Koruma +18

26|Engel

Bu konuşmanın sonunu dikkatle bekledim.

"Bilmiyorum Alara. Tek yapabildiğim ve yapacağım şey seni üzmemek ama.." dedi. Tam o an içimdeki histe yanılmayı umdum.

Bu bir kabus olmalıydı.

"Ama nasıl ilerletiriz bilmiyorum. Belki de bitirmek en mantıklısı. Fakat bunu yapamam. Bu beni ve bizi bitirir Alara."

"Aral ben seninle her şeye varım. Birlikte olduktan sonra hepsinin üstesinden geliriz." dedim. Gözlerinde buna dair bir umut yoktu.

Bunu görmek bana iyi gelmemişti.

"Aral ilk defa bu kadar inançsız bakıyorsun." dediğimde ise bana döndü. "Bilmiyorum. Kafam çok karışık. Seni bu durumun içine sokmamalıydım belki de Alara." dedi.

"Ben bunu istiyorum Aral. Öyle yada böyle ben seni istiyorum. Kimse buna engel olamayacak. Ailem bile." dedim.

Yanıma geldi ve yatağa uzandı. Beni de yanına çekti ve sıkıca sarıldı. "Bunları düşünmeyelim şimdi." dedi ve boynumdan sertçe öptü.

"İyi geceler bebeğim."

-

Sabah uyandığımda Aral yanımda değildi. Kalktım ve balkona baktım, oradaydı. Cama yaslanmış, sigara içiyordu. Beni hala görmemişti.

Bu aralar iyi değildi. Çünkü her şeyi fazla kafaya takıyordu.

Yanına gittim ve arkasından sarıldım. "Günaydın sevgilim." dediğimde hiç beklemediğim bir şey yaparak benden uzaklaştı. "Günaydın." dedi ve elindeki sigarayı küllüğe bırakıp içeri gitti.

Gözümden düşen yaşı sildim ve bende yanına gittim. "Ne oldu?" dediğimde ise sesi beni korkutacak kadar soğuktu. "Yok bir şey." dedi.

Bu cevabı almamla birlikte arkamı döndüm ve yatağa oturdum. "Bir sorun var Aral, ne old-" diyeceğim sırada sesini yükselterek sözümü kesti.

"Sorun yok Alara! Bunaltma yine
beni." dediğinde ise büyük bir hayal kırıklığıyla ona baktım.

Bir şey söylemedim. Yeterince fazla kırılmıştım ve bir cevaba daha dayanacak gücüm yoktu.

"Kahvaltıya ineceğiz." dedi ve ayağa kalktı. "Gel." dedi sadece. Sonrasında ise kapıya yöneldi. Kalktım ve yanına gittim.

En alt kata indik ve kendimize bir şeyler söyledik. Yemekten sonra ise aynı sessizlikte odaya geçtik. Bir şey vardı fakat bunu sormayacaktım.

İşin sonunun nereye gittiğini merak ediyordum.

Telefonla ilgilendim, duş aldım ve oyalanmak için saçımı düzleştirdim. Böylelikle akşam olmuştu. Yemeği yedik ve odaya geçtik. Aral gün boyu koruduğu sessizliğini tek kelimeyle bozdu.

"Yatacağım."

Sonrasında ise yatağa uzandı ve arkasını dönerek yattı. Bende geçtim ve yanına uzandım. Ona doğru dönmüştüm.

"İyi geceler." dedim. İlk başta cevap vermedi fakat derin bir nefes aldı. "Sanada." dedi. Er yada geç bu soğukluğun nedenini öğrenecektim.

[2 gün sonra.]
Alara.

O günden sonra kahvaltı ve yemek dışında konuşmamıştık.

Bana karşı hala çok soğuktu ve davranışları eskisi gibi değildi. Bugün eve geri dönüyorduk.

Uçağa geçtik ve odaya girdiğimizde direkt uzandım. Çok yorgundum. Aral'a döndüğümde koltuğa uzandığını farkettim. Yanıma bile gelmemişti.

Bir süre sonra ikimizde uyuyakaldık.

Kalktığımda inişe geçiyorduk. Aral uyanmıştı ve telefona bakıyordu. Yataktan kalktım ve odadan çıktım.

Sonrasında ise görevliler kapıyı açtı ve uçaktan indik.

Gelen araca bindik ve aynı tavırda eve doğru yol aldık. İçimde gittikçe büyüyen bir sıkıntı vardı. Korkuyordum. Fakat neden korktuğumu bilmiyordum.

"Sana bir şey diyeceğim." dedi, Aral. Eve gelmemize bir dakika kalmıştı. "Evet." dedim. Başımı salladım.

Derin bir nefes aldı. "Ayrılmak istiyorum." dediğinde ise gerçek duyup duymadığıma emin olmak istedim. Gerçek olmamalıydı.

"Ne?" dediğimde bir daha tekrarladı. "Hayır Aral, beni bırakamazsın." dedim. Şuan yalvarabilirdim. "Ayrılmam." dedim bir kez daha.

Ondan ayrılamazdım.

"Bunu kabullen Alara." dedi ve araç tam o an durdu. Eve gelmiştik. "Aral beni bırakma, yapma bunu bana." diye yalvardım. Ağlıyordum.

Arabadan indi ve bana bakmadan kapıyı sertçe kapattı.

Gözümdeki yaşları sildim ve arabadan indim. "Kızım noldu?" dedi annem. Başımı iki yana salladım.

"Yok bir şey."

Odama çıktım ve saatlerce ağladım. Artık o yoktu, olmayacaktı.

Evet, bu bir gerçekti. Korktuğum başıma gelmişti. Aral beni bırakmıştı.