söylesede bunu istememiştim onun kokusunun odamızdan gitmesini istememiştim altı gün sonra hastaneye Karan'ın ailesi ile gittiğimde adamları yine Karan'ın odasının önünde bekliyorlardı.

İlk gün ki gibi onu yanlız bu süreçte bırakmamışlardı odasına girer girmez onu yatağında hareketsiz bir şekilde yattığını gördüm odada ki ses sadece baş ucunda ki makineden gelen kalp atışlarının sesiydi istemsizce gözlerimden sicim gibi yaşlar akmaya başladı.

Artık bu olanları kaldıramıyordum bana kalsa onu hemen o yataktan kaldırırdım fakat bu benim elimde değildi yanına ulaşır ulaşmaz sargılı olmayan elini büyük bir itinayla dikkat ederek kaldırıp karnıma koyup bebeklerimizi hissetmesini istedim hemen göz yaşlarımı bir çırpıda silip sırf  ona güçsüz gözükmemek için kendimi toparlayıp,

" Ben geldim sevgilim seni o kadar çok özledim ki bilemezsin senin yokluğun bir vurgun gibi adeta evimiz sensiz bomboş yatağımız ise sensiz ıssız adeta bu süreçte seni ne kadar çok özledim anlatamam yetmedimi bu ayrılık cezamı çekmedim mi hala görmüyormusun ne haldeyim sensiz adeta ben bir hiçim meğer seni ne kadar çok seviyormuşum biliyormusun doktorlar senin uyanır uyanmaz beni tanımayacağını söylediler inanabiliyormusun ama ben buna inanmadım benim Karan'ım beni hayatta unutmaz dedim onlara bu imkansız herşeyi unuturda beni unutmaz dedim unutmasın değil mi beni üzmezsin değil mi neyse seni daha fazla üzmeyeyim bak bebeklerimiz de babalarını özlediler biran önce evimize dönmeni istiyorlar onlarda senin yokluğunu en az benim kadar hissediyorlar merak etme Uraz ve Uras çok iyiler sağlık durumları da iyi sadece anneleri kadar sabırsızlar."