Το Ημερολόγιο Του Χαμένου Φωτός

κεφάλαιο πέμπτο

"Σε θεωρώ υπερβολική. Ο Αντρέι είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον άνθρωπος."

"Δεν με νοιάζει το ποσό ενδιαφέρον είναι Λευτέρη, αυτό που ξέρω όμως είναι πως δεν έχει έρθει για καλό."

"Μήπως πάλι σε έχει πιάσει η καχυποψία ;"

"Από τότε που ήρθε η θεία είναι συνεχώς ταραγμένη. Μόλις βρίσκουν ευκαιρία κλείνονται στον όντα και μιλάνε επί ώρες ατελείωτες. "

"Και σαν τη λένε ώρες Θεοφανώ , γιατί είμαι σίγουρος πως δεν κρατήθηκες από το να κρυφακούσεις."

Εκείνη του έριξε ένα βλέμμα.

"Για καλό το κάνω και το ξέρεις. Όλο για ένα γράμμα λένε. Για ένα γράμμα και για το παιδί."είπε και κάπως σκοτείνιασε το βλέμμα της.

Το χαμένο παιδί του Τζανέτου και της Χαριτίνης δεν συνίθιζαν να το σχολιάζουν.

Ακόμα τους πονούσε βαθιά αυτή η πληγή.

Και της ίδιας της Θεοφανώς δεν της άρεσε.

Όλη της την ζωή ένιωθε ένα βάρος, πως έπρεπε να είναι τέλεια, να πάρει με έναν τρόπο την θέση του.

Φυσικά όμως αυτό δε θα μπορούσε να γίνει ποτέ.

"Είσαι σίγουρη;"την ρώτησε ο Λευτέρης κάπως σαστισμένος.

Ακόμα και ο ίδιος δεν περίμενε τα γεγονότα να πάρουν τέτοια τροπή.

"Ναι σου λέω. Για αυτό πρόσεχε. Αυτός δεν έχει έρθει για καλό."

"Ίσως απλά να τους τον θυμίζει. Μην ξεχνάς έχει τα χρόνια του αλλά και τα χρώματα της θείας. Είναι μορφωμένος και άξιος. Δεν πιστεύεις πως θα ήθελαν έναν για σαν και αυτό;"

Εκείνη αναστέναξε από μέσα της.

Καλός και χρυσός ο Λευτέρης.

Αγαθό παιδί και με καρδιά μάλαμα.

Όμως πολλές φορές αφελής.

"Θεωρώ πως πρέπει να του δώσεις μια ευκαιρία. Έτσι θα μπορέσεις να τον παρακολουθείς πιο στενά και να μάθεις τους πραγματικούς του σκοπούς."

Αν και καθόλου δεν ήθελε να βρίσκετε στη συντροφιά του ξένου, ο ξάδερφος της δεν είχε άδικο.

"Και πως θα το καταφέρω αυτό βρε ξάδερφε; Από τα μούτρα τον έχω πάρει μόλις πάτησε το πόδι του στη Μάνη."

"Ίσως έχω μια ιδέα."είπε εκείνος χαμογελώντας πονηρά.

___________________________________________

"Έχεις σκεφτεί καθόλου ποιόν θα προσλάβεις για αγιογράφο;"

Ο Αντρέι γύρισε να τον κοιτάξει με περιέργεια.

"Ακόμα δεν έχουν μπει καλά καλά τα θεμέλια και εσύ σκέφτεσαι αγιογράφο; Βίαζεσε να με διώξεις Λευτέρη;"

"Όχι δεν είναι αυτό. Απλά, ξέρεις, μέχρι να τελειώσει το χτίσιμο θες σίγουρα άλλους 5 μήνες τουλάχιστον. Και έπειτα δεν θα θες και γύρο στις 12 εικόνες μέσα στο ναό; "

Ο Αντρέι προσπαθούσε να καταλάβει που το πήγαινε .

"Λογικά"

"Ε λοιπόν μέχρι να φτιαχτούν όλες αυτές και να είναι και καλές, θέλεις και γύρω στα 2 χρόνια. Δε λέω , ωραία η Μάνη αλλά δεν νομίζω πως θα ήθελες να μείνεις εδώ τόσο καιρό."

Η αλήθεια είναι πως τον βόλευαν τα 2 χρόνια. Θα είχε την ευκαιρία να ψάξει περισσότερο .

Όμως αν πάνω στο χρόνο δεν έβρισκε τίποτα, πιο το νόημα να συνεχίσει μια ανιαρή έρευνα.

"Έχεις δίκιο. Που θα βρω όμως αγιογράφο; Μήπως να ρωτήσω στο μοναστήρι;"

Ο Λευτέρης τότε του έσκασε ένα πονηρό χαμόγελο, σαν αυτό της αλεπούς.

Ήταν όντως γιός του Κανέλλου.

"Ξέρεις η λύση είναι ίσως πιο κοντά από ότι νομίζεις."

"Λευτέρη, περνά στο παρασύνθημα."

"Ξέρεις η Θεοφανώ πέρναγε πολλές ώρες στο μοναστήρι όταν ήταν μικρή. Είχε ανάπτυξη καλές σχέσεις με μια από της μοναχές, την Αγάθη και την επισκέπτοταν συχνά."

"Και τι με αυτό ;"

Ο Αντρέι είχε αρχίσει να εκνευρίζετε .

Όσο συμπαθούσε τον νέο, τόσο τον πείραζε ο τρόπος που έφερνε αυτή την συζήτηση.

Είχε διπλωματική ιδιότητα ο μικρός, του το έδινε αυτό.

Και αν και ο ίδιος ακόμα είχε συνηθίσει την αυλή της Ρωσίας , ακόμα και σήμερα δεν άντεχε την υποκρισία.

"Έχει εκπαιδευτεί θέλω να πω. Πολλές από τις εικόνες που υπάρχουν στο μοναστήρι τις έχει φτιάξει αυτή."

"Πιστεύεις πως αν την ρωτήσω θα δεχθεί; Σε είχα για πιο έξυπνο."

"Κάνε μια προσπάθεια. Πιστεύω θα εκπλαγείς από το αποτέλεσμα."