Bir Tartışma Sırasında Kendini Yaraladın~
.
.
.
.
Huzurunuzun bozulduğu anda, Joshua'nın nihayet evde olduğunu bildiğiniz için içinizden bir iç çekiş geldi.
İkiniz için geçen yoğun birkaç günün ardından hâlâ dairenizi kaplayan dağınıklığa bakarak kanepeye çöktünüz.
Odaya doğru yürürken gözleriniz yerdeydi, odanın çevresine bakıp odanın durumunu görünce ondan da bir uğultu geliyordu, sonra da sizin kanepeye oturduğunuzu gördü.
Joshua'nın geçip kanepenin koluna tünediği sırada gözlerini senin üzerinde hissedebiliyordun. Bir süredir orada olduğunu bildiğinden ne kadar rahat olduğunu hemen anlayabilirdi.
"Ben yokken ortalığı toparlayabilirdin," dedi sana, gözleri senin üzerindeydi.
Konuştuğunda gözlerin şaşkınlıkla açıldı. Çoğu ona ait olduğu için Joshua'dan ortalığı toparlamasını istediğini hâlâ hatırlayabiliyorsun. Yapmak isteyeceğiniz son şey, bir şeyi yanlış yere koymak ve onun için en iyisinin onu halletmek olduğuna karar vermekti.
"Demek istediğim, muhtemelen kanepede oturup telefonunuzu karıştırdığınız bir zamanda burası tertemiz olabilir," diye ekledi kendine daha büyük bir çukur kazarken.
O sessizleşirken gözlerin yukarıya fırladı, başını ona doğru salladın.
"Dün çocuklarla geçirdiğin geceden eve geldiğinde senden yapmanı istediğim halde neden toparlamakla uğraşayım ki?"
Dün gece çok fazla içki içtiğinden Joshua akşamın çoğunu hatırlamıyordu, özellikle de ona ortalığı toparlamasını söylediğini hatırlamıyordu.
Aslında işten eve ayık halde dönene kadar her şeyin ne kadar berbat olduğunu fark etmemişti.
Joshua,
"Benim ortalığı toplamaya vaktim olmadı ama senin oldu," diye belirtti, "son zamanlarda işte çok meşgul olduğumdan bana yardım edebilir ve bunu yapabilirdin."
Bunu nasıl yaptığından tam olarak emin değildiniz ama Joshua'nın söylediği her kelimeyle işleri kendisi için daha da kötüleştiriyordu. Onun peşinden koşmaktan bıkmıştın, meşgul olduğunu biliyordun ama bu her şeyin sadece sana bırakılması gerektiği anlamına gelmiyordu.
"Yani bahse girerim benim kadar meşgul değildin, sakin gününde bunu yapacak zamanı bulabilirdin."
Odaya bir kez daha sessizlik çökerken eliniz kanepenin koluna dokundu.
"Sen bebek Joshua değilsin, elini tutmama ihtiyacın yok. Bu yerdeki her şeyi benim yapmam gerekmiyor mu, biliyorsun değil mi?"
"Her şeyi yapmıyorsun; Bunu neden yapamadığınızı anlamıyorum."
Bu sadece tek bir olay değildi; akşam yemeğinin sizden olması ya da onu bir yere bırakmanız gerektiğinin size kaç kez söylendiğini unutmuştunuz. Bir süreliğine Joshua'nın yaptığınız şeyleri takdir ettiğini düşündünüz, ancak yavaş yavaş onun sizin anlayışınızdan faydalandığını düşünmeye başladınız.
Başınızı sallayarak kanepeden kalktınız ve bu alanın ikiniz için de en iyisi olacağına karar verdiniz. Ayağa kalktığınızda Joshua'nın gözleri hemen sizi izledi, o anda ne yaptığınızı tam olarak biliyordu.
"İşte bu, kaç," diye mırıldandı kendi kendine, "yetişkin olup benimle konuşmak yerine gidip bir çocuk gibi saklan Y/N."
Joshua'ya, "Belki bana saygı gösterilebilecek bir yere gidiyorum," dedin, "eğer burada ağırlığını verme zahmetine girmeyeceksen, o zaman ne anlamı var?"
Puslu gözlerle odanın içinde yürümeye başladın ama odadaki karmaşanın sana engel olması çok uzun sürmedi. Joshua'nın zeminin ortasında duran bir çift ayakkabısının üstlerine takıldığını fark etmemiştin.Yere çökmeden önce kendinizi sabit tutmak için kanepenin kenarına tutunmayı başardığınızda vücudunuz öne doğru tökezledi.
