သူက အရမ်း ချွဲလွန်းတယ် (Book 2)

152

 ဒီအပန်းဖြေ ဥယျာဉ် ကို စွန့်ပစ်ထားတာ ၁၀နှစ်ကျော်ပြီ ဖြစ်သည်။ ဘာဖြစ်လို့ ပြန်မဆောက်မှန်း မသိပေမယ့် အဲဒီအတိုင်း ကျန်နေခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ နစ်ပေါင်းမှားစွာ ပစ်ထားတာကြောင့် ခင်းထားတဲ့ ဘိလပ်မြေတွေတောင် အပေါက်တွေ ဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ကျောက်ခဲတွေလည်း ပြန့်ကျဲနေခဲ့သည်။

ပိုင်ချန် ဟန်ချက်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ မြေပြင်ပေါ် လဲကျသွားခဲ့သည်။ မြေကြီးပေါ် က ကျောက်စရစ်ခဲလေးတွေပေါ် ဒူးထောက်ကျသွားတာကြောင့် ပွန်းသွားခဲ့သည်။ ဟောင်းပြီး လေးလံတဲ့ စက်ဘီး က သူ့အပေါ် လဲကျသွားခဲ့သည်။

စနစ် က ဒီမတော်တဆ လဲကျသွားတာကို အစကနေ အဆုံး မြင်လိုက်ရသည်။ ဒီချော်လဲမှုကြောင့် စနစ် နှလုံးခုန် မြန်သွားခဲ့သည်။

{သခင်လေး၊ ဒဏ်ရာရသွားသေးလား?}

ပိုင်ချန် သူ့အပေါ် ပိနေတဲ့ စက်ဘီး ကို ဖယ်လိုက်ပြီး ဒဏ်ရာရသွားတဲ့ သူ့ရဲ့ လက်ဖဝါးတွေ ကို မြှောက်လိုက်သည်။ သေချာတာပေါ့၊ လက်ဖဝါးမှာ သွေးတွေ ထွက်နေခဲ့သည်။ သူ လဲကျတဲ့ အရှိန်က ပြင်းတာကြောင့် သူ့ရဲ့ လက်ဖဝါးမှာ ခြစ်မိတဲ့ ဒဏ်ရာတွေ အများကြီး ရှိနေခဲ့သည်။

လက်ဖဝါး က နာကျင်ပြီး ပူထူနေခဲ့သည်။

{နာနေလား?}

စနစ် အနေနဲ့ သူ့သခင်လေး နေရာမှာ သူသာ ဖြစ်လိုက်ချင်စိတ် ပေါက်လာခဲ့သည်။ ပိုင်ချန် လက်က ဒဏ်ရာတွေ အပေါ်မှာ စွမ်းအား သုံးပြီး ပျောက်အောင်လုပ်ပေးလိုက်ချင်ပေမယ့် သုံးလို့မဖြစ်ပေ။ ဒီကမ္ဘာရဲ့ နိယာမ က စောင့်ကြည့်နေခဲ့သည်။ ဒီကမ္ဘာ က စည်းမျဉ်းစည်းကမ်းတွေကြောင့် စနစ် ဘာမှလုပ်ပေးလို့မရခဲ့ချေ။ အဲဒါကြောင့် ပိုင်ချန်ရဲ့ ဒဏ်ရာ ပျောက်တဲ့ နှုန်း နည်းနည်း တိုးသွားအောင်သာ လုပ်ပေးနိုင်ခဲ့သည်။ အဲဒီလို လုပ်ပေးလိုက်ရင်တောင် ဒဏ်ရာ က ပိုင်ချန်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှာ ရက်အနည်းငယ် ကျန်နေဦးမှာ ဖြစ်သည်။

ပိုင်ချန် သူ့ခေါင်းကို ခါလိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ လက်ဖဝါးကို တိတ်တိတ်လေး ထိုင်ကြည့်နေခဲ့သည်။ သူ့ရဲ့ ရှည်လျားလှတဲ့ မျက်တောင်ရှည်တွေ က အပေါ်၊ အောက် လှုပ်ရှားသွားပြီး ခဏနေတော့ မျက်ရည်တွေ ကျလာခဲ့သည်။