Το Ημερολόγιο Του Χαμένου Φωτός

κεφάλαιο δέκατο

1 Ιανουαρίου 1819, Μάνη

Οι γιορτές πέρασαν αδιάφορα στο Πύργο. Δεν είχα ποτέ καλές αναμνήσεις από αυτές. Τα περισσότερα παιδιά τα λάτρευαν, όμως εγώ αναγκαζόμουν να περνάω χρόνο μαζί με τον Σεργκέι.

Μου άρεσε να περνάω χρόνο μαζί του , να  του δείχνω πόσο είχα βελτιωθεί στην ανάγνωση και αργότερα στην σκοποβολή.

Για εκείνον ήμουν πάντα άχρηστος. Ή τουλάχιστον αποκτούσαν χρήση για τις γόπες του.

Έτσι δεν κατάφερα να διατηρήσω κάποια καλή ανάμνηση, αφού ούτε η μητέρα μου δεν μπορούσε να περνά χρόνο μαζί μου και να μου διαβάζει παραμύθια, της το απαγόρευε.

Έπρεπε να γίνω σκληρός, έλεγε.

Τώρα κάθομαι σε ένα τραπέζι με ανθρώπους ξένους και γνωστούς.

Η καλή διάθεση του Κανέλλου που είχε επιστρέψει ο γιος του από τα ταξίδια του , ο Λευτέρης και η ακατάπαυστη διάθεση του για κουβέντα, ο Μάρκος που μονολογούσε για τα κατορθώματα του γιού του και η εορταστική ατμόσφαιρα είχαν καταφέρει να κάνουν όλους λίγο πιο ανάλαφρους.

Ακόμα και η Μεταξία, που συνήθως είχε ένα ύφος απαξίωσης φαινόταν να το διασκεδάζει.

Η Θεοφανώ ήταν πιο όμορφη από ποτέ.

Φορούσε ένα κόκκινο φουστάνι, που τα μανίκια του έφταναν μέχρι τον αγκώνα της και το ντεκολτέ της ήταν πιο χαμηλό σε σχέση με τα ρούχα που φορούσε συνήθως.

Τα μαλλιά της πιασμένα τα μισά , μακριά από το πρόσωπο της .

"Καιρό έχω να δω έτσι περιποιημένη την ξαδέρφη. "Είπε ο Λευτέρης .

Ο Αντρέι δεν είχε πολύ καταλάβει τι του έλεγε ο άλλος άντρας, αφού το βλέμμα του ήταν για ακόμη μια φορά πάνω της.

Εκείνη , σαν να κατάλαβε πως κάποιος την παρακολουθούσε, γύρισε να βρει τον κρυφό της θαυμαστή.

Τα πράγματα μεταξύ τους είχαν κάπως ηρεμίσει.

Ειδικά από τότε που άρχισαν να δουλεύουν μαζί για την δημιουργία της εκκλησίας, οι τόνοι είχαν πέσει.

Ήταν κάπως πιο γλυκιά, το βλέμμα της το ίδιο καχύποπτο.

Δεν αντάλλαζαν πολλές κουβέντες, τα μάτια τους έλεγαν παραπάνω από όσα μπορούσαν εκείνοι.