ÇIKMAZIMDAKİ BOZKURT

39.Bölüm

Ecrin Bozkurt

Derin bir uykudayken aniden bebeklerimin ağlama sesleriyle uykumdan uyandığım da adeta bedenimi saran panikle yerim den doğrulmak istediğim de sezaryan doğum yaptığım için karnımın alt bölgesine saplanan ağrıyla ister istemez yüzümü buluşturmak zorun da kaldım.

Karan'ın annesi ve babası sırf ben uyanmayayım diye ellerinden ne geliyorsa yapmak için bebeklerimizi kucaklarına alıp sakinleştirmek için her ne kadar ağlamalarını durdurmak için çaba sarf etmiş olsalar da ne yazıkki bu konuda başarılı olamamışlardı.

Benim uyandığımı gördüklerin de ise çaresiz bir şekilde bana doğru bakıp sanki bu durum dan suçluluk diyar gibi ,

"Kızım her ne kadar seni bu konuda uyandırmak istemesekte tıpkı babaları gibi inatçı oldukları için bir türlü susmak bilmediler belki de karınları açtır ha nedersin !"

Karan'ın babasına büyük bir minnetle bakıp ,

"Dediğin gibi baba belki karınları acıktığı için bu kadar yaygara yapıp ağlıyorlardır yanıma getirebilirsiniz. "

"Hay yaşa kızım zaten daha şimdi den bize kök söktürdüler bile  bebeklerini hanımla birlikte getirelim de biran önce emzirmen için sizi yanlız bırakayım yoksa bunlar tıpkı babaları gibi ortalığı daha şimdi den ayağa kaldıracağa benziyor."

Karan'ın babası annesiyle birlikte bebeklerimi büyük birlikte kucağıma bıraktıkların da ardın dan Didar ağa dediği gibi  kaldığım hastane odasın dan çıkıp kapının önünde her ihtimale karşı durmak için beklemişti Karan'ın annesi her ne kadar bana yardım etmek için bebeklerimi kucağıma emzireceğim şekilde yerleştirse de bebeklerim hala içli içli ağlamaya devam ediyorlardı.

Şuan o kadar ufaktılar ki onları nasıl incitme den tesselli edeceğimi dahi bilmiyordum sanki her an onları incitebilirdim ağlamalarının biran önce son bulması ve daha fazla acı çekmemeleri için Karan'ın annesinin geceligimin düğmelerini açıp bana yardım etmesiyle ne yazıkki bebeklerim göğüslerimi emnek yerine adeta istedikleri olmamışçasına büyük bir inada girip içli içli ağlamalarına devam etmişlerdi.

Her ne yaparsam yapayım bir türlü onları susturamamıştım bu durum ise daha çok yıkılmama neden olmuştu bebeklerim daha ilk günden beni benimsemek yerine adeta varlığımı yok saymışlardı buda demek oluyordu ki beni sevmiyorlardı.

Belki de onların varlığını öğrendiğim ilk anda onlara karşı verdiğim tepkinin karşılığı olarak ben den bugün o günlerin acısını çıkarıyorlardı.

"Bu böyle olmayacak güzel kızım bakıyorum da tıpkı babaları gibi inatçı çıktıktıkları gibi daha şimdi den sana bu ikisinin çok çektirecek en iyisi biran önce üstüne başına çeki düzen verip Didar ağa'yı içeriye çağırsam iyi olacak en azından belki birlikte onları bu sefer el birliği ile susturmayı başarırız."

Gözümden bir iki damla yaş düştüğün de daha fazla ağlamama engel olamadan adeta omuzlarım sarsıla sarsıla ağlamaya başladım şuan bebeklerim beni istemediği gibi ağlamaya da devam ediyorlardı onların bu durumu beni endişeye düşürdüğün de ise onlara her an birşey olacak diye ödüm koptu onlar kucağımdayken tamamen tükenmiş bir halde titrek bir nefes alıp zor bulduğum sesimle,

"Ben neden bana karşı öyle davrandıklarını biliyorum anne sırf ilk başta onlar dan haberdar olduğum da bir anlık gaflette bulunup onları istemediğim için bana karşı bugün bu tepkiyi veriyorlar bu konuda haksızda sayılmazlar."

"Hışşt güzel kızım benim hiç öyle şey olur mu şimdi durup dururken bu da nereden çıktı böyle hiç öyle birşey olur mu hadi daha fazla beni sinirlendirme den biran önce kendine gel sadece babaları gibi inatçı oldukları için için böyle davranıyorlar başka sebebi de yok zaten biran önce aklında ki ihtimalleri silip atsan iyi edersin."