ÇIKMAZIMDAKİ BOZKURT

26.Bölüm

Ecrin Bozkurt

Karan'ın hastane odasından çıktığımda adeta yıkılmıştım beni unuttuğu yetmiyormuş gibi birde beni ve bebeklerini hatırlamak için çaba sarf edeceğine aksine benimle aynı odada kalmayacağını ,bebeklerine karşı sorumluluklarını gerçekleştireceğini söylemişti ne kadar salaktım birde bu sabah tüm heyecanımla onun için hazırlanmış onunla birlikte evimize mutlu bir şekilde döneceğimize dair hayaller kurmuştum.

Ama bunların bedelini ona çok ağır bir şekilde ödetecektim diğer sefer ki gibi gece yarısı koynuma da gelsede onu affetmeyecektim bir güzel önce sürünmesi gerekiyordu ailesinin beni yatıştırmaya çalışması ona zaman tanımamı söylemesi bile umrumda değildi Mert abinin söylediğine göre tipik Karan Bozkurt davranışıydı nede olsa eskiden de böyle rahat ,ruhsuz biriymiş ona aldırış etmeden hemen Emir'e yönelip biran önce beni eve götürmesini söyledim sağ olsun beni ikiletmeden hemen benimle birlikte hastaneden ayrılıp geldiğimiz araca beni yönlendirip binmem için kapısını açtı onun bu hareketiyle ona büyük bir minnetle bakıp arabaya bindim nede olsa daha fazlasını yapıp onunla konuşamazdım.

Arabanın şoför koltuğuna oturur oturmaz hemen arabayı hareket ettirip hastaneden ayrılmamızı sağlamıştı yolu izlerken istemsizcede olsa gözümden bir iki damla yaş düşünce Emir hemen

" üzülme yenge abim elbet herşeyi hatırlayacak o zaman bu söylediklerine inan ki çok pişman olacak sadece biraz zaman tanı ona nede olsa başına gelenler ,bu hain saldırı kolay şeyler değil"

Ne yazıkki Emir ben senin gibi düşünmüyorum o kadar çok kalbimi kırdı ki buna kelimeler bile kifayetsiz kalır benden zaman isteseydi hatırlamak için inan ki elimden gelen herşeyi yapabilirdim üzgünüm ama bu saatten sonra onu kolay kolay affedebileceği mi hiç zannetmiyorum aramızda ki konuşma biter bitmez evin önüne geldiğimizi anlayınca adamların büyük demir kapıyı açmalarını bekledim kapı sonuna kadar açılır açılmaz Emir hemen arabayı hareket ettirip içeriye girmişti tekrar arkamızdan demir kapı kapatılır kapatılmaz Emir arabayı uygun bir yere park edip arabadan inmişti arabadan inmek için hamle yaptığım da ise buna izin vermemiş saygıyla önünü ilikleyip hemen arabanın kapısını açıp arabadan inmemi beklemişti .

Arabadan ruhsuz bir şekilde indiğim de sanki bedenimden tüm yaşam enerjim çekilmiş bir şekilde evin kapısına yöneldim bugün hastaneye giderken içimde olan o heyecan biran da yok olmuş tüm ümitlerim Karan sayesin de solmuştu evin kapısının önüne nasıl geldiğimi bilmeden zili çaldığım da evin çalışanı kapıyı açıp

" hoş geldiniz Ecrin hanım "

Diyerek içeriye girmem için kenara çekildiğin de bende ki durgunluğu fark eder etmez birşeylerin ters gittiğini anlayıp .

" Ecrin hanım kötü bir şey yok değilmi Karan bey iyimi neden durgunsunuz yoksa kendinizi iyi hissetmiyormusunuz size yardımcı olabilirmiyim"

Adeta söyledikleri kulaklarım da uğulduyordu biliyordum ki bebeklerimvolmasa her an yere yığılabilirdim onlardan aldığım güçle ruhsuz bir şekilde ilerlerken merak etme Karan bey iyi nasıl olsa geldiğinde görürsün lütfen beni yanlız bırakırmısın yanlız kalmak istiyorum.

" tabi ki Ecrin hanım siz nasıl isterseniz tekrar özür dilerim eğer haddimi aştıysam beni affedin "

Hemen elimi kaldırıp susmasını sağlandıktan sonra kendisini daha fazla suçlu hissetmesin diye hayır haddini aşmadın sadece çok yorgunum ve yanlız kalmak istiyorum mümkünse akşam yemeğine kadar rahatsız edilmek istemiyorum .

" peki Ecrin hanım siz nasıl isterseniz "

Evin hizmetlisi yanımdan ayrılır ayrılmaz bir külçe misali cansız bir şekilde merdivenleri çıkmaya başladım hala nasıl ayakta durduğuma ,yıkılmadığıma şaşırıyordum bugün resmen paramparça olmuştum güç bela merdivenleri çıktıktan sonra Karan'la birlikte kaldığımız yatak odamızın önüne gelip titreyen ellerimle güç bela kapının kulpunu tutup kapıyı açtım içeriye girer girmez tüm gerçekler bir bir yüzüme vurulurken nasıl bu odada kalacağıma dair kendim de güç bulmaya çalıştım heryerde onunla iyi kötü hatıralarımız vardı nereye bakarsam bakayım onu görüyor bedenini adeta görüyordum .