ÇARDAKTAKİ KIZ

Bölüm 5

BÖLÜM 5

Burnuma gelen kan kokusuyla gözlerimi araladım. Neredeydim ben? Ne olmuştu bana? Neden buradaydım? Ya da beni buraya kim getirmişti? Aklımda bir sürü soru gezerken yattığım hastane yatağında hafifçe doğruldum. Ben kendimi toparlamaya çalışırken odanın kapısının açılma sesi duyuldu. Biraz sonra önümde bir kadın hemşire belirdi.

"İnci Hanım! Uyanmışsınız!" dedi hemşire sevinçle. "Hemen doktor çağırıyorum. Lütfen bekleyin." Dedi ve koşa koşa odadan çıktı. Neler oluyordu? Aklıma hiçbir şey gelmiyordu. Biraz sonra içeri çok yaşlı olmayan, ancak çok genç de olmayan bir doktor girdi.

"İnci Hanım! Uyanmışsınız! Bu tam anlamıyla bir mucize. Nasıl hissediyorsunuz?" dedi doktor.

"Biraz başım ağrıyor ve bana ne olduğunu hatırlayamıyorum." Dedim. Doktor yanıma gelip bir şeyler yaptı ve tekrar sorular sormaya başladı.

"En son ne yaşadığını hatırlıyorsun?" biraz düşündüm.

"Sanırım dün veya ondan önceki gün yılbaşı kutluyorduk." Dediğimde verdiğim cevap doktoru epeyce şaşırtmıştı.

"İnci, mayıs ayının başındayız." Doktorun söylediklerinden sonra sertçe yutkundum ve tekrar konuştum.

"N-NE! Bana ne oldu? Biri bir şey söylesin!" diye sinir krizi geçirmeye başlamıştım. Doktor sakin olmam için bir şeyler söyledi ancak ben korkudan ölecektim.

"İnci tamam. Sana neler olduğunu anlatmamı istiyorsan sözümü kesmeden sakince dinle tamam mı?" dediğinde kafamı aşağı yukarı salladım. Doktor anlatmaya başladı. "Sen arkadaşlarınla bir restorana gitmişsin ve orada tuvalete gittiğinde kafanı çarpıp yere düşmüşsün. Seni iki arkadaşın kurtarmışlar." Dedi. Kafamda rüya gibi şeyler canlandı. Sanki böyle bir olay gerçekten de olmuştu. Ancak hatırlayabildiğim sadece buydu.

"Ben, hafıza kaybı mı yaşıyorum? Hep böyle mi kalacağım?" dedim telaş içinde.

"Senin yaşadıklarını hatırlayabilmen için birine veya bir olaya ihtiyacın var İnci. Mesela birini gördüğünde veya birisi sana yaşadığın bir olay anlattığında her şeyi anında hatırlama ihtimalin var. Tabii ne kadar zaman alacağını bilemem. Burada bekleyen tam sekiz yakınınız var. Şu an kısa bir süreliğine sizi ziyaret edebilirler. Bunu ister misiniz?" dediğinde hızla kafamı salladım.

"Evet. Onları görmek istiyorum." Dedim. Doktor, kafasını salladı ve gülümseyerek, yanındaki hemşireyle birlikte odadan çıktılar. Biraz sonra içeri sırasıyla, annem, babam ve tanımadığım altı kişi girdi. Birisi kızıl saçlıydı. Ne kadar güzel. Diğerlerini de teker teker inceledikten sonra gözüm son girene takıldı. Bu bana bir yerlerden tanıdık geliyordu. Kimdi acaba? Sevgilim olabilir miydi? Aralarından kısa ve açık renk saçları olan bir kız koşarak yanıma geldi ve bana sarıldı. İyi olup olmadığımı anlamak ister gibi bakıyordu.

"Merhaba, şey sizi hatırlayamıyorum. Ben, hafıza kaybı yaşıyormuşum da..." dediğimde yanıma gelen kız dahil herkesin yüzü bir anda değişti. Annem yanıma geldi.

"Ne, kızım! Neler oluyor?" diye sordu.

"Anne geçiciymiş. Lütfen bana burada neler olduğunu anlatın. Kaç yılında olduğumuzdan kim olduğuma kadar." Dediğimde hemşire içeri girdi.

"Şey, bu kadar çok kişi burada olmanı hasta için iyi değil. Sadece bir kişi kalabilir mi." Dediğinde babam hızla dışarı çıktı. Annem panikle babamın arkasından gitti. Diğer kalan kişiler bana doğru baktılar.