Το Ημερολόγιο Του Χαμένου Φωτός

κεφάλαιο δέκατο πέμπτο

21 Μαρτίου 1819, Μάνη

Η σημερινή ημέρα έπρεπε να είναι μέρα χαράς . Γιορτινή και γεμάτη τραπέζια με φαγητό, πιοτό και γέλια. Ακόμα και χορούς. Μια γιορτή για να τιμήσουν τον μελλοντικό καπετάνιο και την γυναίκα του , που έφεραν στον κόσμο τον επόμενο διάδοχο, τον επόμενο καπετάνιο της σειριάς τους, το Μιχαήλ Λάσκαρη τον τέταρτο.

Στην εκκλησία ήμουν και εγώ καλεσμένος, παρόλο που ήμουν απλά ένας ξένος.

"Είσαι πολύ όμορφη σήμερα."της είπε ο Αντρέι χαμηλόφωνα, περνώντας από δίπλα της τάχα μου τυχαία.

Εκείνη κοκκίνισε και γύρισε να ελέγξει αν κάποιος ήταν κοντά τους , μήπως τους άκουγε.

"Δεν πρέπει να μας δουν να μιλάμε. Ειδικά όταν μου λες κάτι τέτοιο." Τον προειδοποίησε εκείνη .

"Μένουμε στον ίδιο πύργο και συνεργαζόμαστε για την κατασκευή της  εκκλησίας. Είναι λογικό να ανταλλάζουμε κάποιες κουβέντες."

Μαζί με τους Λασκαρέους, παρεβρέθηκαν και οι Γερακάριδες στην τελετή.

Η Θεοφανώ μου έχει πει πως πάντρεψαν τον Μάρκο με την κόρη τους για να σταματήσουν οι συγκρούσεις μεταξύ των οικογενειών αλλά και τα κουρσέματα.

Ήταν από παλιά πειρατές, πάπου προς πάπου .

Από νωρίς ξεκίνησε το γλέντι.

Οι καλεσμένοι πολύ και από διάφορες οικογένειες της Μάνης.

Βέβαια περισσότερο προσπαθούσαν να κλείσουν συμφωνίες μεταξύ τους παρά να γιορτάσουν το χαρούμενο γεγονός.

Ο Μάρκος είχε ξεκινήσει να πίνει από την ώρα που έφυγαν από την εκκλησία δίπλα από τον πύργο.

"Επ ,που πας εσύ; Από τώρα κουράστηκες;"τον ρώτησε ο Κανέλλος .

"Πάω να κάνω ένα τσιγάρο."του απάντησε.

Η Θεοφανώ κατάλαβα πως η απάντηση του απευθυνόταν περισσότερο σε εκείνη παρά στον θείο της.

"Γιατί εδώ σε εμποδίζει κάποιος;"

"Η αλήθεια είναι πως δεν έχω συνηθίσει τέτοια γλέντια, μου πέφτουν λίγο βαριά."