Το Ημερολόγιο Του Χαμένου Φωτός

κεφάλαιο δέκατο έκτο

"Πρέπει να μιλήσουμε."

Είχαν πάρει τα άλογα και καθόντουσαν κάτω από μια σκιά δίπλα σε μια λίμνη.

Βρισκόντουσαν κοντά στην εκκλησία όπου είχαν πάει να επιβλέψουν τις εργασίες.

Ήταν ο μόνος τρόπος να φύγουν από τον πύργο πια.

Μετά από την επίθεση που δέχτηκαν η Μεταξία και ο μικρός Μιχαήλ, τα μέτρα προστασίας είχαν αυξηθεί.

Παντού φρουροί, ελάχιστες εξόδους για όσους κατοικούσαν στον πύργο.

Ότι χρειαζόταν το προσωπικό για να φροντίσει την οικογένεια περνούσε από έλεγχο ή αγοραζόταν  από συγκεκριμένους εμπόρους.

"Είσαι θυμωμένη."

"Δεν είμαι θυμωμένη Αντρέι."

"Τότε γιατί με αποφεύγεις;"

"Ξέρεις πολύ καλά πως δεν σε αποφεύγω επειδή το θέλω . Δεν μπορούμε να βρισκόμαστε, ειδικά τώρα."

Μετά από εκείνη την νύχτα είχαν συμφωνήσει να σταματήσουν να βλέπονται για λίγο καιρό, μέχρι να κοπάσει η αναταραχή αλλά και η νευρικότητα του Μάρκου.

Κανείς δεν μπορούσε να τον κατηγορήσει για τον τρόπο που φερόταν, έστω και αν ήταν καμιά φορά υπερβολικός και ξέφευγε από τα όρια.

Ήταν πατέρας και σύντομα καπετάνιος.

Η προσβολή ήταν μεγάλη.

"Έχεις δίκιο, συγνώμη. Απλά όλη αυτή η κατάσταση στο πύργο, η νευρικότητα και οι υπόγειες εντάσεις νομίζω με έχουν επηρεάσει."

Εκείνη τύλιξε τα χέρια της γύρω του .

Καταλάβαινε απόλυτα τον Αντρέι, διότι και εκείνη ένιωθε την ατμόσφαιρα στον πύργο να την πνίγει.

"Αντρέι, θέλω να μου πεις την αλήθεια."

"Ποια αλήθεια;"

"Θέλω να μου πεις τον λόγο που ήρθε εδώ. Και δεν θέλω πάλι να ακούσω για την εκκλησία."

Είχαν καιρό να αναφερθούν σε αυτό το θέμα. Εκείνος δεν ήθελε να της λέει ψέματα, όμως δεν θα μπορούσε να μιλήσει για την φιλική, δεν μπορούσε να καταπατήσει τον όρκο του.

"Με εμπιστεύεσαι;"την ρώτησε , όπως το πρώτο τους κοινό βράδυ στην αμμουδιά.

"Για αυτό το λόγο σε ρωτάω. Επειδή ότι και να μου πεις θα σε πιστέψω, γιατί σου έχω εμπιστοσύνη Αντρέι μου."του είπε, τα μάτια της να κοιτούν έντονα τα δικά του.

Εκείνος της χάιδευσε το πρόσωπο και η Θεοφανώ ακουμπούσε το μάγουλο της στο χέρι του.

"Όπως ξέρεις , ήρθα εδώ με πρόφαση να φτιάξω την εκκλησία. Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Ήθελα να δώσω το γράμμα στο Τζανέτο, το οποίο πριν με ρωτήσεις δεν ξέρω τι περιέχει μέσα. "

"Δεν είναι μόνο αυτά, σωστά;"τον ρώτησε η γυναίκα.

Ο Αντρέι της χάρισε ένα στραβό χαμόγελο. Πόσο έξυπνη ήταν .

"Όχι δεν είναι μόνο αυτά. Ο θείος μου , λίγο πριν πεθάνει μου εξομολογήθηκε πως οι άνθρωποι που θεωρούσα τόσο καιρό οικογένεια μου δεν ήταν η βιολογικοί μου γονείς. Πως είχα καταγωγή από αυτά τα μέρη."

"Δηλαδή είσαι Μανιάτης;"

"Σύμφωνα με τα λόγια του ναι."

"Βρήκες του δικούς σου , ή τουλάχιστον τις ρίζες τους;"

"Δυστυχώς όχι. Μάλλον θα ήταν κάποιοι υπηρέτες, δεν θα μπορούσαν να με φροντίσουν και με έδωσαν σε μια άλλη οικογένεια για να μεγαλώσω σωστά."

"Ίσως ."είπε εκείνη και ακούμπησε πάλι το κεφάλι της στο στέρνο του , νομίζοντας πως είχε τελειώσει.

"Είναι και κάτι άλλο που δεν σου έχω πει."

Τα βλέμματα τους πάλι συναντήθηκαν.

"Αυτή την πληροφορία δεν πρέπει ποτέ να τη μάθει κανείς, για την ασφάλεια μας."

"Στο ορκίζομαι."

Την είχε ανησυχήσει ο τρόπος που αναφερόταν σε αυτό το θέμα.

"Είμαι μέλος μια οργάνωσης, όπου θέλει να προετοιμάσει τους Έλληνες για πόλεμο κατά των κατακτητών."

Στο άκουσμα της εξομολόγησης του , τα μάτια της γούρλωσαν.

Έψαχνε το πρόσωπο του για ένα σημάδι πως της έκανε πλάκα, πως δεν ήταν αλήθεια αυτό που της έλεγε.

"Αντρέι, αυτό είναι..."

"Πολύ επικίνδυνο, το γνωρίζω καλά. Και για αυτό το λόγο δεν μπορώ να αναφερθώ περαιτέρω στο θέμα αυτό."

"Καταλαβαίνω ."

Τα χέρια του, που τόση ώρα αγκάλιαζαν την μέση της , πάλι έπιασαν το πρόσωπο της.

"Θεοφανώ, είναι επικίνδυνο να βρίσκεσαι μαζί μου. Θέλω να το σκεφτείς πολύ σοβαρά. Αν πάθεις κάτι εγώ δεν-"

"Τι λες Αντρέι; Μπορεί να είναι επικίνδυνο, ο σκοπός που έχεις όμως είναι τίμιος. Με κάνεις ακόμα πιο περιφανή που είμαι μαζί σου. Επίσης, με είχες ποτέ για κάνα κοριτσόπουλο που δεν ξέρει πως να σηκώσει το χέρι της σε άντρα;"

Γέλασε με το αστείο της.

"Όχι αγάπη μου , εσύ είσαι σκέτη Αμαζόνα."

*Στιγμές αποκαλύψεων για το ζευγάρι μας . Έχουμε πλέον φτάσει στις 3Κ αναγνώσεις και είμαι υπέρ χαρούμενη. Πρώτη φορά γράφω τόσο μεγάλη ιστορία, το μια ευκαιρία στην ευτυχία είχε μόνο 13 κεφάλαια ενώ εδώ πέρα βλέπετε έχουμε αρκετά ακόμα 😉