Kuş Uçuşu

19. Melek...

Keyifli Okumalar...;)

.

"Söylediğin en cesurca şey neydi?" diye sordu çocuk.

"Yardım et," dedi at.

                                                                               Charli Mackesy

.

Son model arabasıyla emniyetin önünde durdu İlay. Güneş gözlüklerinin arkasından bakıyorlardı birbirlerine. Kaan sağa sola bakıp burnunu kıvırdı.

"Beğenmedin mi Başkomiserim?" dedi gözlüğünü tepesine taşırken.

Kaan ellerini açık pencereye bıraktı. "Bu arabayla oraya gidemeyiz. Ben zenginim diye bağırıyor. Dönerken üç beş derin çizik atılmış bile olabilir."

"Canları sağ olsun deriz. Zenginlik güç gösterisidir, güç korkutur. Bu arabayla gideceğiz."

"İyi o zaman." Kaan arabaya biner binmez konuma adresi girdi İlay.

"Tam adresi biliyor musun?"

"Biliyorum."

"Nerede? Dün dosyadan mı ezberledin?"

"Hayır." Telefonunu yerine taktı İlay. Gaza basarken, "O mahalle babamın zengin olmadan önce yaşadığı mahalleymiş. Amcama danıştım."

Kaan şaşırarak başını çevirdi İlay'a. İlay da ona baktı birkaç saniye. "Neden şaşırdınız ki? Başarı Holding bir başarı ürünüdür. Açlıktan ve sefaletten geliyoruz yani babam ve amcamlar. Bu arada öz amcamız değiller ama bunun bir önemi yok. Onlar hiç ayırılmadı, kan bağı yok can bağı var. Ablam ve abilerim doğduğunda katlanmış zenginliğimiz. Babam hep 'Kızımın bereketi' derdi. Otuz yıl önce neredeyse... Biz rahat bir hayat yaşadık, yaşıyoruz da. Geldikleri yeri hiç unutturmadılar."

"Biraz daha açar mısın? İlgimi çekti."

"Olur, babam yetimhanede büyümüş. Kaçmış sonra oradan, amcalarım bulmuş onu gece sokakta donmak üzereyken. Ondan sonra gideceğimiz mahallede bir ev tutmuşlar. Çok çalışmışlar, az harcamışlar. Sigara bile içmemişler para harcarız diye. Hiç sevgilileri olmamış mesela. Kim ne kadar kazanıyorsa bir kutuda topluyorlarmış ta ki bankaya yatacak miktara gelinceye kadar. Üçleri beş olmuş beşleri on. İnşaatla başlıyorlar, sonra babam annemle tanışıyor. Annem inşaat mühendisiydi. Gel zaman git zaman annem hayatlarına ışık gibi dokunmuş, üçü de evlenmiş. Bizler olmuşuz." Güneş gözlüğünü burnunun üzerine indirdi. Yüzü biraz sertleşmiş, ses tonu kalınlaşmıştı İlay'ın. "Çok mutlu bir aileydik, o güne kadar."

"Üzgünüm, hatırlatmak değildi niyetim."

"Alıştık, bir kalp sancısı gelip geçiyor. Ablalarım var, Hazar abim ve Selim amcam var. Yine de mutlu bir aileyiz." Kaan'dan başka soru gelmeyince İlay sordu. "Ya siz, evli misiniz? Aileniz vardır illaki."

"Evli değilim, evlenmek gibi bir düşüncem de yok. Ailem Kayseri'de yaşıyor."

"İşiyle evli olan polislerdensiniz çok belli oluyor."

"Bizim gibileri taşıyacak kadınlar çok az. Ne ben onları üzeyim ne onlar beni yıpratsın."

"Haklısınız."

Git git bitmeyen yolun sonuna geldiklerinde arabayı aradıkları evin önüne park ettiler. Bakımlı, tek katlı bahçeli betonarme bir evdi. Başını çevirip etrafına bakındı İlay. Ara ara yeni binalar yapılsa da çarpık kentleşmeye hizmet eden bir yerdi. Derin bir iç çekti. Bazı evler sefaleti yaşıyordu. Babasının bu mahallede yaşamış olması ve şu an kendi hayatının görkemi kalbini burdu.