Yağmur bastırdığında çıktığım yolda gördüm ben o büyük Çınar Ağacını. Kim bilirdi ki o gün o ağacı bir başka gözler görecek ve benim hayatıma dokunacaktı o gözlerin ateşi. Sevgisiyle, üzüntüsüyle, anılarımla, unuttuklarımla dokunacaktı ve küle dönme...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazı insanların kuşkuları çok farklı işlerdi. Çoğu kişi için bu kuşkuların içi boş olduğunu söyleyebilirdiniz fakat o kişiler için tüm bunlar boşu boşuna olmazdı. Altını dolduran illaki bir sebep olurdu. Bir bakış, bir hareket... O kuşkuların yerini bulması için bazı sebepler verilmişti fakat kimse o kişiye inanmadığında boşlukta kalıyordu. İnandırmak istediği insanlar ona boş gözlerle bakmak dışında bir şey yapmıyordu. Senin kuşkuların başkaları için bir safsata olduğunda vazgeçmek istiyordun...
Aklımı dolduran meseleler ile uyuyan Ceyhun'u izliyordum. Yoğun bakımdan çıkışı yapılalı 1 hafta olmuştu. Doğru düzgün konuşamasakta yanında kalmama ve onunla ilgilenmeme izin vermesi beni mutlu ediyordu. Bu zor günlerinde onunla daha çok yakınlaştığımı hissediyordum ama onun için durumun ne boyutta olduğunu asla bilmiyordum.
Bir yandan Bedri Asrlan hapishane de geçirdiği bir günün ardında mahkemeye çıkmadan cezaevine alınmıştı. Ceyhun uyandıktan bir gün sonra Bedri Arslan'ı şikayet ettiğinde mahkemeye gerek kalmamıştı. Şu an çıkan kararla 5 yıl hapis cezası almıştı fakat ileriki mahkemelerde ve bizim şahitliklerimizle bu durumun değişeceği düşünülüyordu. Değişmesini de istiyordum çünkü hayatımdan ne kadar uzak kalabilirse o kadar memnun olacaktım. Hoş içeriden çıksa bile Cerrah Amca bu konuda daha katı önlemler alacağı hakkında beni bilgilendirmişti bu yüzden içim rahattı. Ayrıca ilerleyen yaşı ve yaşadığı yaşam sebebiyle çok yaşayacağını da düşünmüyordum. Evet, insan hiçbir ümidi kalmadığında öz babasının bile ölmesini dileyebiliyordu...
Gözümden bir damla yaş düştüğünde Ceyhun'un mırıltıları kulağımı doldurdu. Uyanmaya başladığını fark ettim. Hızla gözyaşımı silip ayağa kalktığımda Ceyhun'un bakışları bana döndü. "Dur orada. Kaç gündür uyanır uyanmaz başımda bitiyorsun. Bıktım senden be." Ceyhun'un sözlerini duyduğumda kaşlarımı çattım.
"Ayıp olmuyor mu? Kaç gündür ben ilgileniyorum seninle." dediğimde tek kaşını havaya kaldırdı. "Hoşt lan. Ablam değil misin? İlgilen bir zahmet. Zaten ölümden dönmüşüm."
Gözlerimi devirerek yanına geldim ve çektiğim koltuğa oturdum. Kaç gündür hastanede kalmaktan bende yorulmuştum fakat Ceyhun benden başka kimsenin kendisiyle ilgilenmesini istemiyordu. "İlgileniyorum zaten salak. Söylenme de yemeğini ye. Zaten her dakika uyuyorsun."
Gözleri önündeki masaya bıraktığım yemeğe döndü. Yüzünü buruşturduğunda gülümsemeden edemedim. Buradaki yemekleri hiç sevmiyordu fakat bunları yemekten başka çaresi de yoktu. "Ben ne zaman çıkacağım buradan?"
"Doktor 1 hafta daha misafirimiz olsun sonra çıkarırız dedi." Sıkıntılı gözleri bana döndüğünde omzumu silktim. Kardeşin çok şey istiyor. Bencede...
