Το Ημερολόγιο Του Χαμένου Φωτός

κεφάλαιο πρώτο

18 Σεπτέμβριου,1818
Μάνη

Αγαπητό ημερολόγιο,
Αυτό το ταξίδι έφτασε επιτέλους στο τέλος του .

Τουλάχιστον το πρώτο μέρος του.

Πατάω επιτέλους τα χώματα της μητρικής μου πατρίδας. Η τουλάχιστον αυτή που έτσι θα έπρεπε να την θεωρώ.

Κι όμως εγώ δεν το νιώθω έτσι.

Γιατί τα δικά μου πάτρια εδάφη χάθηκαν κάτω από τα πόδια μου όταν ο Διογένης του είπε την αλήθεια για την καταγωγή του .

Τους τελευταίους τέσσερις μήνες ήταν και αυτός σαν το καράβι που βρίσκεται στα ανοιχτά νερά.

Η μόνη διαφορά ήταν πως το καράβι ξέρει που οδεύει.

Ενώ εκείνος ήταν ακυβέρνητος , έχοντας χάση την λογική που κάποτε διαίπευε τον νου του.

Ένας άνθρωπος κενός που κυνηγά σκιές του παρελθόντος.

Φυλακισμένος στα κρίματα άλλων , απομακρυσμένος από όλα .

Ένας ξένος που δεν είχε τόπο προέλευσης.

Η αναζήτηση πανδοχείου δεν ήταν εύκολη αλλά δεν την περίμενα και να είναι.

Μένω πιο έξω από το Πόρτο Κάγιο.

Ο Διογένης πριν ξεψυχήσει μου είχε πει να ψάξω για τον Τζανέτο Λάσκαρη.

Το μόνο που έμαθα είναι ότι μένει στον πύργο των Λασκαρέων, σχετικά κοντά στο λιμάνι.

Είναι παντρεμένος με μια γυναίκα και μια κόρη.

Αν και η θέση του καπετάνιου του ανήκει δικαιωματικά, αφού είναι πρωτότοκος, εκείνος την μεταβίβασε στον αδερφό του , γιατί δεν κατάφερε να κάνει άλλο παιδί πέρα από την κόρη του.

Η αλήθεια ήταν αυτή.

Στο πύργο τον Λασκαρέων, το καπετανάτο της κάτω Μάνης το είχε ο Μιχαήλ, ο δεύτερος γιος του Μάρκου και της Βασιλικής.

Αύριο θα κινήσω για τον πύργο τους , δεν ξέρω τι μπορεί να με περιμένει εκεί.

Οι Μανιάτες είναι δύσπιστοι άνθρωποι και εγώ έχω έρθει πρωτίστως για να χτίσω την εκκλησία και έπειτα για να βρω και εγώ τις ρίζες μου .

Το επόμενο πρωί ο Αντρέι όντως ξεκίνησε για να πάει στον πύργο.

"Καλημέρα"είπε σε έναν άντρα, κοντά στην ηλικία του που βρήκε απέξω από τις πύλες.