Το Ημερολόγιο Του Χαμένου Φωτός

κεφάλαιο ένατο

Η Θεοφανώ ήξερε πολύ καλά πως ήταν όμορφη.

Βέβαια η ταπεινή της καταγωγή δεν της επέτρεπε να παντρευτεί καπετάνιο, όπως θα άρμοζε σε μια Λάσκαρη.

Όμως μπορούσε κάλλιστα να καλοπαντρευτεί ένα πλούσιο έμπορα και να κάνει ζωή και κότα.

Όμορφη ήταν , μόρφωση είχε . Είχε πολύ καλές προοπτικές λόγο της οικογένειας που την είχε δεχτεί σαν δικό τους παιδί, οι περισσότεροι τουλάχιστον.

Και οι γαμπροί έκαναν ουρές, περιμένοντας την αρχόντισσα να τους χαρίσει ένα βλέμμα.

Εκείνη όμως ποτέ δεν έμπαινε στον κόπο.

Όλοι τους ήταν βαρετοί.

Κανένας δεν μπορούσε να της προσφέρει αυτο που πραγματικά ήθελε.

Εκείνοι αποζητούσαν μια νοικοκυρά να κρατάει το σπίτι και να προσέχει τα παιδιά.

Εκείνη ήθελε να είναι ελεύθερη. Να περνάει το άλογο της και να καλπάζει για ώρες. Να χάνετε στα γαλανά νερά της ρεματιάς. Να νιώθει το φως του ηλίου να της ζεσταίνει .

Δεν ήταν πως δεν αγαπούσε τα παιδιά.

Τα λάτρευε.

Όταν η Μεταξία γέννησε ένα υγιέστατο αγοράκι, ήταν από τους πρώτους που της ευχήθηκε να είναι τυχερό.

Η νύφη της μπορεί να μην την είχε σε μεγάλη υπόληψη, όμως έβλεπε πως κοίταζε το μωρό της.

Δεν υπήρχε ίχνος ζήλιας στο βλέμμα της, μα στοργή και καλοσύνη.

Έτσι ήρθαν και αυτές πιο κοντά.

Οι γυναίκες πολλές φορές μαζεύονταν στη τραπεζαρία και ασχολούνταν με τα   κεντήματα τους.

Η Θεοφανώ δεν τις ακολουθούσε πολλές φορές.

Όταν όμως ο μικρός Μιχαήλ γεννήθηκε, καθόταν δίπλα από την νιάκα του στο πάτωμα και έπαιζε μαζί του.

Έτσι και αλλιώς ήταν το πιο κοντινό που είχε στο να γίνει μάνα.

Γιατί χάρης την άρνηση της να παντρευτεί, στην ηλικία τον 27 χρόνων θεωρούταν μεγαλοκοπέλα . Σιτεμένη . Έτοιμη να καλογερέψει.

"Όμορφη κοπέλα είσαι , με μόρφωση, με όνομα και ακόμα υπάρχουν κάποιοι που θα ήθελαν να σε παντρευτούν. "

"Εγώ όμως δεν θέλω."

"Δεν μπορούμε να σε ταίζουμε μια ζωή Θεοφανώ."

"Αυτό δεν είναι δική σου απόφαση Δαμιανή. Αφού δεν έχουν πρόβλημα οι θείοι μου δεν σου πέφτει λόγος."