Düştüğünüz şeyi görmek için gözleriniz geriye doğru fırladı ve hayal kırıklığını bir kenara bıraktı.
"Y/N, iyi misin?" Joshua da paniğe kapıldı ve ayağa kalkıp seni dengelemek için belini tuttu. Sen odadan çıkmayı başaramadan Joshua seni koltuğa oturtmak için elinden tuttu. Ağırlığını üzerinden kaldırırken ayak bileğin zonkluyordu, hoşnutsuz bir iç çekişle ellerini yüzünde gezdiriyordun.
"İyi misin?" Joshua, önünüzde diz çökerek, elleriniz uzaklaştığında gözlerinizle buluşarak size sordu. İşler senin için bundan daha kötü olamazdı, özellikle de Joshua'nın endişeli gözleri sana bakarken.
"Yapma, bu senin hatan" sorusuna yanıt olarak başını salladın. Etraftakilerin çoğunun kendisine ait olduğunu bilerek odaya hızlı bir göz atan Joshua'dan da bir iç çekiş geldi. Tekrar sana baktığında,
"Özür dilerim" dedi, "haklısın, toparlanmalıydım."
"Bunu neden on dakika önce göremedin?"
"Bunun yerine inatçı olmaya karar verdin ve bakın ne oldu?" diye meydan okudunuz.Siz konuşurken, Joshua sehpayı ikinize doğru çekti, üstüne bir yastık koydu, ardından şişliği ve ağrıyı hafifletmek amacıyla bacağınızı kaldırıp bileğinizi yastığın ortasına dayadı.Joshua sonunda,
"Tartışmamalıydım, benden bir şey yapmamı istedin ve ben de bunu yapmalıydım" diye itiraf etti. Yapabileceği daha çok şey olduğunu biliyordu, sana çok güveniyordu ve zaman zaman durup kendisinin de senin yanında olduğundan emin olması gerektiğini biliyordu.
Odayı toplamak gibi basit bir iş onun için kolay bir iş olmalıydı ama bunun yerine bu işi büyüttü. Kendini yeterince kötü hissediyordu ama ayağının yukarıya doğru bakması ve yüzündeki ifadenin acıması Joshua için işleri on kat daha kötü hale getiriyordu.
"Söz veriyorum toparlayacağım," diye güvence verdi sana."Bunu mu demek istiyorsun?"
"Kesinlikle" diye yanıtladı anında.
"Sana ne yapacağımı anlatacağım, gidip dondurucuda ayak bileğin için biraz buz bulabilecek miyim bir bakacağım, sonra da ortalığı toparlayacağım.
Burada oturup bir şeyleri yanlış yaptığımda beni izleyip bağırabilirsin ve bunların nereye gitmesini istediğini bana söyleyebilirsin.Joshua konuşurken hafifçe gülümsedin,
"Şu aptal ayakkabıları hareket ettirerek başlayabilirsin" dedin ona, takılıp düştüğün ayakkabıları işaret ederek. Bunların, yakın zamanda yapılan bir gösteri sırasında sahnede giydiği kıyafetler olduğunu hemen fark ettiniz, aynı zamanda üzerlerinden geçerken taşıdıkları büyük ağırlığı da biliyordunuz.Joshua,
"İşlerin bir daha bu kadar kötüleşmesine asla izin vermeyeceğim," diye söz verdi,
"Buraya bir çöplük gibi değil, bir yuva gibi davranmaya başlayacağım.
"Başınız onunla aynı fikirde olacak şekilde başını salladı, "buraya evimizmiş gibi davranın Joshua ve her yerde aptalca yolculuk tehlikeleri yaratmayı bırakın."
"Bunun için gerçekten üzgünüm YN."Gülümsemen biraz daha yükseldi,
"Biliyorum" diye fısıldadın ona doğru.
"Senin için işlerin yoğun olduğunu anlıyorum Joshua, ama eğer birlikte yaşayacaksak o zaman her şeyden önce birbirimize karşı düşünceli olmalıyız."
"Kabul ediyorum ve bundan faydalanmayı ve her şeyi senden yapmanı beklemeyi bırakacağım. Sonuçta biz bir takımız, değil mi?"
"Kesinlikle, bazı şeyleri birlikte yapıyoruz."
--------------------------------------
garip bi bolum oldu sanki
umarim begenirsiniz
