Το Ημερολόγιο Του Χαμένου Φωτός

κεφάλαιο εικοστό όγδοο

"Ξέρω ότι μου έχεις πει να μην κρυφακούω, και σε διαβεβαιώνω δεν έγινε με την θέληση μου, αλλά έχω πάρα πολύ ευχάριστα νέα." Είπε η Χαριτίνη με ευθυμία καθώς μπήκε στον όντα τους.

Ο Τζανέτος είχε την πλάτη του γυρισμένη στην πόρτα καθώς καθόταν σκυμμένος πάνω πάνω από το γράμμα που μόλις είχε διαβάσει.

Βλέποντας πως δεν λαμβάνει καμία αντίδραση, πλησίασε τον άντρα της και ακούμπησε απαλά τον ώμο του, κάνοντας τον να γυρίσει προς το μέρος της και να την αντικρίσει.

Τα κάστανα μάτια του που της θύμιζαν την γη είχαν γίνει σχεδόν κόκκινα και τα δάκρυα του είχαν μουσκέψει το ταλαιπωρημένο από τον χρόνο δέρμα του.

"Τι έπαθες;" Τον ρώτησε, τρομοκρατημένη από την όψη του.

Ο άντρας της ήταν ήρεμος άνθρωπος, προσπαθούσε πάντα να έχει τα συναισθήματα του υπό έλεγχο καθώς προοριζόταν για καπετάνιος.
Ένας άντρας με τόση δύναμη στα χέρια του αλλά και με την ευθύνη τόσων ανθρώπων έπρεπε να κρατά πάντα ένα ήρεμο προσωπείο.

"Ο Αντρέας μας, αγάπη μου, το παιδί μας..."
Η φωνή του ήταν πνιγμένη στα αναφυλιτά, με δυσκολία διαχώριζε αυτά που έλεγε.

Κάθησε δίπλα του και προσπάθησε να τον ηρεμήσει μα τίποτα δεν βοηθούσε.
"Εξήγησε μου, σε παρακαλώ."

"Το παιδί Χαριτίνη, είναι τόσο καιρό, τόσο καιρό δίπλα μας και εμείς δεν μπορούσαμε να το καταλάβουμε."

Εκείνη ακόμα όμως προσπαθούσε να καταλάβει το νόημα πίσω από τα λόγια του. Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά, θέλοντας να τον κάνει να συνεχίσει.

"Και Αντρέας, ο Αντρέι είναι, είναι ο γιός μας."
Είπε με δυσκολία καθώς είχε δημιουργηθεί ένας κόμπος στο λαιμό που δεν μπορούσε να καταπιεί.

Πήρε το πρόσωπο του στα χέρια της.
"Όχι , όχι δεν είναι έτσι. Απλώς έχετε έρθει κοντά, αυτό είναι όλο. Ξέρουμε και οι δύο πως σου θυμίζει τον εαυτό σου στα νιάτα σου, και μένα μου φέρνει αναλαμπές από το παρελθόν, όμως αυτό δεν τον κάνει παιδί μας."

Τότε άρπαξε το γράμμα και της το έδωσε.
"Ήταν από τον Διογένη, για αυτό τον έστειλε εδώ, ακόμα και αν δεν έβρισκε εμάς, να έβρισκε τον Κανέλλο."

Τα μάτια της άρχισαν να τρέχουν στην σελίδα, ακολουθώντας κάθε λέξη και κάθε κόμμα.
Μόλις τελείωσε την ανάγνωση του, έπεσε από τα χέρια της.

Ξαφνικά σηκώθηκε όρθια και πήγε στο γραφείο του. Άνοιξε το συρτάρι με γρήγορες κινήσεις και πήρε το μαχαίρι του.

Με το που κατάλαβε τι έκανε η γυναίκα του, σηκώθηκε κατευθείαν.

"Τι πας να κάνεις;". Την ρώτησε, μα μόλις το βλέμμα του αντίκρισε το δικό της, κατάλαβε πως αποζητούσε αίμα, αίμα που να μην ξεπλένεται για τα χρόνια που πέρασαν, για τα δάκρυα που έχυσε.

"Μας έστελνε γράμματα Τζανέτο, γράμματα! Και του στέλναμε και εμείς, τον ψάξαμε και δεν τον βρήκαμε ποτέ! Πως πιστεύεις ότι δύο άνθρωποι που ο ένας προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί με τον άλλο για δύο τουλάχιστον ζρονιαυδεν μπορούσαν να βρεθούν; Δεν μπορούσαν να λάβουν στα χέρια τους έστω μια αποστολή;"

Και τότε το μυαλό του πείρε μια διαφορετική στροφή, μια στροφή που δεν περίμενε να πάρει και ούτε είχε πάρει ποτέ.

"Θα τα αναλάβω εγώ τα γράμματα, εσύ είσαι ολόκληρος καπετάνιος και έχεις και άλλες δουλειές." Του είπε ο αδερφός του.

"Είσαι σίγουρος; Είναι πολύ σημαντικό ζήτημα για μένα Μιχαήλ."

Ο αδερφός του χαμογέλασε, ένα χαμόγελο με σφικτά χείλια χωρίς να δείχνει δόντια, πλατύ μέχρι τα αυτιά τραβηγμένο.

"Μην ανησυχείς, τα έχω όλα υπό έλεγχο."