"Beni bırakma Aral, ne olursa olsun beni sensiz bırakma."
O an makinelerden büyük bir gürültüyle ses çıktı. İçeri doktor ve hemşireler geldi. Ne olduğunu anlamadan kendimi kapının önünde buldum.
"Noluyor!" dedim. Hayır, ona bir şey olmayacaktı.
Fakat gördüğüm görüntü beni korkuttu. Sanırım artık gerçek anlamda onu kaybetmiştim.
Sonsuza kadar.
Aral'a kalp masajı yapıyorlardı.
"Baba kalp masajı yapıyorlar!" dedim. Babam yanıma geldi ve beni arkasına aldı. "Sakin ol Alara!"
Aynı şeyleri sayıklıyordum. Vücudum korku içinde titriyordu. "Baba!" dedim. Önümden çekilmiyordu.
Bir süre sonra doktor çıktı. Yüzü uzun zaman sonra ilk kez gülüyordu. "Hastamızın durumu iyi. Normal odaya alınacak, geçmiş olsun." dedi.
Şaşkınlıkla ona baktım. Bu nasıl olmuştu?
"Sana dedim Alara. Aral bizi bırakmaz bebeğim." dedi ve sarıldı. Bende gözyaşları içinde babama sıkıca sarıldım.
"İyi. Durumu iyi baba!" dedim. İnanamıyordum.
[1 hafta sonra.]
Alara.
Bugün eve geçmiştik.
O günden sonra çok çabuk iyileşmişti ki buna fazlasıyla şaşırmıştım.
Şimdi ise eve gelmiştik. Daha iyiydi fakat bacağında yürümesinde aksaklık yapacak kadar bir sorun vardı. O da zamanla geçecekti.
Arkasına yastık koydum ve bacağını uzatmasını sağladım. Annemler şirkete gitmişti, uzun zamandır gitmedikleri için sorun çıkmıştı.
"Nasılsın Aral." dedim. "İyiyim bebeğim, gerçekten iyiyim." dediğinde gülümsedim. "Çok korktum, sana bir şey olacak diye Aral."
Kolunu açtı ve sıkıca sarıldı. "İyiyim bebeğim, ben seni bırakır mıyım?"
Yemeğini yedirdim ve yanına uzandım. Babamlar akşam gelecekti. Bu yüzden rahattım.
Aral elini boynumda sabitledi ve beni kendine çekti.
Bu kadar ayrılık yeterdi.
&
[1 ay sonra.]
Alara.
"Gel hadi bebeğim."
Aral'a döndüm ve yanına gittim. Annemler tatile çıkmıştı ve bir haftadır yoklardı. Bu akşam geleceklerdi.
"Alara, sürekli bundan kaçıyoruz ama biz nasıl evleneceğiz? Nasıl bir yuva kuracağız?" dediğinde ona hak verdim. Zordu. Fakat başaracağımıza emindim.
"En yakın zamanda söyleyelim Aral, sonu ne olursa olsun ben sadece seni istiyorum." dedim. Alnımdan öptü. "Seni seviyorum birtanem ve sonu ne olursa olsun seni bırakmam. Asla." dediğinde gülümsedim.
"Bende seni seviyorum Aral."
Dudağıma kısa bir öpücük kondurdu ve geri çekildi. "Gel fotoğraf çekinelim." dedi ve telefonunu açtı. Yan yana geçtik ve poz verdik. Hızlıca çekti.
"Aral güzel çıkmadım." dedim. "Çok güzel çıktın bebeğim, çok güzelsin." dediğinde başımı iki yana salladım. "Benden de çek."
Fotoğraf çekindikten sonra aşağı indik ve kahvaltı yaptık. Fazlasıyla acıkmıştım.
Aral bu bir ayda fazlasıyla iyileşmişti. Sadece vücudunun belli yerlerinde kesikler vardı. Doktor bazılarının geçeceğini ve bazılarının kalıcı olabileceğini söylemişti.
Aynı şekilde bana da.
O gün fazlasıyla korkmuştum fakat her şey geçmişti. Eskisi gibi olabilmiştik. Tek dileğim Aral'la birlikte olmaktı, gerisi boştu.
Yukarı çıktık. Aral belimden kavradı ve bir müzik açtı. Müziğin ritmine göre deli gibi dans ettik.
Ben kahkaha atarken o beni izliyordu. "Çok güzelsin birtanem." dedi ve beni kendine çekti. Gözümün önüne gelen saçı kulağımın arkasına sıkıştırdı.
"Seni seviyorum bebeğim." dedi. "Bende sen-" diyeceğim sırada kapı açıldı. Korkuyla gelen kişiye baktım.
Babamdı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Koruma +18
Romansa"Aral? Ne işin var senin burada?" Arkamı döndüğümde Sezen'i görmemle umursamazca baktım. "Korumayım Sezen. Onun için buradayım." dediğimde gözü az önce gezindiğim yere baktı. "Şu kızın mı?" dediğinde başımı salladım. "Anladım, az önce yanındaki adam...
