Το Ημερολόγιο Του Χαμένου Φωτός

κεφάλαιο τέταρτο

10 Δεκεμβρίου 1918, Μάνη

Έχουν περάσει πλέον τέσσερις μήνες από τότε που έφτασα στη Μάνη.

Η εκκλησία έχει ξεκινήσει να χτίζετε, με τα θεμέλια να έχουν μπει πριν από κάτι μέρες.

Η κατοικία μου βρίσκεται πια στον πύργο των Λασκαρέων, με προτροπή του Κανέλλου.

Είχαμε συνάψει καλές σχέσεις μεταξύ μας και πολύ συχνά κάναμε ένα τσιγάρο τα βράδια πάνω στα τοίχοι του πύργου.

Στα τοίχοι από τα οποία η ωραία Ελένη με παρακολουθούσε οπότε απομακρυνόμουν από τον πύργο.

"Εσύ πρέπει να είσαι ο Αντρέι. Ο πατέρας μου έχει πει πολλά για σένα." είπε ένας νεαρός.

Ο Αντρέι δεν τον ήξερε, όμως κάτι πάνω του ήταν οικείο.

"Ναι εγώ είμαι , και εσύ..;"απάντησε ο Αντρέι.

"Ναι , σωστά δεν συστήθηκα, τι χαζός. Είμαι ο Λευτέρης, ο γιός του Κανέλλου."του αποκρίθηκε ο νεαρός, που είχε πλέον αποκαλύψει την ταυτότητα του.

Τελικά δεν το συνήθιζαν όλοι τους να είναι αγενής, όπως εκείνη.

"Δεν σε έχω ξαναδεί εδώ."

"Ήμουν σε ένα μπάρκο στην Ιταλία και γύρισα πριν από δύο μέρες."

"Πως σου φάνηκε η Ιταλία;"

"Υπέροχη όπως πάντα. Μας μοιάζουν πολύ ξέρεις, τόσος πολιτισμός, τέτοια ιστορία και αντί να είναι άρχοντες...."

Δεν περίμενε να ακούσει τέτοια λόγια από Μανιάτη, πόσο μάλλον από τον Λευτέρη που με δυσκολία είχε φτάσει τα 18 του χρόνια ζωής.

"Έμεινες έκπληκτος έτσι;"τον ρώτησε ο Λευτέρης.

Από ότι φαίνεται, η εντύπωση που του είχε δημιουργηθεί ήταν τόσο μεγάλη που ούτε το σκληρό του προσωπείο μπορούσε να κρύψει.

"Απλός δεν περίμενα μια τέτοια παρατήρηση."

"Αν και είμαι μικρός, μου αρέσουν από πάντα τα ταξίδια. Η θάλασσα σου προσφέρει μια ελευθερία πρωτόγνωρη. Όταν δεν ταξιδεύω σωματικά , προσπαθώ να διαβάσω οπότε μπορώ."

"Είναι ευχάριστο να γνωρίζω άτομο σε αυτό τον τόπο που να εκτιμά τα βιβλία."