27 Μαρτίου 1819, Μάνη
Οι εντάσεις στο πύργο είχαν αυξηθεί πολύ αυτές τις μέρες.
Οι καμπάνες του πολέμου είχαν πλέον ηχήσει, όσο και αν προσπάθησα να το αποτρέψω.
Αυτή η διαμάχη ανάμεσα στις δύο,ή μάλλον τρεις οικογένειες, θα έφερνε αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που θέλαμε.
Η Μάνη πρέπει να μείνει ενωμένη πάση θυσία.
"Ο Αντρέι πιστεύει-"
"Πάλι αυτός ο ξένος μέσα στα πόδια μας; Και τι έγινε Τζανέτο άμα το λέει ο Αντρέι, τόσο πολύ τον εκτιμάς όπου θέλεις τη συμβουλή του για τα θέματα της οικογένειας; Ή μήπως βρήκες αντικαταστάτη του γιού σου ;"
"Σκάσε Μιχαήλ! Δείξε λίγο σεβασμό στον αδερφό σου."
"Εσύ δεν πρέπει να δείξεις σεβασμό στον δικό σου αδερφό; Τολμάς και μιλάς έτσι σε μένα , που προσπαθώ με νύχια και με δόντια να κρατήσω την θέση μας σαν ισχυρή οικογένεια καπετανέων ενώ ο αδελφός μας , το καμάρι της Μάνης, συμβουλεύεται έναν ξένος;"
Η Θεοφανώ φοβάται. Ομολογώ δεν την έχω ξανά δει έτσι. Τα βράδια με δυσκολία κοιμάται πλέον.
"Και αν ξανά μπει κάποιος στο πύργο; Αν βρει μόνο του το μωρό; "
Αυτή η συζήτηση γινόταν σχεδόν κάθε μέρα όταν κατάφερναν να ξεφύγουν από τις εργασίες για την εκκλησία και πήγαιναν στο ξέφωτο κοντά στη λίμνη, όπου είχε γίνει το καταφύγιο τους.
"Τίποτα από αυτά δε θα γίνει. Είναι πολύ νωρίς για να ξαναγίνει κάποια επίθεση. Είναι επίφοβο να τους ανακαλύψουμε αυτή τη φορά και το ξέρουν."
Σήμερα οι δύο οικογένειες έχουν συμφωνήσει να συναντηθούν για να μιλήσουν.
Ο παπαδικόδημος θα παρεβρεθεί ως εκπρόσωπος του Θεού και φωνή της λογικής για να προσπαθήσει να αποτρέψει τη σύγκρουση.
Μαλακίες. Αν ο Θεός υπάρχει, γιατί αυτό δε το γνωρίζω, δε θα έπρεπε να επέτρεπε τέτοιες συγκρούσεις.
Τέτοιες έχθρες, τέτοιους πολέμους να συμβαίνουν .
Όμως ίσως η δύναμη που έχει δε μπορεί να επηρεάσει τον άνθρωπο τόσο πολύ.
"Ο θεός μας δίνει ζωή, Αντρέι, και το δικαίωμα να την ορίζουμε εμείς σε ένα ευρύ φάσμα, εκτός από το πότε αρχίζει και πότε τελειώνει η υλική μας υπόσταση. Το τι δρόμο θα διαλέξει ο καθένας λοιπόν είναι δική του υπόθεση και όχι του Κυρίου."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Το Ημερολόγιο Του Χαμένου Φωτός
Hayran KurguΜάνη, 1818 Ένας ξένος πατάει τα χώματα του τόπου του για πρώτη φορά. Αναζητά μια πατρίδα, ένα σπίτι και τις ρίζες του . Μια γυναίκα, που τα μάτια της σαν τα κοιτάς σε μαγεύουν, τον παρακολουθεί.
