Abimin Arkadaşı +18 (Devam Ediyor)

6.Bölüm

Caner, Defneyi apartmana kadar getirdikten sonra yukarı çıkmadı. Bu akşam dövüş vardı. Ringe çıkacaktı. Zaten çıkmış kadar olmuştu Erdem ona sağlam şekilde geçirdiğinde! O, bu darbeyi rakibinden yememişti hiçbir zaman. Rakipleri genelde Caner'e hamle yapamadan kendilerini yerde bulurdu.
Akşam maça çıkacağını söylemişti Caner. Erdem ise buna sinirlenmişti. Cemal denen adamın tek derdi paraydı. Senin sikletinde bi rakip diyerek daha güçlüsünü, daha kural tanımazını çıkarabilirdi karşısına Canerin. Sırf daha çok para kazanmak için yapabilirdi bunu. Canerin ise umrunda değildi canı. Hiçbir zaman olmamıştı. Yürürken uçurum kenarlarında yürür, dağda taşta gezer, gecenin bi vakti izbe yerlerden geçerdi. Ama bi şey olmazdı ona. Bu yüzden seviyordu bu dövüş işini. Ölüm hep bir nefes uzağındaydı.. onu çok iyi hissettiyordu bu düşünce.. aklına geldikçe bile gülümsüyordu..

Derin bir nefes verip yıkık, metruk binadan içeri girdi. Maça bir saat vardı. Soyunma odasına gidip bi duş aldı. Rakibi kimdi, bilmiyordu. Pek de merak etmedi. Tanımaya da çok fırsatı olmayacaktı zaten!

İlk defa bi maçında Erdem yoktu. Normalde şu an eline geçirdiği eldivenleri Erdem giydirirdi. Omzuna iki kez vurur
Dikkatli ol, sağlıkla gel, beni endişelendirme derdi gözleriyle
Erdem ise yarım ağızla gülümser
Sağlığımdan şüphe değil nefret ediyorum Erdem!  diyerek bitirirdi bakışmayı.

Şimdi kendi giyiyordu eldivenleri, Omzuna havlusunu kendi atıyordu.
Haklıydı Erdem, Cemal para için ölüme sürükleyebilirdi onu. Hep söylüyordu bunu Erdem, bu işe ilk başladıkları günden beri. Ama Canerin umrunda bile değildi...

"Apollon! Hazırsan çık dostum!" diyerek içeri girdi Cemal.

"Hazırım" diye yanıtladı Caner. Soyunma odasından çıktığında ringe kadar yalnız yürümek ürkütmüştü onu. Ringteki 150 kilo adamdan zerre korkmamıştı ama ardında kardeşinin olmamasından.. korkuyordu. Ödü kopuyordu bir gün Erdem ona sırt döner diye. Ki dönmezdi. Ama korkuyordu işte! Onun tüm karanlığını bilip yine de yanında kalan tek kişiydi Erdem..

Ringe çıkıp adamın karşısına dikildi. İkisi de kafasıyla selamlaştıktan sonra maç başladı. Adam hamle yaptı, Caner kendini kaçırdı, adam hamle yaptı Caner sola kaçtı.. derken Caner bir ayağıyla adamın dizlerinin arkasından çekip aynı anda yüzüne yumruk geçirmesiyle adamı yere düşürdü. Gülümsedi. Bu kadardı işte. Tek yumrukluk! Bitiyordu maç.

"3-2-1"
Nakavt! denmesini beklemeden kalktı adam. Şaşkındı Caner. Maç devam edecekti. Hakkaten dişli rakipti!
Bunları düşünürken yüzüne yumruk yemesi bir oldu. Ringin yanındaki halatlara doğru uçunca güldü dudağından akan kanı silerken.

"Güzel denemeydi" diyerek ayaklandı. Bir yumruk daha yemesiyle tekrar aynı yere uçtu. Bir kahkaha patlattı. Rakip de ne olduğunu anlayamıyordu. Caner tekrar ayaklanıp üstüne doğru koştuğunda karnına yediği darbeyle yere yapıştı tekrar. Bu sefer onun için sayıldı

"3-2-1"

"Kalk ayağa sikerim belanı! Kalk! İt" diye bağıran tanıdık sesi duydu nakavt denmeden hemen önce. Kalkmayacaktı aslında. İyiydi yer! Ama sesin sahibine bakmak için anında kalktı.

Erdem! Göz göze geldiklerinde öfkeyle bakıyordu yine, ama bu öfkeye ihtiyacı vardı Canerin.

Maç devam ediyordu. Ve Caner.. işte şimdi Canerdi!

Tüm gücüyle rakibin önce karnına sonra yüzüne attığı yumruğu rakip devrilmeyince karın boşluğuna attığı tekmeyle tamamladı. Ve yerdeydi herif. Uzun sürmüştü bu, hoşlanmamıştı bu işten!

"3-2-1" diye bağırdı görevli. Kalkmadı yerden. "Nakavt" diyerek ringe girip Canerin yumruğunu tutarak kaldırdı. Erdemle göz göze geldiler. Salonda alkış koparken Erdem aynı öfkeyle kendini dışarı attı.